Trauma przedwerbalna to trauma, która przydarzyła się dziecku w okresie do półtora roku, czyli zanim zaczął mówić. Może to być trudny poród, na przykład splątanie pępowiny i uduszenie, może to być wczesne pozbawienie dziecka, na przykład hospitalizacja do roku, żłobek itp. Może to być także depresja mamy, gdy fizycznie jest blisko, ale emocjonalnie zupełnie niedostępna. Mogą to być konflikty między rodzicami, które zajmują ich bardziej niż dziecko. Trauma nie jest wydarzeniem samym w sobie, ale niemożnością poradzenia sobie z tym psychiki, przetrwania. Ponieważ nie ma w tej chwili mowy, nie da się tego nazwać słowami i opisz te stany, uczucia, przeżycia, w jakich znajduje się mały człowiek. Dziecko nie ma pojęcia o czasie, nie jest w stanie zrozumieć i wyznaczyć granic, kiedy i czy wszystko się skończy. Przeżycia te są zatem całościowe, obejmują całe dziecko, przeżywane są dosłownie przez całe ciało i pozostają w ciele, wpisują się w doświadczenia cielesne. Ciało jest czymś najwcześniejszym i najbardziej traumatycznym: o matce, o miłości i jej braku, o trosce, o wczesnym doświadczeniu opuszczenia, przerażenia, głodu, zimna, beznadziei Każda trauma dąży do rozwiązania, wyjścia z psychiki, czyli się powtarza, a człowiek nieświadomie odnajduje te okoliczności i ludzi, w których się pojawia. trauma zostanie odtworzona. W ten sposób psychika próbuje wydostać się z traumy, pokonać ją i wreszcie sobie poradzić. W wieku dorosłym trauma przedwerbalna może objawiać się poczuciem bycia bezwartościowym, niepotrzebnym, opuszczonym, niekochanym. W okresowym, bezpodstawnym poczuciu niepokoju – na zewnątrz wszystko wydaje się normalne, ale w środku jest przerażające. W przekonaniu, że świat jest niebezpieczny, zły, nieprzyjazny, aby przepracować jakąkolwiek traumę psychiczną, trzeba ją po pierwsze wykryć, zobaczyć, czyli nazwać ją słowami, a po drugie, zdobyć nowe doświadczenie. te same sytuacje i często powtarzające się doświadczenia. Na przykład matka dziecka była nieobecna i zmarznięta; w wieku dorosłym osoba znajduje w pracy pozbawionych emocji, niezaangażowanych partnerów lub szefa, który tego nie zauważy. Nieświadomie człowiek ma nadzieję, że tym razem go zauważy, zobaczy i wreszcie pokocha. Ale w rzeczywistości partnerzy (szef, współpracownicy) zachowują się dokładnie tak samo, trauma się powtarza, raz za razem powodując ból, rozpacz, bezsilność. W terapii niezwykle trudno jest wykryć i nazwać traumę przedwerbalną słowami. Ponieważ aparat mowy niemowlęcia jest praktycznie nierozwinięty lub nieobecny na wczesnych etapach rozwoju, a także świadomości, klientowi trudno jest zrozumieć, a co najważniejsze, nazwać to, co się z nim dzieje. Wszystkie doznania przenoszą się do ciała i wtedy być może jednym z niewielu sposobów „dotarcia” do wczesnych urazów wydają się metody pracy zorientowane na ciało, ponieważ oddziałują one bezpośrednio z doznaniami, jakich doświadczało niemowlę we wczesnych stadiach swojego życia. życie. Doświadczenie cielesne człowieka jest niezbędnym składnikiem jego istnienia i warunkiem jego kompletności i integralności. W tanatoterapii pracuję najpierw nad zasobem, nad uziemieniem, czyli nad stworzeniem dobrego poczucia wewnętrznego wsparcia, abyś mógł się następnie poruszać. do tych wczesnych doświadczeń. Aby stawić czoła trudnym uczuciom niemowlęcia, musisz rozwinąć w sobie odporność i być na nie przygotowanym. Jest to dość powolny, bardzo ostrożny i niezwykle ważny etap w pracy psychoterapeutycznej. Tutaj klient zazwyczaj czuje, że dosłownie zaczyna stanąć na nogi w codziennym życiu – zmieniają się relacje, odchodzą niepotrzebne rzeczy, pojawia się siła, której nie było. tam wcześniej. Następnie stopniowo przesuwamy pracę głębiej, rozwijając umiejętności uziemiające, a następnie stopniowo relaksując ciało i zmniejszając kontrolę świadomości. W tym przypadku tanatoterapia umożliwia dostęp do głęboko nieświadomego materiału psychiki, pomagając ominąć cenzurę świadomości. W rezultacie raz stłumione uczucia budzą się i przeżywane są ponownie w bezpiecznym, przyjaznym stylu)