Od autora: witamy na stronie „Akademii Sił Życiowych” „Zmiana następuje wtedy, gdy człowiek staje się tym, kim jest, a nie wtedy, gdy stara się być tym, kim nie jest.” Taki jest sens” Paradoksalna teoria zmiany” i dzisiaj chciałam otworzyć ten temat. Mam nadzieję, że jako klient nie zakochacie się w kolejnym maniaku z dyplomem z psychologii i „dobrymi intencjami”). Ale różne rzeczy się dzieją i ta wiedza. czasami mogą się przydać, przeżywamy trudne chwile, a niektórzy uciekają do bliskich, niektórzy „zachowują dobre życie”, niektórzy chodzą do wróżek i czarodziejów, a tylko nieliczni przychodzą do psychologa tak, „dobrze” ludzie zwykle po pewnym czasie trafiają do szpitala do psychologa). Cóż, to już połowa problemu... Każdy musi poprosić o wsparcie lub poradzić sobie sam przychodzi, gdy już zraniona osoba wpada w ręce szarlatana bawiącego się w psychoterapię. Ugh...)) I tak dam Ci narzędzie, które pomoże Ci rozpoznać „kłamcę”. Dawno temu, gdy powstawały takie obszary psychoterapii, jak psychoanaliza Junga i terapia Gestalt, poczyniono pewne postanowienie co do zasadniczych celów terapii. Teraz jest ich wiele, ale podstawą wszystkich celów jest poprawa jakości życia. Od czego z kolei zależy wiele: to wiedza o sobie (kim jestem, czego chcę, co jest dla mnie ważne itp.) i wiedza o sposobach osiągania celów (co z tym zrobić?) oraz oczywiście to samo rozumienie tego, co przeszkadza (czego się boję?, dlaczego nie?). Praca każdego doświadczonego lub młodego specjalisty ma tylko dwa statusy: „terapeutyczny” i „Mam te same problemy, postaram się je rozwiązać Twoim kosztem”. Myślę, że wszelkie komentarze są niepotrzebne, gdy tylko poczujesz, że terapeuta robi „coś po swojemu”, widzisz, że jego oczy płoną, czyli są pełne potępienia, a dłonie śliskie od potu… zastanów się poważnie kolejny psycholog. Jest też pomoc i wsparcie, a to są różne pojęcia. Jak mi się podobają określenia, które F. Perls zaczerpnął z buddyzmu zen: „górny pies” i „dolny pies”. Bardzo często klient przychodzi do terapeuty, bo chce się zmienić. A dla szczególnie niespokojnych „specjalistów” może to stać się sprawą honoru. Osoba stara się wykorzystać cały swój prosty arsenał, aby „zmienić”; jest zajęty szukaniem sposobów pomocy klientowi i w tym momencie równość zostaje naruszona. Psycholog porzuca stanowisko parytetu i staje się wszechwiedzącym ekspertem, pozostawiając klienta w roli bezbronnej jednostki. Tak naprawdę osoba, która przyszła, ma swój wewnętrzny podział na „pies na górze” i „pies na dole”, a oni tam są już od dawna i bezskutecznie próbują się nawzajem zmienić. A kiedy terapeuta przejmuje jedną z tych ról, popełnia kardynalny błąd, pozbawiając klienta możliwości świadomego wyboru. Jakby: „Dziś cię nakarmię, a gdy będziesz głodny, znowu do mnie przyjdziesz”. Prawdziwym celem psychoterapii jest „nauka łowienia ryb”, a efektem jest umiejętność samodzielnego rozwiązywania problemów. To terapeutyczne, prawda? A ja chcę wrócić do początku. Terapeuta odrzuca rolę „arbitra losów”, a słowo, które wychodzi z jego ust, raczej nie przyniesie wiele korzyści ani wiele szkody. Chyba że pomoże osobie zbliżyć się do siebie, poczuć się prawdziwym. Tylko w kontakcie ze sobą i tylko na własną prośbę człowiek będzie w stanie zrozumieć i zmienić siebie. Tylko przy niezawodnym wsparciu będzie w stanie pokonać trudne przeszkody. Tylko rezygnując na chwilę z tego, czym chciałbyś się stać, możesz stać się tym, kim jesteś. Wadim Agibałow