Psycholodzy, podobnie jak specjaliści innych zawodów, są narażeni na ryzyko wypalenia zawodowego. Chociaż psychologowie są zazwyczaj przeszkoleni i pracują z technikami samoregulacji i wsparcia, istnieją pewne cechy osobowości i czynniki, które mogą przyczyniać się do rozwoju wypalenia zawodowego.1. Zwiększona empatia i uczestnictwo Psychologowie częściej niż jakikolwiek inny specjalista pracują z trudnymi doświadczeniami, żalem i stratą. Nadmierne martwienie się problemami innych ludzi może prowadzić do wyczerpania emocjonalnego. Sygnałem wskazującym na potencjalne wypalenie zawodowe jest niemożność pozostawienia zmartwień poza godzinami pracy. Jednak w wielu zawodach systematyczne przepracowanie poprzedza wypalenie zawodowe. Psychologowie, zwłaszcza początkujący, często zbyt dużo angażują się w swoją działalność zawodową. Może to prowadzić do nadmiernego utożsamiania się z pracą i braku czasu na życie osobiste i wypoczynek. Może to zniechęcić ich do pracy jako psycholog i rozczarować pracą, która wcześniej wydawała się powołaniem.2. Perfekcjonizm, wysokie standardy i wymagania wobec siebiePsycholodzy często mają wysokie oczekiwania co do jakości swojej pracy i starają się jak najlepiej pomóc swoim klientom. Może to prowadzić do przepracowania i frustracji, jeśli nie zawsze mogą osiągnąć swoje cele. Ważne, aby psycholog pamiętał, że on i klient wspólnie odpowiadają za powodzenie terapii Szczególnie niebezpieczna jest sytuacja porównywania się z psychologami z Internetu: tacy specjaliści często wykazują się nieetycznym sposobem pracy, ale jednocześnie. odnoszą wielkie sukcesy - pomaga to stłumić autentyczność psychologa.3. Narcyzm, nieumiejętność przyznania się do błędu, strach przed porażką Psychologowie często mają do czynienia z niejednoznacznymi sytuacjami podczas diagnozy, wyboru metod korekty i tak dalej. Wątpliwości są ważną częścią pracy psychologa. Osobie, której trudno jest znajdować się w stanie niejednoznaczności i gotowości do znalezienia i przepracowania swoich błędów z bardziej kompetentnymi kolegami (w superwizji), będzie trudno pracować jako psycholog. Ważna zasada etyczna obowiązująca psychologa brzmi: nie udzielać osobistych, praktycznych rad opartych na własnych uczuciach. Jeśli specjalista ma trudności z abstrakcją i naruszy tę zasadę, może zaszkodzić klientowi; a jeśli przestrzeganie tej zasady doprowadzi do ciągłego konfliktu osobistego, może prowadzić do wypalenia zawodowego.4. Nadmierna introwersja Specyfika pracy psychologa może budzić u specjalisty poczucie niezrozumiałości, opuszczenia i osamotnienia. Wypaleniu zawodowemu możesz zapobiec, zwracając się o pomoc do bliskich, dzieląc się swoimi doświadczeniami z przyjaciółmi i otrzymując wsparcie od ważnych osób. Wyraźny introwertyk ma tendencję do rozwiązywania tego typu problemów w pojedynkę, co może prowadzić do wypalenia zawodowego.5. „Syndrom wiecznego ucznia” Chęć rozwoju i uczenia się nowych rzeczy jest ważną cechą osobowości psychologa. Jednak ciągła nauka może być źródłem stresu i przeciążenia informacyjnego. Profesjonalista, który stale doskonali swoje umiejętności, powinien monitorować, czy ma czas na przełożenie zdobytej wiedzy w praktykę. Aby zapobiec wypaleniu zawodowemu i zachować dobrostan psychiczny, ważne jest rozpoznanie tych cech i zastosowanie strategii samoopieki, takich jak ustawienie. granic, szukanie wsparcia u bliskich, regularny odpoczynek i zmiana aktywności, konsultacje ze współpracownikami i superwizja, psychoterapia osobista Ważne jest również, aby psycholog nie tracił uwagi na walidację swojej pracy: w naszym społeczeństwie wciąż są ludzie, którzy twierdzą, że praca psychologa jest prosta lub wręcz bezużyteczna – a niemożność poczucia sensu swojej pracy z pewnością prowadzi do rozczarowania nią i wypalenia zawodowego Oprócz klasycznej superwizji można także zwrócić się o profesjonalną poradę do psychologa, który nią dysponuje przeszła już ścieżkę rozwoju i posiada aktualne doświadczenie Ksenia Demakhina, psycholog kliniczny i praktyk