Od autora: Magazyn „W Mieście” Korolew. Na pytania zadała redaktor naczelna magazynu Ekaterina Baklanova. Cały artykuł można przeczytać na stronie: Próżność „Próżność to mój ulubiony grzech” – powiedziała bohaterka Ala Pacino w filmie „The”. Adwokat diabła.” Próżność (gr. κενοδοξία) – chęć wybicia się dobrze w oczach innych, potrzeba potwierdzenia swojej wyższości, której czasami towarzyszy chęć usłyszenia pochlebstw od innych. Od razu przypominam sobie zdanie z dzieła Jerome’a K. Jerome’a „O próżności i próżności”: „Marność jest prawdziwą siłą, która porusza rydwanem ludzkości i to nic innego jak pochlebstwo smarujące koła jezdne”. Cerkiew prawosławna zalicza „próżność” i „pycha” do grzechów śmiertelnych. Jeśli na przykład umiłowanie pieniędzy, obżarstwo, zazdrość, cudzołóstwo powodują u przeważającej większości ludzi negatywne nastawienie, to najczęściej wymienionych namiętności po prostu nie zauważa się lub nie usprawiedliwia. Tymczasem, według nauczania patrystycznego, stanowią one najpoważniejsze zagrożenie dla zdrowia duchowego i fizycznego człowieka. O tym właśnie mówi nasza rozmowa z psychologiem, specjalistką terapii systemowej i konstelacji rodzinnych, Żanną Kurkową. - Czym jest próżność? ” samo w sobie wyraża już głębię, esencja jest próżna, pusta, próżna, chwała. Nadęta pustka wokół człowieka. Próżność pojawia się w osobie, która wciąż szuka siebie. Powstaje tam, gdzie nie ma wewnętrznej pełni. Zagłuszając wołanie serca, człowiek zastępuje sens swojego życia próżnością, chwilowo się nim napełniając. Nie zdając sobie sprawy ze znaczenia i istoty swojego życia, człowiek nie postrzega siebie w pełni. W duszy nieustannie pojawiają się pytania: „Kim jestem?”, „Dlaczego ja?” Odpowiedzi na te pytania można uzyskać jedynie poprzez samodoskonalenie. Jednak samoafirmacja jest bardzo często mylona z samodoskonaleniem. Zaczynając potwierdzać się w otaczającym go świecie, to znaczy żyć w oparciu nie o ruchy duszy, ale o to, co jest opłacalne, wygodne i prestiżowe, człowiek stara się osiągać rezultaty tylko w życiu zewnętrznym. Pomijając jednak potrzeby wewnętrzne, czuje się niezaspokojony i wtedy na ratunek przychodzi próżność, która z kolei powoduje uzależnienie od otaczających go opinii i ocen. - Jakie są oznaki próżności? Próżna osoba to osoba, która boi się tego, co ludzie o niej pomyślą i powiedzą. Boi się odrzucenia i jest gotowy za wszelką cenę kupić zgodę. Osoba jest przepełniona pochwałami innych i zaczyna domagać się szacunku od innych na wszelkie możliwe sposoby. Próżna osoba stale nosi maskę. Odgrywa rolę, którą sam wymyślił. Nie ma w nim naturalności, komunikacja z nim nie jest interesująca, ponieważ cała jego komunikacja jest na pokaz. Pojęcie jego własnej wartości zależy od opinii tłumu. Ma tendencję do otaczania się tymi, którzy karmią jego próżność i unika tych, którzy otwarcie wskazują na jego wady. Sztucznie tworzy dla siebie dogodny krąg bliskich współpracowników. Taka osoba zwykle wywołuje zdziwienie i uśmiech... - Czy próżność jest namiętnością „uniwersalną” Myślę, że próżność jest charakterystyczna dla każdego człowieka w różnym stopniu. Pułapki próżności mogą czekać na każdego. To jak nieprzewidziany test życiowy: czy przejdziesz, czy nie, przez próżność? Są takie etapy na ścieżce życia każdego człowieka. Podczas niepowodzeń życiowych, w chwilach silnej niepewności, człowiek często broni się udaną ważnością - próżnością, aby w oczach innych wyglądać „nie gorzej niż wszyscy inni”. Ponadto u szczytu udanego splotu okoliczności wszyscy oczekują tak słodkiego i oślepiającego testu próżności: „Nie jestem gorszy od innych!” - Czy korzenie próżności pochodzą z dzieciństwa? Tak, możesz tak powiedzieć. Każdemu dziecku znane są następujące stwierdzenia: „Co ludzie powiedzą?”, „Co pomyślą inni?”, „Nie możesz być gorszy od innych”. Od dzieciństwa ludzie są zorientowani nie na potrzeby wewnętrzne, ale na ocenę innych. Dorastając, człowiek nie wie, jak słuchać i słyszeć siebie. Nie wie, czego chce. Młode kobiety często przychodzą do mnie z kilkoma wyższymi/5-11-190-396)