Córka myje naczynia. Nagle talerz wyślizguje się jej z rąk i rozbija się na podłodze. „Jaki jestem krzywy!” - krzyczy córka. „Źle wymawiasz to zdanie” – natychmiast reaguje matka. „Jak mam to powiedzieć?” „Talerz się zepsuł. Musimy pozbierać się” – matka spokojnie poprawia córkę. W tym przykładzie cała istota rosyjskiego wychowania nie polega na zaakceptowaniu faktu, że coś się wydarzyło i szukaniu rozwiązania, ale na obwinianiu się za kłopoty lub po prostu. wypadek i natychmiast się poddaję. Tak działa sposób myślenia ofiary. Psychologia ofiary jest jasna i zrozumiała, pokazując jej niewypłacalność i bezradność, stara się ona zwrócić uwagę na siebie i sytuację, aby ktoś rozwiązał za nią problem. Z jednej strony takie podejście jest skuteczne, w każdym zespole znajdzie się ktoś, kto nic nie potrafi i ktoś, kto wykonuje pracę z poświęceniem. Oboje są zadowoleni z takiego związku, ponieważ oboje dostają od siebie to, czego chcą. Albo myślą, że to rozumieją, ale ofiara nie ma tak dobrego życia. Na początku taka nie była. Ofiara była początkowo dzieckiem jak każdy inny, tyle że w relacjach z rodzicami musiała się do nich dostosować. Gdzieś rodzice powiedzieli: „Idź sobie, ja to zrobię, bo i tak to zepsujesz przerób to za ciebie”, kolejna perłowa edukacja: „Sąsiedzi mają mądrą córkę/syna, nie tak jak ty ze mną” lub „Jesteś do niczego” itp. Dziecko otrzymując instrukcje boi się utraty miłości rodziców i dlatego stara się jak najlepiej sprostać ich oczekiwaniom. Jeśli mówią, że i tak to zepsujesz, oznacza to, że musisz to zepsuć - nie możesz zrobić czegoś poprawnie i dobrze. Dzieci sąsiadów są lepsze, więc trzeba stać się jeszcze gorszym, aby potwierdzić oczekiwania rodzica i zgodnie z dziecięcą logiką zasłużyć na miłość, próbując zdobyć miłość rodziców, dziecko ODMÓWIA własne „ja”. ”. Od możliwości posiadania własnego zdania, robienia tego, co chcesz. Powstaje konflikt: istnieją siły psychiczne i fizyczne, ale nie można ich zrealizować, więc dziecko zaczyna je tłumić z całych sił. Kiedy cała twoja siła jest skierowana na walkę z samym sobą, nie ma już sił na wszystko inne, łącznie z życiem. Tak powstaje ofiara. Dziecko poświęca się, aby sprostać oczekiwaniom rodziców, a następnie otaczających go rówieśników/współpracowników/członków rodziny. Jeśli ofiara znajdzie ratownika, życie przynajmniej układa się w miarę pomyślnie. A co jeśli ofiara spotka prześladowcę? (Trójkąt Karpmana „Ofiara-Wybawiciel-Prześladowca” zostanie szczegółowo opisany w osobnym poście). Wtedy życie ofiary zamienia się w absolutne piekło. Prześladowca krytykuje i poniża ofiarę, ale co ofiara powinna zrobić? Tylko pochylając głowę, uważaj się za winnego wszystkich oskarżeń i poddaj się upokorzeniu, sytuacja jest jeszcze gorsza w przypadku wycofania ofiary z takiego stanu. Początkowo dziecko zajmuje tę pozycję ze strachu przed utratą uwagi i „miłości” rodziców. Z wiekiem ten wewnętrzny strach staje się większy. Dlatego za każdym razem, gdy ofiara jest proszona o wzięcie odpowiedzialności za swoje życie, doświadcza dzikiego horroru. „Być odpowiedzialnym za swoje czyny i słowa? Będziesz musiał odpowiedzieć za swoje czyny i obwinić się za niepowodzenia!” Chociaż faktycznie ofiara tak robi, w jej psychice źródłem niepowodzeń są okoliczności lub ktoś inny, ale nie ofiara – to jest główny paradoks, który nie pozwala ofierze uświadomić sobie swojej prawdziwej pozycji ofiara? Stosowanie metod EOT wymaga pomocy psychologa i miesięcy pracy nad sobą. Aby samodzielnie zdać sobie sprawę i w jakiś sposób zacząć zmierzać w kierunku zmian, należy zadać sobie pytanie: „Z czego rezygnuję za każdym razem, gdy staję się ofiarą?” Odpowiedź może nie nadejść natychmiast. Lepiej zadać sobie to samo pytanie kilka razy w różne dni, a następnie zapisać pierwszą rzecz, która przychodzi Ci na myśl. Gdy tylko trafisz w cel, poczujesz wewnętrzną reakcję. I możesz już zacząć z tym pracować. Temat Ofiar został omówiony bardziej szczegółowo w tym filmie na moim kanale YouTube. Tytuł filmu: Ofiara – Robię wszystko dla Ciebie, a Ty: https://bit.ly/3a2Ertz