Teoria neurobiologiczna i model neuroatraktora: Z neurobiologicznego punktu widzenia uczenie się oznacza tworzenie wewnętrznych reprezentacji w sieciach neuronowych i przechowywanie bieżących doświadczeń do późniejszego wykorzystania. Hebb (1949) opisał, w jaki sposób komórki uruchamiają się jednocześnie łączą się ze sobą, tworząc gęstsze połączenia synaptyczne. Bliss, Lomo i Blaine (Bliss i in., 1973) ukuli termin „potencjał długoterminowy”, aby opisać proces, w którym POŁĄCZONE NEURONY zwiększają swoją reakcję na bodziec w trwały sposób. Dokładnie. Również proces odwrotny – długotrwała depresja – prowadzi do długotrwałego, trwałego spadku siły tych połączeń. W ten sposób narodziło się nasze współczesne rozumienie neuroplastyczności. Neuroplastyczność, znana również jako plastyczność neuronowa lub plastyczność mózgu, to zdolność sieci neuronowych w mózgu do zmian poprzez wzrost i reorganizację. Zmiany te obejmują zarówno tworzenie nowych połączeń przez indywidualne ścieżki neuronowe, jak i systematyczne dostosowania jako ponowne mapowanie kory mózgowej. Elastyczny przepływ aktywacji neuronowej jest kierowany na mniej lub bardziej stałe i zakotwiczone ścieżki. Ścieżki te można zmienić, ale zmiana wymaga poważnych i głębokich efektów wpływających na podstawy sieci neuronowych. Kolejnym podejściem zapożyczonym z fizyki jest model neuroatraktora opisują procesy zachodzące w ludzkim mózgu (Nakep, 1983). Z otaczającego go chaosu organizuje się system połączeń nerwowych, tak zwane atraktory. Działają one jak ścieżki na trawniku: gdy przejdzie po nim kilka osób i trawa już nie będzie zdeptana, zaczyna wyłaniać się ścieżka, którą chętniej podążają inni ludzie. Eric Candell (1989) otrzymał Nagrodę Nobla za wykazanie, że pojawiająca się stymulacja neuronów prowadzi do intensywniejszych połączeń synaptycznych między komórkami, tworząc te ścieżki Neuroplastyczność jest możliwa w każdym wieku, głównym czynnikiem jest tutaj trening i konsekwencja (w ten sposób wyrabiamy nowe nawyki).