Nikt nikomu nic nie jest winien! Każdy człowiek jest odpowiedzialny za wszystko, co mu się przydarza! Najważniejsze jest pozytywne nastawienie! To jest streszczenie popularnych książek o psychologii. Niektórzy psychologowie są gotowi „przyprawiać o mdłości” dziesiątki broszur rocznie szczegółowym wyjaśnieniem takich modnych prawd. Niedawno spotkałem grupę spokojnie rozwijających się młodych ludzi, którzy malowali ścianę domu, niedaleko windy. Małe stado kretynów dobrze się bawiło, oglądając swoją pracę. Napisy były krótkie. Od „Katki frajerem” po „9-B - mu...”. Po moim pytaniu: „Kto to umyje?” najbardziej arogancki drań, najwyraźniej fan „Gangstera Petersburga”, odpowiedział: „Człowieku, masz jakieś problemy?” Po krótkiej edukacyjnej rozmowie dowiedziałem się, że młodzi ludzie nie są nic winni ani mnie, ani nikomu innemu, a jeśli Nie chcę odpowiadać własnymi zębami za to co mnie może spotkać, wtedy zdecydowanie muszę uciekać do domu. Wtedy przypomniałam sobie popularną psychologię – dzieci mówią popularne prawdy. Nie sądzę, żeby oni sami o tym czytali w książkach, prawdopodobnie opowiadali to nauczyciele i rodzice. Modne prawdy były dysonansowe z moim postrzeganiem rzeczywistości, bardzo poznawczo je rozumiałem. To, co modne, nie zawsze jest praktyczne. Dotyczy to zarówno rzeczy, jak i powszechnych haseł. Spróbujmy sprawdzić prawdziwość niektórych stwierdzeń poprzez praktykę życia codziennego. Nikt nikomu nic nie jest winien. Wielkie uogólnienie. Czy to prawda, że ​​nikt nie jest nikim i nikt nie jest nikim? Kodeksy karne, administracyjne i podatkowe bardzo przekonująco pokazują, jak wiele zawdzięczamy bliżej nieokreślonemu kręgowi ludzi i konkretnemu państwu. Potrzebuję też tramwaju i sygnalizacji świetlnej. Pierwszy musi ustąpić, bo jest duży i żelazny, drugi - bo po prostu istnieje i świeci. Możesz także powiedzieć kobiecie, którą kochasz, że nie jesteś jej nic winien. Jeśli nadal możesz kłócić się z tramwajem i sygnalizacją świetlną, to nie możesz kłócić się z kobietą! Jest to niebezpieczne dla Twojego życia seksualnego i zdrowia psychicznego. Kiedy Twoje dziecko prosi o jedzenie, powiedz mu, że jest nikim, abyś nie był nikomu nic winien, łącznie z nim. Fundusz emerytalny nie powinien nikomu być winien pieniędzy, lekarze nie powinni nikogo leczyć, a policja nie powinna ich chronić przed bandytami. Uważam, że jesteśmy winni wiele rzeczy i my z kolei też. Nie ma innej drogi w życiu, ale kontekst jest ważny. Stwierdzenie, o którym mowa, jest bardzo przydatne w kontekście psychoterapeutycznym. Jeśli zrozumiem i zaakceptuję, że nikt mi nic nie jest winien, to raczej nie będę poważnie zły na sprzedawczynię, która ważyła mnie o 100 gramów. O dzieciach, które zdecydowały się przeżyć swoje życie, nie pytając mnie o zdanie. Do rządu, na policję, do służb mieszkaniowych i komunalnych oraz innych organizacji rozrywkowych. Nie oznacza to, że zrezygnuję ze swoich praw i przymknę oczy na wszystko, po prostu zareaguję spokojnie. Po co krzyczeć i się oburzać? Moje nerwy są mi bliskie. Dlatego psychoterapeutyczna funkcja przekonania „nikt mi nic nie jest winien” jest bardzo potrzebna i przydatna. Po prostu nie należy rozumieć tego zbyt szeroko. Każdy człowiek jest odpowiedzialny za wszystko, co mu się przydarza. To nieprawda. Jeśli wrócisz do domu i zostaniesz trafiony przypadkową kulą podczas bójki gangów, z którą nie masz nic wspólnego, nie jest to twoja wina, a zatem nie twoja odpowiedzialność. Nie możesz ponosić odpowiedzialności za coś, czego w żaden sposób nie mogłeś przewidzieć, przewidzieć ani nawet założyć. Dlatego nie możemy być odpowiedzialni za wszystko. Ale zdarza się, że decyduje osoba - kto, jeśli nie ja? Dobra motywacja do osiągnięcia celu. Sam o tym zdecydowałem, sam to zrobiłem. W tym kontekście pomysł jest słuszny, jestem odpowiedzialny za swoje decyzje. Najważniejsze jest pozytywne nastawienie. Jest to dalekie od prawdy. Na przykład w wychowaniu dzieci. Myślę, że dobry rodzic będzie okazywać dziecku różne emocje, nie tylko te pozytywne. Dzieci powinny jasno zrozumieć, że ich matka jest niezadowolona z ich zachowania. W związku z tym twarz matki nie powinna w ogóle okazywać pozytywnych emocji. Dziecko jeszcze nie wie, że kota nie da się oddzielić od ogona, chociaż bardzo tego chce. Mam też ochotę uderzyć młotkiem w telewizor i szkło, brzęczą bardzo radośnie. Dobrze wychowane dzieci szybko rozumieją po twarzy ojca (lub matki), że lepiej tego nie robić, ale.