Zdecydowałem się napisać ten artykuł, ponieważ interesowałem się tak ważnym przypadkiem naszej psychiki, jakim jest Superego. Przygotowując plan, chciałam poświęcić jeden akapit problemowi lęku przed kastracją. Jednak w trakcie pracy jeden akapit zmienił się najpierw w dwa, potem w trzy, a myśli stawało się coraz więcej. W końcu zdałem sobie sprawę, że pierwotny zamysł artykułu został udaremniony i temat drugorzędny zaczął przyćmiewać główny, o którym też chciałem się wypowiedzieć. Dlatego podjąłem jedyną i słuszną decyzję, aby nie przerywać kompozycji tego, co było zaplanowane, ale włączyć temat lęku przed kastracją do osobnej pracy, na którą zwracam uwagę. Instancja Super-I, o której wspomniałem wprowadzone przez Freuda w 1923 roku w jego dziele „Ego i id”. Główną funkcją Super Ego jest kontrola nad zachowaniem, które musi być zgodne z zasadami moralnymi i moralnymi zawartymi w Super Ego. Władza ta jest odizolowana od Ego, jednak ma nad nim władzę tam, gdzie mamy do czynienia z wymogiem hierarchicznym podporządkowania i kontroli, nieuchronnie pojawia się potrzeba kary. A. Schopenhauer, który wraz z Nietzschem miał decydujący wpływ na ukształtowanie się Freuda, napisał, że sumienie (analog Super Ego) składa się z: „1/5 – lęku przed ludźmi, 1/5 – desidemonia (religijnego strach przed karą), 1/5 – uprzedzenia, 1/5 – próżność, 1/5 – nawyki.” Można i należy polemizować z tą konsekwencją, ale oczywiście Schopenhauer uważał, że strach w takiej czy innej formie jest kluczowy dla bezproblemowego funkcjonowania sumienia. Freud zaproponował koncepcję lęku kastracyjnego, będącego rdzeniem, z którego powstaje strach sumienia, czyli strach ego przed superego. Mamy wszelkie powody, aby ze szczególną uwagą rozważyć strach przed kastracją, ponieważ jest on przyczyną represji, a co za tym idzie powstawania nerwic. Wydawało mi się, że na próżno Freud ze swoją charakterystyczną prowokacją podkreślał tę okaleczającą operację. Jak to mówią, na samą myśl o niej robią się chłodne włosy. Dlaczego nie porozmawiać po prostu o strachu przed karą bez tych mrożących krew w żyłach szczegółów? Przecież Schopenhauer użył pięknego i mało znanego słowa desidemonia i nic. Ale zebrałem się w sobie i próbowałem sobie przypomnieć, w jakich okolicznościach dokonano tej potwornej egzekucji. W starożytnej mitologii greckiej Zeus zdobył swoją władzę pokonując i kastrując swojego ojca Kronosa, który według mitu zmarł i został pochowany na Sycylii. Kronos z kolei zdobył swoją władzę pokonując i kastrując sierpem swojego ojca Urana. Według greckiej legendy Uran zginął w oceanie i został pochowany w fortecy Aulakia. Wśród Fenicjan Baal (Belzebub) wykastrował swojego ojca El, wziął jego żonę Anahit i zaczął rządzić światem. W mitologii starożytnego Egiptu Horus po osiemdziesięciu latach konfrontacji z Setem otrzymuje królestwo w spadku po Ozyrysie, kastrując go. Łatwo zauważyć, że w mitologii i religii starożytnych ludów sierp był używany jako tradycyjne narzędzie rozwiązywania konfliktów o władzę. Z reguły syn z niej korzysta, zastępuje ojca, a ojciec nieco zawstydzony opuszcza ciepłe miejsce władcy Wszechświata, aby spokojnie umrzeć gdzieś na Sycylii. Co powie nam stara historia o kastracji? W Cesarstwie Rzymskim kastracja była powszechnie stosowana jako kara za zbrodnie przeciwko cesarzowi. Kastrację stosowano także jako karę w starożytnych Chinach, gdzie już w I wieku p.n.e. mi. Zgodnie z wyrokiem sądu wielki chiński historyk Sima Qian został wykastrowany. za to, że ośmielił się sprzeciwić cesarzowi, co zapewne mu się nie podobało i uważał za obraźliwe. Edward Gibbon w książce The Decline and Fall of the Roman Empire podaje, że w XII wieku Geoffrey z Anjou w ramach kary za nieposłuszeństwo wykastrował członków kapituły katedry Sens. W średniowiecznej Anglii mężczyzn uznanych za winnych zdrady stanu wieszano, ćwiartowano lub kastrowano (czyli kastrowano). I tutaj wzór jest łatwy do prześledzenia. Karę tę stosowano wobec tych, których przyłapano na zdradzie, nieposłuszeństwie lub znieważaniu starszych,).