Jak w przypadku każdej ludzkiej cechy, są ludzie, którzy mają więcej zdolności empatii niż inni, ale nie możemy powiedzieć, że ktoś jej w ogóle nie ma, ponieważ odnosi się do tematu relacji, jakim jest „traktowanie z szacunkiem”. Aby szanować drugiego człowieka, musisz zaakceptować jego historię, jakakolwiek ona jest, jako coś, co wydarzyło się naprawdę. Akceptacja historii jest niemożliwa, gdy to, co próbujesz powiedzieć lub wyrazić, kończy się lekceważeniem, wyśmiewaniem, wyśmiewaniem lub zredukowaniem do częściowej akceptacji (nawet jeśli historia jest trywialna lub nawet irracjonalna). Główną lekcją, która ukształtowała mnie jako osobę i psychologa, jest to, że smutek każdego człowieka ma znaczenie, bez względu na to, skąd pochodzi. Żaden smutek, ani żadna inna emocja nie może się równać z emocjami innych osób, które są uważane za ważniejsze. Oczywiście w różnych sytuacjach życiowych istnieją pewne źródła emocji, które w pewnym momencie są poważniejsze niż inne, ale np W tym artykule chcę powiedzieć, że każda emocja ma prawo istnieć, ma prawo zostać zaakceptowana. Zanim osądzisz jakąś osobę, odłóż na bok swoje własne przemyślenia na jej temat i pomysły, jak wszystko naprawić, i posłuchaj przez chwilę osobę stojącą przed tobą, ustal, co dokładnie w tej chwili czuje, nawet jeśli istnieje potrzeba, aby zapytać ją o to bezpośrednio – to jest empatia Klient, który przychodzi na terapię, nie zawsze ma konkretne pytanie, ale prawie zawsze ma przeczucie, którym chętnie się podzieli, jeśli zobaczy przed tobą wrażliwego rozmówcę. A w życiu wracamy wieczorem do domu, do bliskich osób, żeby „wspólnie o tym przemilczeć”, aby przeżyć wspólnie jakąś chwilę, podzielić się swoimi uczuciami. I jak miło jest, gdy po „drugiej stronie” jesteś wysłuchany i zaakceptowany. To naprawdę bezcenne. Mam nadzieję, że każda osoba może na swój sposób bardziej uważać na to, aby być w zgodzie ze swoją zdolnością do wzajemnego empatii..