Od autora: Ten artykuł jest częścią mojej książki „Niezobowiązujące refleksje”. Rozdziały książki są indywidualnymi szkicami dotyczącymi tego czy innego zjawiska ludzkiego życia psychicznego, przedstawiającymi zarys systemu symbolicznego Wielkich Arkanów Tarota. Wszyscy ludzie fantazjują. Szczególnie interesują się tym dzieci. Czasami są to jasne sny, piękne fantazje, a czasem koszmary. Wymyślamy bajki o naszej przeszłości, przyszłości, a nawet teraźniejszości. Wesołe bajki zachwycają umysł i przynoszą przyjemność. Uciekamy od strasznych baśni i staramy się ich nie tworzyć. W naszych głowach nieustannie rodzi się wiele alternatywnych światów, które są jeszcze jaśniejsze od rzeczywistości. Czasami słyszymy: „Przestań fantazjować! Żyj w rzeczywistości!” i zadajemy sobie pytanie: „Ale naprawdę, może to wystarczy? Może fantazjowanie jest niewłaściwe? Nie jestem dzieckiem." Ale jak przestać budować zamki w powietrzu i gdzie znaleźć sposób na powstrzymanie pojawiania się w umyśle przerażających obrazów? Czasami jest to prawie niemożliwe, rodzą się „sami”, jakby mieli nad nami swoją wolę. A co najważniejsze, jak „złe” jest fantazjowanie? Wszyscy ludzie, z nielicznymi wyjątkami, w różnych momentach swojego życia znajdują się zazwyczaj w jednym z dwóch stanów. Pierwszym z nich jest zanurzenie się w iluzje, fantazje. Drugim jest jasność umysłu, jasność widzenia. A co jeśli spróbujemy przeprowadzić analizę porównawczą tych dwóch stanów? I każdy z Was zapewne choć raz w życiu to zrobił. Jakie były Twoje wnioski? Punkt czasowy Kiedy fantazjujemy, gdzie jest nasza świadomość? Jaki czas? Dostępne są tylko trzy opcje – przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Gdzie „umiejscowieni” jesteśmy z naszymi umysłami, gdy odwiedzają nas wirtualne obrazy? Najczęściej „odlatujemy” albo w przeszłość, albo w przyszłość. Przeszłość kusi nas swoją kompletnością. Tego nie da się zmienić i każdy człowiek gdzieś w środku jest o tym przekonany. Niemniej jednak każda osoba przynajmniej raz w życiu chciała zmienić przeszłość. Z wysokości doświadczenia i wieku patrzymy na wiele wydarzeń, które już miały miejsce. Wydaje nam się, że gdyby to samo spotkało nas dzisiaj, zachowalibyśmy się inaczej. Bylibyśmy mądrzejsi, odważniejsi i bardziej zdeterminowani. I nie pozostawia nas samych fakt, że wszystko już się wydarzyło i nic nie można zmienić. Tutaj na ratunek przychodzi wyobraźnia. Pomaga nam stworzyć alternatywną przeszłość, w której mamy możliwość zrobienia czegoś inaczej. W naszych fantazjach rozmawiamy z uczestnikami tych wydarzeń, staramy się spojrzeć na siebie z zewnątrz i skorygować własne zachowanie. Czasem pogrążamy się we wspomnieniach i nostalgii. Zwykle pamiętamy nasze dzieciństwo, przeszłe miłości, jasne wydarzenia i tęsknimy za naszymi zmarłymi krewnymi i przyjaciółmi. Ale często, jak pod wpływem czyjejś woli, raz po raz wracamy myślami do negatywnych wydarzeń, strasznych i niebezpiecznych sytuacji, które przydarzyły nam się w przeszłości. Nie możemy pozwolić im odejść, nie możemy wybaczyć sobie ani innym ludziom. Doświadczywszy silnego bólu lub strachu, doświadczamy go raz po raz w naszej wyobraźni. We współczesnej psychologii istnieje wiele technik wykorzystujących tę zdolność ludzkiej świadomości do rozwiązywania długotrwałych problemów i zrozumienia przyczyn traumatycznych sytuacji z przeszłości. I jest to słuszne, ponieważ pomaga osobie znajdującej się w bezpiecznej sytuacji teraźniejszości, pod okiem i wsparciem specjalisty, wyciągnąć wnioski i uwolnić się od ciężaru trudnych doświadczeń. A motywem takiej pracy jest zawsze chęć zaprzestania powracania do przeszłości i rozpoczęcia życia w teraźniejszości. Ale jak często dana osoba podejmuje się takiej pracy? A może proces fantazjowania, zanurzania się w przeszłość ciągnie się latami, towarzyszy człowiekowi przez całe życie, odbiera mu siły, odwodzi od rzeczywistości? Z czym kusi przyszłość? Bo to się jeszcze nie wydarzyło. Zaczynamy fantazjować o tym, kim chcemy się stać, co chcemy osiągnąć, kogo chcemy spotkać. Marzymy o nowej pracy, o nowej miłości, wyobrażamy sobie nasze dzieci jako dorosłe, wyobrażamy sobie przyszłość ludzkości. Czasami nasze lęki przenoszą nas w przyszłość.Niektórzy z nas, siedząc w poczekalni u dentysty, zanurzają się w czymś, co jeszcze się nie wydarzyło, ale ma się wkrótce wydarzyć. I czują strach. W naszej wyobraźni siedzimy już na krześle, usta mamy szeroko otwarte. Lekarz uważnie ogląda ząb; włączył już wiertarkę. Zza drzwi słyszymy dźwięki, które naprawdę pomagają nam przenieść się w czasie. W tym momencie możemy całkowicie stracić czucie własnego ciała. Nie czujemy już, że nasze stopy dotykają podłogi, nie czujemy już miękkości ani twardości krzesła. Mogą nawet wystąpić fizyczne odczucia spowodowane światłem lampy medycznej na twarzy. Czasami nawet zamykamy oczy. Można odnieść wrażenie, jakbyśmy siedzieli na krześle podczas wizyty u lekarza. Ciekawostką dotyczącą przyszłości jest to, że w niej możemy sobie pozwolić na wszystko. Jesteśmy wolni i możemy robić, co nam się podoba. Nasz wizerunek nabiera niemal idealnych cech, nasi bliscy w końcu stali się tacy, jakimi chcemy, żeby byli. Nic nas nie powstrzymuje! I możesz „latać” w przyszłości w nieskończoność. Czy sądzisz, że ludzka świadomość jest zdolna do jednoczesnego przebywania w kilku punktach czasu? Okazuje się, że można! Ale tylko pod jednym warunkiem. Kiedy robimy coś, co stało się automatyczne, możemy pozwolić, aby nasza świadomość nas opuściła. Zanurza się w przeszłość, leci w przyszłość, a nasze ciało pozostaje w teraźniejszości. Kroimy sałatkę lub jedziemy samochodem, a nasza świadomość jest we wczoraj. Tak, nasza uwaga nie musi być skupiona na tym, co już robimy „z zamkniętymi oczami”, co stało się dla nas rutyną. A takich rzeczy w życiu dorosłego jest całkiem sporo. Dlatego fantazje, loty w rzeczywistości, zdarzają się nam cały czas. Teraz wyobraź sobie, że znajdujesz się w nieznanym obszarze, wędrując w nieznany obszar. Szukasz właściwej ulicy, właściwego domu, odpowiedniego mieszkania. Czy możesz pozwolić sobie na fantazjowanie? Czy możesz spokojnie pozwolić swojej świadomości pójść na spacer? Nie, bo potrzebujesz tego tu i teraz! Ponieważ nie działasz teraz automatycznie, jesteś świadomy! I tylko w takich momentach większość ludzi w końcu spotyka się z teraźniejszością, rzeczywistością. Jakie korzyści płyną z „lotów” w przyszłość? Ponieważ planowanie zaczyna się od fantazji, z nich wyrasta intencja. Jednak większości ludzi bardzo trudno jest świadomie wykorzystywać swoją zdolność wyobrażania sobie do tworzenia planów. W końcu po zaplanowaniu działania powinny logicznie następować. Ale wielu z nas nigdy nie podejmuje działań, gubiąc się w nieskończonych alternatywach przyszłości, nakładając jedną fantazję na drugą. I wtedy rzeczywistość zaczyna istnieć oddzielnie od fantazji, osoba „rozdziela się na dwie części”. Większość autorów piszących prace na tematy rozwoju osobistego człowieka, samopoznania i rozwoju duchowego wychodzi z tej samej idei. Dążenie do świadomości nawet w życiu codziennym, bycie w punkcie „tu i teraz”, nawet gdy robisz coś bardzo znajomego, jest kluczem do uczynienia życia jasnym, pełnym wydarzeń i objawień. Większość ludzi żyje jak roboty. Mój ulubiony autor Osho Rajneesh nazywa to „senem”, a główny cel rozwoju nazywa „przebudzeniem”. Chcę zakończyć moje przemyślenia na temat punktów czasowych humorem. Dawno, dawno temu, kiedy uczestniczyłem w szkoleniu EST prowadzonym przez wspaniałego trenera Jewgienija Brodeckiego, usłyszałem od niego wspaniałe zdanie. Powtarzam to bardzo często; wydaje mi się to genialne. Zadał słuchaczom pytanie: „Jeśli jedną nogą stoisz w przeszłości, a drugą w przyszłości, jak myślisz, co zrobisz z teraźniejszością?” Oczywista odpowiedź zachwyciła wszystkich obecnych, a publiczność wybuchła śmiechem. Żywy lub martwy? Za główną cechę żywej istoty można uznać zdolność do żywego reagowania na to, co się z nią dzieje. Zwierzęta ze względu na swój rozwój bezwarunkowo posiadają tę cechę. Zawsze są spontaniczni. Zawsze są „tu i teraz”. Boli – „płaczą”, jest fajnie – bawią się, jest strasznie – atakują lub uciekają. Nie mają skłonności do „myślenia” w taki sposób jak my. Małe dzieci też przypominają zwierzętaponieważ są tak samo spontaniczne. Dziecko bardzo szybko zmienia swój nastrój. Smutek natychmiast ustępuje miejsca śmiechowi. Jeszcze wczoraj zaobserwowałam sytuację, gdy roczny synek mojej koleżanki, który właśnie nauczył się chodzić, szedł po ławce i nagle spadł z niej na podłogę. Oczywiście był przestraszony i z bólu, od razu wybuchnął głośnym płaczem. Nawet trochę krwawił, bo upadając podrapał się po brodzie. Natychmiast pospieszyliśmy mu z pomocą i opatrzyliśmy ranę watą z nadtlenkiem. I nie minęła nawet minuta, a on się roześmiał, bo ktoś na pocieszenie zaczął mu pokazywać śmieszne miny. Dwie minuty później z pasją rozdzierał kawałek sera i wyglądał bardzo poważnie. A my, dorośli, bardzo długo się o niego martwiliśmy, wspominając jego upadek. Tak właśnie żyjemy, „utknęli” w sytuacjach, „utknęliśmy” w doświadczeniach, w relacjach. A życie cały czas się toczy. I nie zatrzymuje się ani na minutę. W każdej chwili oferuje nam nowe wydarzenia, nowe doświadczenia, ale często nie zauważamy nawet setnej części tego. Automatyzm, o którym wspomniałem wcześniej, towarzyszy dorosłemu we wszystkim. Cóż, lub prawie we wszystkim. Przypadki, w których możemy naprawdę „żyć”, zdarzają się wraz z wiekiem coraz rzadziej. Starość tak bardzo przeraża ludzi, ponieważ prowadzi do śmierci. Ale faktem jest, że większość ludzi już jest „martwa”. Rzeczywistość, z którą można się zetknąć jedynie będąc w teraźniejszości i posiadając zdolność jasnego widzenia, jest bogata w wrażenia. Jeśli jednak fantazjujemy i robimy to nieustannie, „tracąc przytomność”, wówczas iluzje czynią nas „martwymi”. W każdej fantazji zawsze jest fabuła, scenariusz. W każdej bajce zawsze jest wyraźna granica, która nie może się nagle zmienić bez naszej woli. Kiedy fantazjujemy, zawsze „wiemy”, „dokąd” chcemy się udać. Mamy fabułę. Jeśli mówimy o przeszłości, to w rzeczywistości istnieje fabuła, ponieważ przeszłość już się wydarzyła. W przypadku przyszłości wymyślamy własną fabułę. To prawda, że ​​​​w większości przypadków również tutaj nie jesteśmy oryginalni, bierzemy „stare” historie i trochę je przerabiamy. Ale ich istota pozostaje taka sama. Prawdziwa sytuacja jest trudniejsza. Kiedy jesteśmy w „tu i teraz”, nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co wydarzy się w następnej chwili. Nie dlatego, że są głupi, ale dlatego, że nie ma na to czasu! Świadomość jest zajęta obserwowaniem tej sekundy, a chwilę później przychodzi następna i świadomość znów ma coś do zrobienia. Kiedy przewidujemy zdarzenia lub porównujemy je z tym, co kiedyś się wydarzyło, ponownie pogrążamy się w automatyzmie. I znowu jesteśmy „martwi”. Ale na co? Wszystko jest bardzo proste, robimy to dla kontroli, dla władzy, choć iluzorycznej, ale władzy nad egzystencją, nad naszym życiem, nad ludźmi wokół nas. To pozwala nam ugruntować się w nieufności. Porozmawiamy o tym nieco później. Oczywiście nie należy być kategorycznym i zaniedbywać zdolność świadomości do fantazjowania i wykorzystywania doświadczenia. Bazując na doświadczeniu, na obrazie świata możesz uniknąć niebezpiecznych sytuacji, możesz przyciągnąć na swoją drogę pozytywne zdarzenia. Ale umiar jest dobry we wszystkim. Im więcej „żywych” momentów w życiu, im częściej jesteśmy w „tu i teraz”, tym jaśniejsze jest życie. I tym mniej będziemy chcieli zagłębiać się w przeszłość i marzyć o przyszłości. To po prostu wektor ruchu, sposób na życie w rzeczywistości. Ale jedyną rzeczą, którą ma prawdziwy człowiek, jest rzeczywistość. Fantazje żyją tylko w głowie, nie mają „gęstego” wyrazu. Ale mogą stać się rzeczywistością, jeśli zostaną właściwie użyte. !!Zaufanie!! Jest jeszcze jedno kryterium, według którego można porównać jasność i iluzoryczność myślenia. To jest podstawa, na której spoczywają. Jeśli zapytasz osobę, dlaczego fantazjuje, dlaczego ciągle „przywołuje przeszłość”, udzieli wielu wyjaśnień. I wszystkie będą bardzo logiczne i wiarygodne. Ale jeśli kopać głębiej, okazuje się, że jeśli człowiek wie, jak zaufać życiu, sobie i ludziom, to częściej żyje rzeczywistością i myśli trzeźwo. A jeśli jest w nim nieufność, jest bardziej skłonny do fantazjowania, zagłębiania się w przeszłość, unikania teraźniejszości, unikania rzeczywistości. Jeśli spojrzysz na osobę jako na istotę,kto ma osobowość i duszę, wówczas można zadać pytanie, która z tych części charakteryzuje się bardziej zaufaniem, a którą nieufnością? Odpowiedź jest oczywista. Dusza ufa, ale osobowość nie ufa. Wszelkie praktyki duchowe mają na celu m.in. pomóc człowiekowi spotkać się z własną duszą, pomóc mu dostrzec jej czystość, nieśmiertelność. Odkryj umiejętność kochania, ufania, otwierania się. Często kieruje się zasadą „ufaj, ale sprawdzaj”, „mierz dwa razy, tnij raz”. Osobie, na której „terytorium” żyje Ego, bardzo trudno jest wypuścić się spod kontroli, pozwolić, aby coś wydarzyło się samoistnie, podjąć ryzyko. Dusza, mając doświadczenie wielu żyć, przeciwnie, może sobie pozwolić na zaufanie ludziom, zaufaniu życiu, bo doświadczenie podpowiada jej, że jest ono bezpieczne. Kiedy jesteśmy świadomi, nie możemy być nieufni. Jako dzieci nie budujemy oczekiwań, nie popadamy w złudzenia, jesteśmy jak najbardziej zaangażowani w to, co dzieje się w danej chwili. A jak to zrobić, skoro jest podejrzenie, jest strach? Niemożliwe. Jako przykład zaufania osoby dobrze widzącej możemy wziąć opowieści o wyroczniach i prorokach. Wyrocznia jest kapłanem, przewodnikiem. Nie przypisuje sobie zasług za objawienia, które otrzymuje z góry. Medium otwiera jego świadomość na informację, która przepływa przez niego bez przeszkód. Dlatego nauczyciele duchowi mówią o dużej wartości umiejętności obserwacji życia, umożliwienia mu przepływu przez istotę. Podobnie jest w życiu codziennym. Wyobraź sobie, że prowadzisz samochód. Ile razy zauważyłem, że jeśli ciągle czekasz za rogiem na nagle pojawiający się samochód, jeśli boisz się, że inspektor policji drogowej mnie teraz zatrzyma, jeśli monitorujesz każdy samochód, który ma lub może wkrótce zmienić pas ruchu z następnego pasa traci się dużo energii. Ciągłe podejrzenia i brak zaufania są bardzo kosztowne i bardzo trudne. Ale zaufanie do przepływu ruchu, zaufanie sobie, że potrafisz prowadzić samochód, zaufanie do samochodu w jego sprawności lub zdolności do zasygnalizowania mi w porę awarii i podążanie za impulsami tylko wtedy, gdy się pojawią, a nie z wyprzedzeniem - jest bardzo proste . A potem zostaje mnóstwo czasu i energii na obserwację siebie, życia, wydarzeń wokół siebie i rzeczywistości. Intuicja zawsze odnosi się do teraźniejszości, do tego momentu w życiu. Ale strach i nieufność powodują pracę umysłu, która odbywa się na terytorium przeszłości lub przyszłości, czyli tego, co już istnieje lub jeszcze nie istnieje. Często podczas konsultacji psycholog zadaje klientowi pytanie: „Jak się teraz czujesz?” To bardzo ważne pytanie. Ponieważ psycholog wie, że człowiek w jego umyśle może być bardzo odległy od rzeczywistości, może być wszędzie, tylko nie „tu i teraz”. A zadaniem psychologa jest między innymi pomóc człowiekowi spotkać się ze sobą, z teraźniejszością. A żeby odpowiedź była szczera, żeby była szczera, klient wymaga bardzo dużego zaufania do siebie, psychologa. Musisz pozwolić sobie zobaczyć siebie, a nie ukrywać się przed sobą, pozwolić sobie na bycie tym, kim jesteś w tej sekundzie. To pierwszy krok w kierunku nauczenia się ufać w ogóle, w życiu, wszystkiemu, co Cię otacza. Wiele praktyk cielesnych ma na celu rozwinięcie umiejętności odczuwania i wyraźnego widzenia swojego ciała i wszystkich procesów, które w nim zachodzą. „Umiejscowienie przestrzeni wewnętrznej” jest jednym z nich. Stwarzane są człowiekowi komfortowe warunki zewnętrzne, rozbrzmiewa przyjemna muzyka, a głos coacha towarzyszy mu i prowadzi go w podróży po własnym jestestwie. I zanurza swoją świadomość najpierw w palcu stopy, potem w ramieniu, a potem w czubku nosa. Dlaczego nie medytacja? A dlaczego nie trening uważności? Możesz także podać przykład techniki „Kolor, kształt, rozmiar”, gdy praca jest wykonywana z określonym doznaniem w ciele lub z konkretną emocją, która istnieje w danej chwili. Osoba jest proszona o „rozważenie” swojego uczucia lub doznania, „zobaczenie” jego kształtu, koloru i rozmiaru. I patrz. I oto wszystko zaczyna się zmieniać „na naszych oczach”. I sam byłem świadkiem, jak w ciągu kilku minut ktoś pozbył się bólu głowy z tego uczuciastrach. To niesamowite przeżycie, które uczy człowieka „widzieć” siebie, ufać sobie, obserwować siebie bez złudzeń, bez chęci upiększania i wyolbrzymiania rzeczywistości. !!Napięcie czy relaks?!! Najbardziej niesamowitym odkryciem, jakiego można dokonać na tej ścieżce, jest to, że bycie w rzeczywistości oznacza bycie zrelaksowanym, a bycie w iluzji oznacza bycie spiętym. Nie zauważamy tego, ale kiedy pogrążamy się w iluzjach, fantazjach, nie tylko nasza świadomość, ale także nasze ciało staje się napięte. Nawet oficjalna medycyna wymienia stres jako jedną z przyczyn różnych chorób. A stresowi zawsze towarzyszy napięcie. Bardziej trafne byłoby stwierdzenie, że przyczyną stresu jest napięcie. Obserwowanie rzeczywistości, bycie spontanicznym, żywe i naturalne reagowanie oznacza bycie jak najbardziej zrelaksowanym. Wschodnie szkoły sztuk walki, liczące wiele tysięcy lat, w swoich naukach przywiązują dużą wagę do tego zjawiska. Jeśli wojownik jest spięty, jeśli myślami, emocjami znajduje się w przeszłości lub przyszłości i tworzy alternatywne rzeczywistości, jest skazany na porażkę. I jest spięty, co go wyczerpuje, odbiera mu siły, sprawia, że ​​popełnia błędy. Tylko wtedy, gdy będzie zrelaksowany, ale zebrany w punkcie „tu i teraz”, jeśli zaufa sobie, będzie w stanie pokonać wroga. Wielu Mistrzów używa określenia „woda ciała”, aby przekazać uczniom tajniki swojego rzemiosła. Ciało zdaje się podążać za intuicją, ufać „przepływowi” i poddawać się chwili. I nawet najpotężniejszy mózg nigdy nie będzie w stanie tak obliczyć rzeczywistości, aby zawsze był jej posłuszny. Ponieważ będzie inny potężny mózg, który obliczy pierwszy. Można zwariować, bo umysł jest skończony. Nie da się „stracić zaufania”, bo jest ono nieskończone. I z pewnością jest zaradny. Ale myślenie, ciągłe kalkulowanie życia, fantazjowanie, tworzenie w głowie świata za światem jest energochłonne. Do tego stopnia, że ​​energia i zdrowie ostatecznie mogą nie wystarczyć na samo istnienie. Ufając, człowiek otrzymuje znacznie więcej niż daje, ponieważ nie napina się. Aby zaufać, nie trzeba pracować, to nie jest praca, natomiast nieufność wymaga ciągłego uzasadnienia, interpretacji, wyjaśnienia, czyli pracy umysłu. Wiesz, jestem przekonany, że w zjawisku jasnowidzenia nie ma magii. A raczej jest to magiczny dar, który jest dany wszystkim ludziom bez wyjątku. Wszyscy o tym wiedzą, ale nie wszyscy w to wierzą. I nie każdy znajduje w sobie tę magiczną zdolność. Ale nie ma w niej tajemnicy, nie musi uczyć się w szkołach magicznych. Nie jest konieczne posiadanie silnego ogólnego wsparcia w postaci babci-czarownicy. Nie potrzebujesz rytuałów inicjacyjnych, żeby odkryć w sobie ten dar. Jasnowidzenie to dokładnie taka sama umiejętność jak chodzenie, pływanie, jazda na rowerze. Tylko jeśli uczymy się chodzić, jesteśmy do tego zachęcani od wczesnego dzieciństwa, bo uważa się, że jest to niezbędne do pełni życia, wtedy w przypadku jasnowidzenia wszystko jest inne. Z jakiegoś powodu ludzie myślą, że taki jest los nielicznych wybranych. Nie, to nie prawda. Zdolność jasnego widzenia, odróżniania prawdziwego od fałszywego, prowadzenia prawdziwego, tętniącego życiem życia jest w absolutnie każdym. Trzeba tylko zwracać uwagę na tę umiejętność i rozwijać ją, tak jak każdą inną. Próba bycia „tu i teraz”, zaufania sobie i światu, dążenie do spontaniczności, bycia zrelaksowanym, czyli nie napiętym, tylko na pierwszy rzut oka wydaje się trudne. Bo nikt nas tego nie uczy celowo. Ale może warto zacząć próbować? Jedyne, co musisz zrobić, to nieco inaczej ustawić swoje priorytety. W końcu poeci i artyści czerpią inspirację z rzeczywistości. Oznacza to, że rzeczywistość jest znacznie bogatsza niż jakakolwiek najjaśniejsza fikcja. !!Główne pytanie brzmi: „Dlaczego?”!! Być może ktoś zapyta: „Po co być w rzeczywistości? Jeśli tak miło jest marzyć, jeśli w moich fantazjach mam taką władzę nad egzystencją. Dlaczego miałbym zrezygnować z tej mocy? Nie, myślę, że nikt nie może zadać takiego pytania. Przecież oczywiste jest, że prawdziwe jabłko jest o wiele cenniejsze od wirtualnego, bo zawiera prawdziwe witaminy i jest naprawdę smaczne. Jeśli „zjesz” wirtualne jabłko, możesz?