Dlaczego w chwilach udanej pracy psychologicznej klient powraca do wcześniejszych „niepowodzeń i błędów” Terapia w gabinecie psychologa to proces składający się z kilku sesje (od 10-15) z eksploracją przez klienta jego wewnętrznego świata i późniejszym wyborem: jakie znaczenie nadać temu czy innemu zdarzeniu i co dzieje się w gabinecie psychologa; i zdecyduj, jak odnieść się do nowych, zmieniających się lub już zmienionych warunków w swoim życiu. Psycholog tworzy środowisko bezwarunkowej akceptacji drugiego (klienta) i zapewnia swobodę wyrażania jego uczuć i myśli, jednocześnie pomagając mu i wspierając go w tym. Relacje „psycholog-klient” mają bowiem charakter zaufania długoterminowego i tymczasowego zasobu, nieuchronnie towarzyszą im wzloty i upadki, chwile i regresje, depresja i wyzwolenie, wdzięczność i uraza. Proces terapii nie jest bezpośrednią drogą od stanu „moje życie jest w punkcie krytycznym” i „jestem naprawdę szczęśliwy”. Terapia to burzliwa rzeka z lejami, pułapkami, wodospadami, rozlewiskami, bystrzami itp. Może nawet się to odwróci! Terapia i psycholog pomogą pielęgnować poczucie akceptacji i świadomości siebie i otaczającego świata. Nie oznacza to jednak, że wynik ten jest zawsze uzyskiwany. Składa się na to wiele czynników: kompetencje psychologa; zasoby psychologa; chęć klienta do podjęcia terapii; chęć zaakceptowania lub odrzucenia zmian; zasoby klienta umożliwiające uczestnictwo w sesjach; kontakt i zaufanie pomiędzy psychologiem a klientem; opór po obu stronach i wiele, wiele więcej. Inaczej mówiąc, odpowiedzialność spoczywa na każdym na drodze do upragnionego przez Klienta celu. Na tej ścieżce jest miejsce zarówno na postęp, jak i na jego antypodę – opór lub regresję. Co miałem na myśli? Regresja jest jednym z podstawowych procesów zachodzących w psychice. Ratuje psychikę przed wyczerpaniem - emocjonalnym lub informacyjnym. Jest to analogiczne do odpoczynku. Nie można zawsze iść do przodu, zawsze się rozwijać, nie wyrządzając sobie krzywdy. Dla psychiki rozwój i trauma to jedno, jedyna różnica polega na intensywności zdarzenia. Termin regresja ma dla mnie konotację specjalistycznego terminu i posmak tradycji psychoanalitycznej. Nie mam nic przeciwko paradygmatowi psychoanalitycznemu, chcę tylko dokonać jakiejś zmiany w jego rozumieniu. Jeśli regresja psychoanalityczna oznacza jakąś zmianę strukturalną i przejście pomiędzy kompleksem Ja w relacji do nieświadomości a kompleksami obrazu Samoświadomości. Moim zdaniem to powrót do tego, co zwykle. Ego pozostaje w swoich granicach, w granicach życia (bycia) swojej Jaźni. Zjawisko powrotu (od angielskiego return - return, return, return, return) w psychologii egzystencjalno-humanistycznej. Dlatego często reakcja psychika do postępu psychicznego i rozwoju w terapii będzie regresywnym zachowaniem i myślami. Należy pamiętać, że jest to stan naturalny i niezbędny dla zdrowia psychicznego i uczenia się nowych rzeczy, bez którego nie jest możliwy produktywny krok w kierunku pożądanych zmian. W mojej praktyce zawsze spotykam się z takim regresem. Świadomość klienta, że ​​pomimo kilkumiesięcznej stabilnej terapii i poczucia pewnego sukcesu, ponownie powraca do swoich wcześniejszych myśli, do uczuć, których nienawidzi i do tych stanów, które sprowadziły go do gabinetu psychologa. To bardzo przeraża klienta, przeraża i dezorientuje psychologa. Psycholog może być gotowy na wszystko, ale w takich momentach doświadcza także ludzkich uczuć. Dokładnie tak samo jak klient W krytycznym momencie pojawiają się pytania: czy to oznacza, że ​​zmarnowano tyle czasu, tyle pieniędzy, tyle wiary i wysiłku? Do niczego? Czy jestem beznadziejny? Więc jaki jest pożytek z tych psychologów, że wróciłem tam, gdzie byłem? To jest afekt, to jest reakcja psychiki na szukanie sensu w pozbawianiu sensu wszystkiego, co w terapii się robi i czego doświadcza. Ważne jest, aby wyrazić to i porozmawiać o tym w bezpiecznej przestrzeni gabinetu. Te uczucia również powinny tam być. Muszą być doświadczeni. Oni potrzebują=80112