Od autora: ALEXANDER PETROVICH LOBODIN O PRAWACH rękopisu STRES ŻYCIA. METODA INDYWIDUALNEJ KOREKCJI ICH KONSEKWENCJI.Wprowadzenie Wszystko na świecie podlega wahaniom i wszystko zbudowane jest na wibracjach, efekcie rezonansu. Dobre zdrowie to rezonansowa harmonia Boga, natury i człowieka. Główną rolę w świecie żywym odgrywają pola elektromagnetyczne, a wszystko odbywa się za pomocą wpływów fal elektromagnetycznych. Bez obecności fal elektromagnetycznych na Ziemi powstanie życia na naszej planecie byłoby niemożliwe. Dystrybucja i połączenie energii i substancji (materii) w przyrodzie i ciele odbywa się zgodnie z zasadą fali informacyjnej i rezonansu częstotliwości. A fale milimetrowe to energia psychiczna, falowe Słowo żywych. Aktywność życiowa człowieka, jego genetyczna moc adaptacyjna zależy od jakości trzech elementów jego struktury: świadomości, indywidualnej podświadomości i podświadomości zbiorowej, a wszystko to jest „. zlokalizowane” w polu elektromagnetycznym (szkieletowym)*** zasięgu fali milimetrowej dla człowieka. Każda choroba jest stresem dla ciała, strachem dla umysłu. Należy to zneutralizować. Pomagają nam w tym fale milimetrowe. Metoda oddziaływania fali milimetrowej (nakłucie EHF, MRI, MVP) na organizm poprzez tzw. systemy akupunktury – punkty, czakry, strefy z promieniowaniem elektromagnetycznym o niskim natężeniu w zakresie milimetrowym) zajmuje należne mu miejsce w medycynie. Metoda ta, bazując na najnowszych odkryciach fizyki istot żywych, łączy tysiącletnie doświadczenia medycyny orientalnej z osiągnięciami medycyny tradycyjnej i jednocześnie oddziałuje na wszystkie układy organizmu, w tym na układ odpornościowy, co pozwala na jej skuteczne stosowanie w leczeniu najcięższych chorób Metoda wykazała wysoką skuteczność (Isyanov M.R. 2001) w: gastroenterologii (choroby wrzodziejące dwunastnicy i żołądka, zapalenie błony śluzowej żołądka, przewlekłe zapalenie trzustki i jelit, dyskinezy dróg żółciowych); itp.); kardiologia (choroba wieńcowa, zaburzenia rytmu serca, rehabilitacja w okresie po zawale); traumatologia i ortopedia (artroza, zapalenie stawów, osteochondroza, różne urazy kręgosłupa); , rehabilitacja pacjentów po udarach, urazach głowy i rdzenia kręgowego); psychiatria (zespoły maniakalno-depresyjne, międzymózgowie, nerwice, stany lękowe itp.); endokrynologia (cukrzyca, angiopatia cukrzycowa, dysfunkcja tarczycy, urologia (zapalenie cewki moczowej, kolka nerkowa), impotencja); ginekologia (przewlekłe choroby zapalne narządów płciowych, nadżerka macicy, mięśniaki macicy, mastopatia, niepłodność); onkologia (zwiększenie odporności i pobudzenie nieswoistych mechanizmów obronnych organizmu). Lista jest długa. Metodę tę stosuje się także jako metodę zapobiegania nowotworom i leczenia stanów przedrakowych (Krevsky M.A., 2001.). Fale milimetrowe są stosowane jako metoda zapobiegania zakaźnym chorobom wirusowym - ARVI, grypie (Balchugov V.A.; Efimov E.I., 2000). Istnieją dowody na leczenie AIDS za pomocą ludzkiego promieniowania falami milimetrowymi po wstępnej ekspozycji na zmienne pole magnetyczne (V.A. Kovalenko, patent nr 2166968 z 20 maja 2001 r.). Metoda jest skuteczna nawet w leczeniu najcięższych postaci chorób, tzw. pacjentów nieuleczalnych, czyli tzw. tym, którym medycyna akademicka nie jest w stanie pomóc. Zatem ekspozycja na fale milimetrowe, bazująca na syndromicznym podejściu tradycyjnej medycyny chińskiej, jest skuteczną metodą leczenia różnych chorób, także tych, których etiologia i patogeneza nie jest znana, ustalenie diagnozy nozologicznej jest trudne, a metody terapeutyczne nie są znane Opracowano założenie, że nakłucie falą milimetrową jest metodą unikalną i może tak byćtrzeba zastosować w psychologii, a nie tylko w medycynie, okazało się, gdy zaczęli do nas przychodzić chłopcy ze skutkami wojny czeczeńskiej, z tzw. syndromem „czeczeńskim”. Po ekspozycji na fale milimetrowe ich stan psycho-emocjonalny również się poprawił; zniknęło uczucie niewytłumaczalnego niepokoju, niepokoju, depresji, stali się spokojniejsi, mniej agresywni, poprawił się sen. Lekarze zauważyli również, że pod wpływem fal milimetrowych poprawia się stan psycho-emocjonalny pacjenta (Mikheev I.N., Belopasov V.V., Demidov A.A. 1999). ; Golovachenko T.V. i in. 2000). Fale milimetrowe znalazły zastosowanie w medycynie i powinny być poszukiwane w psychologii. ***obwód oscylacyjny wodnego składnika komórek Część główna W zależności od rodzaju stresora (uraz fizyczny, psychiczny lub silna dla danej osoby choroba) oraz charakteru jego oddziaływania, wyróżnia się różne rodzaje stresu, w większości klasyfikacja ogólna – stres fizjologiczny i psychologiczny Z kolei stres psychiczny dzieli się na informacyjny i emocjonalny. Sfera emocjonalna człowieka jest najbardziej podatna na patogenetyczny wpływ współczesnej rzeczywistości. Społeczne warunki życia współczesnego człowieka często stawiają go w trudnych sytuacjach, które powodują stres emocjonalny. Problem ten jest bardzo istotny dla mieszkańców Rosji (zarówno dorosłych, jak i dzieci). Stres doświadczany przez uczestników konfliktów zbrojnych, a także inne sytuacje nadzwyczajne związane z utratą życia, przemocą i zagrożeniem życia, w psychologii powszechnie nazywane są traumatycznymi. Ustalono bezpośredni związek pomiędzy długotrwałym dyskomfortem psycho-emocjonalnym a przeżyciem urazu neuropsychicznego. Stan ten nazywany jest „zespołem pourazowym” lub zespołem stresu pourazowego, będącym konsekwencją stresu pourazowego. Zespół pourazowy często objawia się u osób, które brały udział w operacjach wojskowych, doznały ataków terrorystycznych, po klęskach żywiołowych i wypadkach spowodowanych przez człowieka. Czynnikiem wyzwalającym stres traumatyczny i zespół stresu pourazowego (PTSD) jest strach. Strach, który jest tłumiony i wypierany, jest początkiem powstawania kompleksu postresowego w osobistej podświadomości. W psychologii i psychoterapii stosuje się około 700 technik, których celem jest pokonanie strachu umysłem: wzmocnienie. mechanizmy samokontroli, „przetwarzają” traumę psychiczną, „usuwają” konsekwencje stresu pourazowego, neutralizują objawy psychosomatyczne (od drżenia kolan po nadciśnienie). Zadanie jest długie, żmudne i nie zawsze zakończone sukcesem. Głównie dlatego, że psychologowie stosują przeciętne metody diagnostyczne i korekcyjne bez indywidualnego podejścia, a psychoterapeuci często sięgają po leki. A główną rolę przypisuje się nie podświadomości, ale świadomości. Pilnym problemem jest stworzenie niezawodnych, skutecznych metod korygowania skutków stresu pourazowego, uwzględniających podejście systemowo-indywidualne i oddziałujących na poziom podświadomości ofiar. Psychologowie, opierając się na psychodiagnostyce, starają się zharmonizować podłoże psychologiczne ofiara stosująca różne metody psychokorekcji. Terapia medyczna ma na celu przywrócenie odchyleń w jednym lub innym wskaźniku poziomu środowiska wewnętrznego organizmu podczas konsekwencji stresu. Każdy robi swoje. A sprawa polega na doprowadzeniu wskaźników psychicznych i fizycznych do „normy statystycznej”. Jednocześnie często zapomina się, że „średnia norma statystyczna” tak naprawdę nie istnieje i że każdy podmiot ma swój własny, normalny zestaw wskaźników środowiska wewnętrznego i cech psychologicznych, tj. „indywidualna norma”. Rehabilitacja psychologiczna powinna każdemu pacjentowi przywrócić pierwotną, prawidłową integrację wskaźników homeostazy. Zakłada się, że MRI (synonimy: EHF-przebicie, MEP)jest taka metoda. Skuteczność tej metody nie zależy jedynie od indywidualnego podejścia do pacjenta, ale determinuje je całkowicie. Metoda opiera się na istocie pola elektromagnetycznego (szkieletu) żywego organizmu (Devyatkov N.D., Golant M.B., 1985, Sitko S.P., 1991) i osobliwościach percepcji przez organizm fal elektromagnetycznych o zakresie milimetrowym o niskim natężeniu ( Devyatkov N.D., Golant M.B., 1973; Jiang Kangzhen 1974; Nedzvetsky V.A., Cherkasov N.S., 1977; Kolbun N.D. 1985) Jest stosowanym aspektem unikalnego zjawiska rezonansowej korekcji zaburzeń psychosomatycznych u ludzi poddawanych ekspozycji przez strefy akupunktury (kropki) za pomocą pola elektromagnetycznego pola o zakresie milimetrowym (Zeng Kangzhen 1974; Nedzvetsky V.A., Cherkasov N.S., 1977; Kolbun N.D. 1985, Zhukovsky V.D. 1991). U podstawy życiowej aktywności organizmu wiodącą rolę odgrywa rezonans energetyczno-informacyjny połączenie rytmu Kosmosu z indywidualnym rytmem układu oscylacyjnego żywych (Chizhevsky A.L. 1950; Kaznacheev V.P. 1982; Puszkin V.P. 1989), jego rama elektromagnetyczna. W tych ramach (polu) dokonuje się wszelka społeczna i biologiczna działalność człowieka. Zakłada się, że elektromagnetyczny „szkielet” istot żywych powstaje na podstawie wibracji cząsteczek wody w trybie EHF. (Lobodin A.P.). Najwyraźniej oscylatory molekularne wodnego składnika żywego organizmu, samosynchronizujące się na częstotliwościach rezonansowych, stanowią naturalne wewnętrzne źródło i przewodnik fal milimetrowych. Zdajemy sobie sprawę: świat zewnętrzny jest pełen różnych zagrożeń dla nas spokojna egzystencja. Nasza Ziemia jest mało przystosowana do radości życia: zdarzenia negatywne zdarzają się nie rzadziej niż pozytywne, powodów do łez jest nie mniej niż powodów do śmiechu. Poza tym to samo wydarzenie rozśmieszy jedną osobę, a inna będzie się długo opalać. Ale smutny stan, jeśli się przeciąga, może stać się – i rzeczywiście staje się – przyczyną nie tylko złego stanu zdrowia i negatywnych zachowań, ale także podstawą wielu różnych chorób: sercowo-naczyniowych, neuropsychicznych, żołądkowo-jelitowych. Dlatego konieczne jest jak najszybsze pozbycie się negatywnych doświadczeń. Czasami, aby odzyskać równowagę po ostrym doświadczeniu traumatycznego wydarzenia, wystarczy przeanalizować swoje myśli i reakcje emocjonalne. Myśli i reakcje emocjonalne w określony sposób wpływają na zdrowie fizyczne. Silne emocje (strach, złość, wściekłość, żal) – zwłaszcza jeśli są tłumione i wypierane (do podświadomości) – są przyczyną licznych chorób psychofizjologicznych. Nasilone objawy powstają w wyniku nieprawidłowego „odczytywania” przez świadomą część mózgu normalnych reakcji organizmu na stres. Porozmawiajmy trochę o istocie stresu, używając słów Hansa Selye, twórcy doktryny stresu. stres”, a także „sukces”, „porażka” i „szczęście” mają różne znaczenia dla różnych ludzi. Dlatego bardzo trudno jest go zdefiniować, choć na stałe wpisał się w naszą potoczną mowę. Czy „stres” nie jest po prostu synonimem niepokoju? Czy to wysiłek, zmęczenie, ból, strach, potrzeba koncentracji, upokorzenie, publiczne wyrzuty, utrata krwi, a może nawet nieoczekiwany ogromny sukces prowadzą do logiki całego życia? Odpowiedź na to pytanie brzmi zarówno tak, jak i nie. Dlatego tak trudno jest zdefiniować stres. Każdy z tych stanów może powodować stres, jednak żadnego z nich nie można wyodrębnić i powiedzieć: to jest stres, bo to określenie w równym stopniu odnosi się do wszystkich innych. Jak poradzić sobie ze stresem życiowym, jeśli nie potrafimy go nawet zdefiniować? Biznesmen doświadczający ciągłej presji ze strony klientów i pracowników; dyspozytor lotniska, który wie, że chwila nieuwagi oznacza śmierć setek osób; sportowiec szalenie głodny zwycięstwa; mąż bezradnie patrzący, jak jego żona powoli i boleśnie umiera na raka – wszyscy są zestresowani. Ichproblemy są zupełnie inne, ale badania medyczne wykazały, że organizm reaguje stereotypowo, tymi samymi zmianami biochemicznymi, których celem jest radzenie sobie z rosnącymi wymaganiami stawianymi przed ludzką maszyną. Czynniki wywołujące stres – stresory są różne, ale one wywołać tę samą, zasadniczo biologiczną reakcję na stres. Rozróżnienie między stresorem a stresorem było prawdopodobnie pierwszym ważnym krokiem w analizie tego zjawiska biologicznego, które wszyscy znamy zbyt dobrze z własnego doświadczenia. Jeśli jednak chcemy wykorzystać wyniki badań laboratoryjnych nad stresem do opracowania filozofii życia, jeśli tak chcemy uniknąć szkodliwych skutków stresu, a jednocześnie nie powinniśmy pozbawiać się radości z osiągnięć; powinniśmy wiedzieć więcej o naturze i mechanizmie stresu. Aby to osiągnąć i położyć kamień węgielny pod naukową filozofię zachowania – solidną naukę o zapobieganiu i leczeniu ludzkich zachowań – musimy zagłębić się w podstawowe dane badań laboratoryjnych. Stres jest niespecyficzną reakcją organizmu na wszelkie żądania umieszczony na nim. Aby zrozumieć tę definicję, musimy najpierw wyjaśnić, co rozumiemy pod pojęciem „niespecyficzny”. Każde żądanie stawiane ciału jest w pewnym sensie oryginalne i specyficzne. Na zimnie drżymy. uwalniać więcej ciepła, a naczynia krwionośne w skórze zwężają się, ograniczając utratę ciepła z powierzchni ciała. Na słońcu pocimy się, a parowanie potu nas ochładza. Jeśli zjemy za dużo cukru i jego poziom we krwi wzrośnie powyżej normy, część wydalamy, a resztę spalamy, aby poziom cukru we krwi wrócił do normy. Wysiłek mięśni, taki jak wbieganie po schodach z maksymalną prędkością, zwiększa obciążenie mięśni i układu sercowo-naczyniowego. Mięśnie do tak niezwykłej pracy potrzebują dodatkowego źródła energii, dzięki czemu bicie serca staje się szybsze i mocniejsze, podwyższone ciśnienie krwi rozszerza naczynia krwionośne i poprawia się ukrwienie mięśni. Każdy lek i hormon ma określone działanie. Leki moczopędne zwiększają wydalanie moczu, hormon adrenaliny zwiększa częstość akcji serca i ciśnienie krwi, podnosząc jednocześnie poziom cukru we krwi, a hormon insulina obniża poziom cukru. Niezależnie jednak od tego, jakiego rodzaju zmiany powodują w organizmie, wszystkie te środki mają coś wspólnego. Wysuwają żądania restrukturyzacji. Wymaganie to nie jest specyficzne, polega na przystosowaniu się do powstałej trudności, jakakolwiek by ona nie była, innymi słowy, oprócz konkretnego efektu, wszystkie czynniki wpływające na nas powodują również niespecyficzną potrzebę wykonywania funkcji adaptacyjnych, a tym samym przywracania. stan normalny. Funkcje te są niezależne od konkretnych efektów. Istotą stresu są niespecyficzne wymagania, jakie stawia samo oddziaływanie. Z punktu widzenia reakcji stresowej nie ma znaczenia, czy sytuacja, z którą się spotykamy, jest przyjemna czy nieprzyjemna. Liczy się jedynie intensywność potrzeby restrukturyzacji lub adaptacji. Matka, która została poinformowana o śmierci jedynego syna w bitwie, przeżywa straszny szok psychiczny. Jeśli wiele lat później wiadomość okaże się fałszywa i jej syn nagle wejdzie do pokoju bez szwanku, poczuje intensywną radość. Konkretne skutki dwóch wydarzeń – smutku i radości – są zupełnie różne, wręcz przeciwne, ale ich efekt stresogenny – niespecyficzne zapotrzebowanie na przystosowanie się do nowej sytuacji – może być taki sam. Nie jest łatwo wyobrazić sobie zimno, upał, narkotyki , hormony, smutek i radość powodują te same zmiany chemiczne w organizmie. Tak jednak jest. Ilościowe zmiany biochemiczne pokazują, że niektóre reakcje są niespecyficzne i takie same dla wszystkich rodzajów wpływów. Medycyna przez długi czas nie uznawała istnienia tak stereotypowej reakcji. Wydawało się absurdalne, że różne problemy, a właściwie wszystkie problemy, wymagały tej samej odpowiedzi. Ale jeśli się nad tym zastanowić, to takW życiu codziennym istnieje wiele podobnych sytuacji, gdy określone zjawiska mają jednocześnie wspólne cechy niespecyficzne. Na pierwszy rzut oka trudno znaleźć „wspólny mianownik” dla człowieka, stołu i drzewa, ale wszystkie one mają wagę. Nie ma obiektów nieważkich. Nacisk na skalę nie jest zależny od konkretnych właściwości, takich jak temperatura, kolor czy kształt. Podobnie stresogenny wpływ wymagań stawianych ciału nie zależy od rodzaju konkretnych reakcji adaptacyjnych na te wymagania. Każda normalna aktywność – gra w szachy, a nawet namiętny uścisk – może powodować znaczny stres, nie powodując przy tym żadnej szkody. Szkodliwy lub nieprzyjemny stres powoduje niepokój, pozytywny stres powoduje eustres. Przywiązanie i wdzięczność, a także ich antypody - nienawiść i żądza zemsty - to bardziej niż wszystkie inne uczucia odpowiedzialne za obecność lub brak szkodliwego stresu (niepokoju) w relacjach międzyludzkich. Silne uczucia pozytywne lub negatywne są ściśle powiązane z odruchami warunkowymi, które jako pierwszy badał rosyjski fizjolog Iwan Pietrowicz Pawłow. W przeciwieństwie do wrodzonych reakcji bezwarunkowych, odruchy warunkowe nabywane są w wyniku powtarzających się kombinacji i uczenia się. Doświadczamy potrzeby unikania wszystkiego, co wywołuje negatywne emocje lub prowadzi do kary, a wzmacnia te formy zachowań, które przynoszą zachętę i nagrodę, czyli wywołują pozytywne uczucia. Na poziomie komórkowym uczenie się zależy głównie od uwarunkowań chemicznych i sprowadza się do rozwój substancji ochronnych, takich jak hormony lub przeciwciała i modyfikacja ich działania za pomocą innych związków chemicznych (takich jak składniki odżywcze). Nawet krótkotrwały stres może prowadzić do zysków i strat. Można je dokładnie zarejestrować i obiektywnie zmierzyć oznaki odporności fizjologicznej. Kiedy całe ciało poddawane jest krótkotrwałemu intensywnemu stresowi, wynik jest albo korzystny (jak w terapii szokowej), albo szkodliwy (jak szok). Kiedy zestresowana jest tylko część ciała, skutkiem może być zwiększenie lokalnego oporu (adaptacja, stan zapalny) lub śmierć tkanki, w zależności od okoliczności. Reakcja organizmu na stresor jest regulowana przez system przeciwstawnych sił, takich jak kortykoidy, które wzmagają lub tłumią stan zapalny, oraz impulsy nerwowe uwalniające adrenalinę lub acetylocholinę. Nauczyliśmy się także odróżniać związki syntaktyczne od katatoksycznych, które reprezentują sygnały – znosić lub atakować. Istnieje stereotypowy model fizyczny reakcji na stres, niezależnie od jego przyczyny. Wynik interakcji ze środowiskiem zależy w równym stopniu od naszych reakcji na stresor, jak i od jego natury. Konieczne jest dokonanie rozsądnego wyboru: albo przyjąć wyzwanie i oprzeć się, albo poddać się i poddać. Po szczegółowym przedstawieniu medycznych aspektów złożonego związku pomiędzy wpływami chemicznymi, na które jesteśmy narażeni, a reakcjami organizmu na te wpływy. , przejdźmy do psychicznego stanu postresowego organizmu. Stres psychiczny wywołany relacjami między ludźmi, a także ich pozycją w społeczeństwie, regulowany jest przez zaskakująco podobny mechanizm. W pewnym momencie pojawia się konflikt interesów – stresor; wtedy pojawiają się zrównoważone impulsy - rozkazy, aby stawić opór lub przetrwać. Mimowolne reakcje biochemiczne organizmu na stres podlegają tym samym prawom, które rządzą dobrowolnymi zachowaniami interpersonalnymi. W zależności od naszych reakcji, decyzja o przeciwstawieniu się może prowadzić do zwycięstwa lub porażki, ale mamy moc, aby zareagować na bodziec w odpowiedni sposób. sposób, ponieważ znamy zasady gry. Na automatycznym, mimowolnym poziomie korzyść osiąga się poprzez reakcje chemiczne (odporność, niszczenie trucizn, gojenie się ran itp.), które zapewniają przeżycie i minimalne zniszczenie tkanki w danych warunkach. Reakcje te są albo spontaniczne, albo kierowane przez doświadczonego lekarza. W relacjach międzyludzkichw każdej chwili i powinieneś być swoim własnym lekarzem, kierując się zdrową, naturalną filozofią zachowania. Różni ludzie do szczęścia potrzebują różnego stopnia stresu. Tylko w rzadkich przypadkach osoba jest skłonna do pasywnego, czysto roślinnego życia. Nawet najmniej ambitnym nie wystarcza minimalny standard życia, który zapewnia jedynie żywność, odzież i schronienie. Ludzie potrzebują czegoś więcej. Ale osoba bezinteresownie oddana ideałowi i gotowa poświęcić całe swoje życie doskonaleniu w obszarach wymagających genialnego talentu i wytrwałości (nauka, sztuka, filozofia) jest tak rzadka, jak typ czysto roślinny. Większość ludzi plasuje się gdzieś pomiędzy tymi dwiema skrajnościami. Przeciętny obywatel cierpiałby z powodu nudy bezcelowej egzystencji, a także nieuniknionego zmęczenia spowodowanego ciągłym dążeniem do doskonałości. Innymi słowy, większość ludzi nie lubi braku stresu w równym stopniu, jak nie lubi jego nadmiaru. Dlatego każdy musi dokładnie zbadać siebie i określić poziom stresu, niezależnie od tego, jaką aktywność wybierze. Ci, którzy nie będą się uczyć, będą cierpieć z powodu niepokoju spowodowanego brakiem wartościowej pracy lub ciągłym przeciążeniem. Laureat Nagrody Nobla Albert Szent-Gyorgyi wyraził tę myśl bardzo wyraźnie: „Działalnością człowieka kieruje pragnienie szczęścia. Szczęście to w dużej mierze realizacja siebie, czyli zaspokojenie wszelkich potrzeb duchowych i materialnych. Przyjemność jest zaspokojeniem potrzeby, a nie ma wielkiej przyjemności bez wielkiej potrzeby. Umiejętność stwarza potrzebę wykorzystania tej zdolności.” Skutki stresu mogą być długotrwałe, nawet po ustaniu działania stresora. Istnieje wiele specyficznych reakcji immunologicznych, które chronią organizm przez bardzo długi czas po jednorazowym kontakcie z bakteriami lub jadem węża. Ale istnieje również opór niespecyficzny, który nabywa się poprzez regularne umiarkowane obciążenie naszego ciała, na przykład mięśni lub mózgu. Tutaj długoterminowym zyskiem jest utrzymanie ich w „dobrej formie”, a długoterminowy zysk może być spowodowany nadmiernym wysiłkiem prowadzącym do uszkodzenia tkanek. W relacjach międzyludzkich zysk polega na wzbudzeniu uczuć przyjaźni, wdzięczności, dobrej woli i miłości, natomiast strata polega na tym, że u innych ludzi rozwija się nienawiść, frustracja (od frustratio (łac.) - oszustwo, porażka) i pragnienie zemsty. Dotyczy to innych i nas samych. Nasze własne pozytywne lub negatywne uczucia przynoszą nam korzyść lub krzywdę w najbardziej bezpośredni sposób, tak samo jak przynosimy korzyść lub szkodzimy sobie, wzbudzając te uczucia u innych ludzi. Długoterminowe konsekwencje różnych typów relacji międzyludzkich są zbyt złożone, aby można je było wyrazić w kategoriach dziś biochemia, chociaż z czasem stanie się to możliwe. Opierają się one w dużej mierze na wspomnieniach z przeszłości i przewidywaniu prawdopodobnych przyszłych zachowań – o ile możliwe jest przewidzenie przyszłości na podstawie przeszłości. Słowo „uprzedzenie” utraciło swoje pierwotne znaczenie i we współczesnym języku oznacza – o potępiającej konotacji – opinię opartą nie na doświadczeniu, ale na niewiedzy. Ale tak naprawdę wszelka mądrość wywodząca się z doświadczenia jest „uprzedzeniem” w starym znaczeniu tego słowa. Ekspert wyposażony w specjalistyczną wiedzę może lepiej przewidywać przyszłość, jeśli weźmie pod uwagę to, co wie o skutkach podobnych wydarzeń w przeszłości. Zdarzenia te mogą powodować trzy rodzaje uczuć: pozytywne, negatywne i obojętne.1. Pozytywne uczucia to „miłość” w najszerszym tego słowa znaczeniu. Obejmuje wdzięczność, szacunek, zaufanie, podziw dla doskonałości; wszystkie te uczucia wzmacniają przyjazne usposobienie i dobrą wolę. Wzbudzenie takiej miłości własnej jest ostatecznym celem życia, jeśli weźmiemy pod uwagę, że tym ostatecznym celem jest utrzymanie życia i cieszenie się nim. Stabilna pozycja wspołeczeństwo najlepiej osiągnąć poprzez wzbudzenie pozytywnych uczuć u jak największej liczby osób. Przecież nikt nie ma ochoty skrzywdzić osoby, którą kocha, szanuje, do której ma zaufanie lub wdzięczność, lub której mistrzostwo w jakiejkolwiek dziedzinie wskazuje na możliwość dokonań godnych naśladowania.2. Negatywne uczucia to nienawiść, nieufność, pogarda, wrogość, zazdrość, pragnienie zemsty; krótko mówiąc, każdy impuls, który zagraża Twojemu bezpieczeństwu, wywołując wrogość u innych osób, które boją się, że możesz ich skrzywdzić.3. Poczucie obojętności może w najlepszym przypadku prowadzić do relacji opartych na wzajemnej tolerancji. Umożliwiają pokojowe współistnienie i nic więcej. Ostatecznie te trzy rodzaje uczuć są najważniejszym czynnikiem rządzącym naszym zachowaniem w życiu codziennym. Takie uczucia determinują nasz spokój ducha lub niepokój, poczucie bezpieczeństwa lub zagrożenia, osiągnięcia lub porażki. Innymi słowy, decydują o tym, czy możemy odnieść sukces w życiu, ciesząc się stresem i nie cierpiąc z powodu niepokoju. Pozytywne, negatywne i obojętne podejście jest „wbudowane” w samą substancję żywej materii. Regulują adaptację homeostatyczną na wszystkich poziomach interakcji - między komórkami, między ludźmi, między narodami. Jeśli naprawdę to zrozumiemy i wczujemy się w to, będziemy w stanie lepiej zarządzać naszym zachowaniem w takim stopniu, w jakim jest ono lub może podlegać świadomej kontroli. Dotyczy to niemal wszystkich decyzji dotyczących relacji między członkami rodziny, współpracownikami, a nawet grupami narodów. Subtelne biologiczne prawa samoobrony sprawiają, że bardzo trudno jest zdobyć miłość poprzez działania czysto altruistyczne. Nie jest jednak trudno podążać drogą altruistycznego egoizmu i pomagać innym w egoistycznym celu, jakim jest otrzymanie w zamian od nich pomocy. Trudno jest zapanować nad wybuchem zemsty w odpowiedzi na bezprawną przemoc, ponieważ wynika on z naturalnej chęci udowodnienia. sprawcy szkodliwość ataku. Kiedy karzemy nieposłuszne dziecko, nieświadomie jesteśmy bliscy zemsty, choć kieruje nami miłość rodzicielska. Kara powinna warunkować zapewnienie prawidłowego zachowania w przyszłości – wywołać strach przed zemstą. Niestety, często trudno jest wyznaczyć granicę pomiędzy przemyślaną dyscypliną poprzez karę a bezmyślną, złośliwą zemstą lub chęcią samoafirmacji. Nauczyciele, a nawet członkowie rodziny nie zawsze rozumieją tę różnicę. Jednak nasz kodeks postępowania wymaga jego ścisłego egzekwowania. Relacjami międzyludzkimi w życiu codziennym powinna kierować się chęć tworzenia systemów warunkowego sprzężenia zwrotnego, które informują osobę, jakie rodzaje zachowań najprawdopodobniej przyniosą mu nagrodę lub karę. Należy unikać nawet najłagodniejszych form bezsensownej zemsty inspirowanej ślepą nienawiścią, ponieważ sprowokuje to jeszcze silniejsze okrucieństwo odwetowe. Czy możemy odnieść korzyść z lepszego zrozumienia biologicznych praw stresu? Każda osoba ma swoją energię adaptacyjną - dziedziczną ograniczoną rezerwę witalności. Człowiek z pewnością musi je wydać, aby zaspokoić wrodzoną potrzebę wyrażania siebie, osiągnąć to, co uważa za swoje przeznaczenie, wypełnić misję, dla której według niego się urodził. Nie jest to wytwór ludzkiej wyobraźni ani dalekosiężny. narzucony kodeks postępowania wynika z nieubłaganego prawa cykliczności zjawisk biologicznych. Przykłady cykliczności zjawisk naturalnych są niezliczone. Obejmuje to sezonowe i dobowe wahania procesów metabolicznych, okresowo pojawiające się potrzeby w zakresie pożywienia, wody, snu i aktywności seksualnej. W specjalnych badaniach szczegółowo zbadano mechanizmy tych cykli, które zależą głównie od okresowej akumulacji i zużycia substancji chemicznych w procesie normalnego życia. Dlatego zakłócenia są nieuniknione, jeśli cykl nie zostanie całkowicie zakończony: należy usunąć nagromadzone odpady i żużel,wyczerpane zapasy substancji życiowych wymagają odnowienia. Biologiczna potrzeba pełnego zakończenia cykli rozciąga się także na dobrowolne zachowania człowieka. Przeszkoda w realizacji normalnych impulsów prowadzi do tego samego cierpienia, co wymuszone przedłużanie i intensyfikowanie jakiejkolwiek aktywności życiowej powyżej pożądanego poziomu. Zapomnienie o tej zasadzie prowadzi do frustracji, zmęczenia, wyczerpania, załamania psychicznego i fizycznego. Organizm jest jednak tak skonstruowany, że nie zawsze jest narażony na pojedynczy, stresujący efekt. Kiedy wykonanie jednego zadania staje się niemożliwe, odwrócenie uwagi, świadoma zmiana zajęć nie jest gorsza – a nawet lepsza niż zwykły odpoczynek. Jeśli zmęczenie lub zakłócenia uniemożliwiają dokończenie zadania matematycznego, lepiej popływać, niż siedzieć i bezczynnie. Słynny amerykański psycholog William James ilustruje przydatność takiego przełączania na znanych wszystkim przykładach z własnego doświadczenia: „Ty wiedzą, jak trudno jest zapamiętać zapomniane imię. czasami można to osiągnąć poprzez koncentrację, ale wysiłek jest daremny... i wtedy pomaga dokładnie odwrotna sztuczka. Porzuć wszelki wysiłek: pomyśl o czymś innym, a za pół godziny zapomniane imię przyjdzie ci swobodnie do głowy – jak mówi Emerson, beztrosko i beztrosko, jakby nigdy nie było zaproszone „Poprzez nałożenie na mięśnie tego samego obciążenia który pierwotnie kładziono na inteligencję, nie tylko pozwalamy mózgowi odpocząć, ale także unikamy zmartwień i niepokoju spowodowanych przerwą w pracy. Stres w jednym systemie pomaga drugiemu się zrelaksować. Kiedy wykonanie zadania staje się chwilowo niemożliwe, przejście na czynność „zastępczą” jedynie stymuluje jego realizację, ale bardzo skutecznie ją stymuluje, a także sama w sobie daje satysfakcję. Najciekawszym aspektem cykliczności jest jej związek z trzema fazami ogólnego syndromu adaptacyjnego ( GAZ). Właściwie reprodukowany jest w miniaturze kilka razy dziennie, a w całości przez całe życie. Niezależnie od wymagań życia zaczynamy od (1) początkowej reakcji zaskoczenia lub niepokoju z powodu braku doświadczenia i niemożności poradzenia sobie z sytuacją; (2) zastępuje go faza oporu, kiedy nauczyliśmy się radzić sobie z zadaniem umiejętnie i bez zbędnych zmartwień; (3) następnie następuje faza wyczerpania, wyczerpywania się rezerw energii, prowadząca do zmęczenia. Te trzy fazy są niezwykle podobne do niestabilności niedoświadczonego dzieciństwa, trwałości wieku średniego, zniedołężnienia starości i wreszcie śmierci. Przedstawione rozważania są niezbędne do sformułowania naturalnego kodeksu postępowania. Konieczne jest nie tylko zrozumienie podstawowej biologicznej potrzeby spełnienia, realizacji naszych aspiracji, ale także umiejętność harmonijnego połączenia jej z odziedziczonymi możliwościami. W końcu ilość wrodzonej energii adaptacyjnej jest różna w zależności od osoby. Ponadto istnieją metody adaptacji. Adaptacja, podobnie jak stres, jest wyzwaniem samym w sobie, niezależnie od okoliczności. do których trzeba się dostosować lub czynniki wywołujące stres. Można tego nauczyć, jeśli nie za pomocą przemyślanych programów szkoleniowych, to w każdym razie poprzez mentoring, osobisty przykład lub nieodłączną metodę słownego wyjaśniania – tj. trzeba się uczyć. Przy każdym silnym stresującym wpływie pojawia się tzw. Syndrom adaptacyjny: jest to zespół reakcji adaptacyjnych (adaptacja - w szerokim znaczeniu - adaptacja do warunków środowiskowych) organizmu ludzkiego, które mają ogólny charakter ochronny i powstają w odpowiedzi na niekorzystne wpływy - stresory - o znacznej sile i czasie trwania. Głównymi objawami zespołu adaptacyjnego są powiększenie kory nadnerczy, zmniejszenie grasicy, śledziony i węzłów chłonnych, zaburzenia metaboliczne z przewagą procesów zanikowych. Rozwój zespołu adaptacyjnego dzieli się zwykle na trzy etapy. Pierwsza – „etap alarmowy” – trwa od kilku godzin do dwóch dni i obejmuje dwie fazy – szokową i przeciwwstrząsową, wz czego ostatni mobilizuje reakcje obronne organizmu. Podczas drugiego etapu zespołu adaptacyjnego – etapu odporności – zwiększa się odporność organizmu na różne wpływy. Etap ten albo prowadzi do stabilizacji stanu i powrotu do zdrowia, albo zostaje zastąpiony ostatnim etapem zespołu adaptacyjnego – etapem wyczerpania, który może skutkować śmiercią organizmu. W podświadomości tworzy się kompleks pourazowy. Następstwa stresu pourazowego. Stresem traumatycznym nie jest zatem każde wymaganie otoczenia, a jedynie to, które oceniane jest jako zagrażające, co narusza adaptację, kontrolę i przeszkadza. z samorealizacją. Istnieje szereg wydarzeń (trzęsienie ziemi, atak terrorystyczny, wojna, wypadek samochodowy, choroba lub śmierć bliskiej osoby itp.), które powodują silne przeżycia emocjonalne. Te doświadczenia nie zawsze mijają bez pozostawienia śladu. Człowiek może je „pominąć” i wtedy nie pociągają za sobą negatywnych konsekwencji, ale może je „zapisać” w swojej pamięci jako negatywne doświadczenie. Według zachodnich psychologów, około 80% osób, które znalazły się w sytuacji traumy psychicznej, wychodzi z niej bez konsekwencji dla własnego zdrowia, pozostałe 20% potrzebuje różnego rodzaju profesjonalnej pomocy, tj. znajdują się w stanie stresu pourazowego. Chcę podkreślić, że dane te są dla naszego kraju zawyżone – przecież nie wszystko zależy od cech osobowych jednostki, która znajduje się w krytycznej sytuacji zagrażającej jej życiu, czy też od jej układu nerwowego. ale także stan społeczno-ekonomiczny społeczeństwa, w którym ta jednostka żyje, stosunek społeczeństwa do jej nieszczęścia. A potem to doświadczenie zaczyna podważać Twoje zdrowie, pojawiają się choroby psychiczne i fizyczne. I znowu pierwszą przyczyną stresu traumatycznego jest strach, a stan stresu pourazowego (konsekwencje) jest konsekwencją tego strachu* w Moskwie część nastolatków nadal boi się spać w nocy. A psychika dzieci jest szczególnie narażona na uczucie strachu” – powiedział profesor, neuropsychiatra Evgeny Shaposhnikov, który pracował na miejscu tragedii przy autostradzie Kashirskoe, udzielając pomocy mieszkańcom sąsiednich domów i krewnym ofiar. Ci, którzy kiedyś musieli stanąć na krawędzi życia i śmierci, nigdy nie zapomną tego stanu. Pytanie tylko, jak głęboko ślad pozostaje w ludzkiej psychice i jak później wpłynie to na jego zdrowie psychiczne i fizyczne. Na Światowym Kongresie Psychoterapeutów w 1999 roku szczególną uwagę poświęcono zespołowi stresu pourazowego (PTSD), ponieważ problem ten ma znaczenie nie tylko medyczne, ale także psychologiczne i emocjonalne. Osoba cierpiąca na niekontrolowane ataki strachu, depresję i zaburzenia snu traci zdolność do normalnego życia i pracy. Tym samym rana, którą psychopatyczny kibic zadał słynnej tenisistce Monice Selis, miała kilka centymetrów średnicy i szybko się zagoiła. A sportowiec nadal odczuwa skutki traumy psychicznej. Przez całe dwa lata Monika praktycznie nie wychodziła na zewnątrz, dręczyły ją ciągłe ataki paniki i nie było mowy o kontynuowaniu kariery sportowej. Nawiasem mówiąc, badania przeprowadzone w USA wykazały, że u niektórych pacjentów cierpiących na zespół stresu pourazowego (PTSD) zmiany dystroficzne zachodzą w komórkach mózgowych: na przykład hipokamp, ​​część odpowiedzialna w szczególności za pamięć, zmniejsza swoją objętość o 5–8 procent Każdy człowiek ma genetycznie zdeterminowaną i adaptacyjną moc energetyczną, która pomaga radzić sobie ze stresami życiowymi. W krytycznej dla danej osoby sytuacji może ona nie być w stanie jej wytrzymać, bo... następuje gwałtowna aktywacja procesów neurohumoralnych. 45 ochotników, którzy po raz pierwszy w życiu skakali ze spadochronem, wzięło udział w eksperymencie przeprowadzonym przez Instytut Medyczny w Hanowerze. Podczas skoku na łokciu każdej osoby znajdował się cewnik, przez który krew spływała do specjalnych pojemników w celu zbadania jej składu. Krew została wzbogacona o cały koktajl hormonów: adrenalinę,noradrenalina, kortyzol, dopamina (które w pewnych warunkach powodują stan euforii i działanie przeciwbólowe (w Wołgodońsku część ofiar ataku terrorystycznego chodziła po szkle i nie skaleczyła się, u innych ból pojawiał się po 2-3 tygodniach, spójrz, a są tam fragmenty szkła), a liczba komórek odpowiedzialnych za odporność wzrosła. Tym samym potwierdzono, że w stanie ostrego strachu organizm mobilizuje wszystkie swoje siły, aż do momentu, w którym uzbroi się na wypadek ewentualnych obrażeń. z komórkami zabójczymi do walki z infekcją. Jest to konsekwencja skoków, u których stres wiąże się z bezpośrednim zagrożeniem życia, a nawet efektem hałasu (odgłosy trzęsienia ziemi, eksplozji, świstu kul i). miny)? Nawet Hans Selye argumentował, że najniebezpieczniejszym stresem jest hałas. Poziom noradrenaliny wzrasta 15 – 20 razy (uważana jest za główny hormon strachu). Gwałtowny wzrost stężenia hormonów stresu powoduje przeciążenie wszystkich organów życiowych narządów, przede wszystkim układu krążenia. Zatem „umrzeć ze strachu” nie jest powiedzeniem, ale gorzką rzeczywistością. Zawał serca, zatrzymanie akcji serca, udar naczyniowo-mózgowy, a nawet udar – można się bać do tego stopnia. *** Każda zdrowa psychicznie osoba się czegoś boi, ale każdy ma swój własny strach. Zakłada się, że to strach (strach) jest podstawą działania (działań) człowieka, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy. A wynik działania ze strachu (strachu) zależy od jego poziomu i znaczenia społecznego i może nieść zarówno pozytywne, jak i negatywne zasady: „Niech cię diabli, morderco!”. - 22-letni Teksańczyk Gary Bauer wykrzyknął te ostatnie w życiu słowa do stojącego przy jego łóżku budzika - zmarł na zawał serca. Ludzie to niezwykle wytrzymałe stworzenia natury. Naukowcy przeprowadzili eksperymenty na szczurach, symulując przeciążenia, jakich doświadcza człowiek podczas nagłego stresu związanego z hałasem. Szczurom wstrzyknięto dawki noradrenaliny 15 do 20 razy wyższe niż normalnie. Zdecydowana większość zwierząt umierała z powodu pęknięcia serca lub krwotoku mózgowego. I niemal codziennie słyszymy budzik, wołanie do mieszkania, telefon, klakson samochodu – i nic, człowiek wie, jak przystosować się do różnych okoliczności. Istnieją jednak okoliczności i wydarzenia, które „wykraczają poza normalne ludzkie doświadczenie”. Do zdarzeń tych zaliczają się wojny, katastrofy, akty przemocy, śmierć bliskiej osoby, klęski żywiołowe i inne. Katastrofa w Czarnobylu należy do najbardziej traumatycznych wydarzeń dla ludzkiej psychiki. Jednak stres pourazowy to nie tylko obecność traumatycznego wydarzenia w przeszłości. Druga strona stresu pourazowego dotyczy wewnętrznego świata jednostki i wiąże się z reakcją człowieka na przeżyte zdarzenia. Wszyscy reagujemy inaczej: tragiczne wydarzenie może wywołać u jednego poważną traumę i prawie nie wpłynąć na psychikę drugiego. Jeśli uraz był stosunkowo niewielki, wówczas zwiększony niepokój i inne objawy stresu stopniowo miną – w ciągu kilku godzin, dni i tygodni Jeśli uraz był poważny lub traumatyczne zdarzenia powtarzają się wielokrotnie, bolesna reakcja może utrzymywać się przez wiele lat. Należy zauważyć, że utrata równowagi psychicznej i gwałtowne objawy psychiczne w przypadku urazu psychicznego są całkowicie normalne. Kiedy dana osoba nie ma możliwości złagodzenia wewnętrznego napięcia spowodowanego urazem psychicznym, jego ciało i psychika znajdują sposób, aby w jakiś sposób „. dostosować się” do tego napięcia. Na tym w zasadzie polega mechanizm stresu pourazowego: „Jego objawy, które razem wyglądają na zaburzenie psychiczne – zauważa B. Kołodzin – „są w rzeczywistości niczym innym jak głęboko zakorzenionymi wzorcami zachowań związanymi z ekstremalnymi zdarzeniami w życiu człowieka. przeszłość „Zwróćmy uwagę na objawy, które zaobserwowano u osób, które ucierpiały w wyniku katastrofy w Czarnobylu.1. Otępienie emocji. Człowiekowi trudno jest nawiązać bliskie i przyjazne relacje z innymi; radość, miłość, kreatywność nie są dla niego dostępne.wzrasta. Wiele osób skarży się, że od czasu trudnych wydarzeń, które je dotknęły, znacznie trudniej jest im doświadczać tych uczuć.2. Agresywność. Chęć rozwiązywania problemów przy użyciu brutalnej siły. Chociaż z reguły dotyczy to siły fizycznej, zdarza się również agresja psychiczna, emocjonalna i werbalna. Mówiąc najprościej, człowiek ma tendencję do używania siły wobec innych, gdy chce postawić na swoim, nawet jeśli cel nie jest kluczowy.3. Upośledzona pamięć i koncentracja. Osoba doświadcza trudności, gdy musi się skoncentrować lub przypomnieć sobie coś, przynajmniej takie trudności pojawiają się w pewnych okolicznościach. W niektórych momentach koncentracja może być doskonała, ale gdy tylko pojawi się jakikolwiek czynnik stresogenny, dana osoba nie jest już w stanie się skoncentrować.4. Depresja. W stanie stresu pourazowego depresja sięga najtrudniejszych i beznadziejnych głębin ludzkiej rozpaczy, kiedy wszystko wydaje się pozbawione sensu i bezużyteczne. Poczuciu depresji towarzyszy wyczerpanie nerwowe, apatia i negatywne nastawienie do życia („negatywna perspektywa życiowa”).5. Ogólny niepokój. Przejawia się na poziomie fizjologicznym (bóle pleców, skurcze żołądka, bóle głowy), w sferze psychicznej (ciągły niepokój i niepokój, zjawiska „paranoiczne” – np. nieuzasadniony strach przed prześladowaniami), w przeżyciach emocjonalnych (ciągłe poczucie strach, zwątpienie). Nieproszone wspomnienia. W pamięci człowieka nagle pojawiają się straszne, brzydkie sceny związane z traumatycznym wydarzeniem. Wspomnienia te mogą pojawiać się zarówno podczas snu, jak i na jawie.7. Bezsenność (trudności z zasypianiem i przerywany sen). Kiedy osobę nawiedzają koszmary, istnieje powód, aby sądzić, że on sam mimowolnie opiera się zasypianiu i właśnie to jest przyczyną jego bezsenności; osoba boi się zasnąć i ponownie zobaczyć ten sen. Regularny brak snu, prowadzący do skrajnego wyczerpania nerwowego, uzupełnia obraz objawów stresu pourazowego. Bezsenność może być również spowodowana wysokim poziomem lęku, niemożnością odprężenia się i utrzymującym się uczuciem bólu fizycznego lub psychicznego.8. Wina. Rodzice najczęściej czują się winni wobec swoich dzieci, że nie zabezpieczyli ich zdrowia przed szkodliwym działaniem promieniowania. Aby powstało poczucie winy, nie jest wcale konieczna faktyczna choroba dziecka; rodzice często martwią się możliwymi chorobami. Odnotowano również inne cechy powstawania poczucia winy. W ten sposób u dziewcząt rozwija się poczucie winy wobec nienarodzonych dzieci z powodu ich ewentualnych deformacji. U osób przesiedlonych (migrantów) często rozwija się u dzieci poczucie winy z powodu decyzji o przeprowadzce, zwłaszcza jeśli życie w nowym miejscu nie układało się. Dziecko, dla którego rodzice zdecydowali się na przeprowadzkę, „musi” odpowiadać przed rodzicami za nieułożone życie, brak pracy w swojej specjalności, utratę przyjaciół. Te same objawy można zaobserwować po klęskach żywiołowych (trzęsienia ziemi, huragany itp.). .), po wypadkach komunikacyjnych (katastrofa w Ufie), atakach terrorystycznych. To główne objawy stresu pourazowego. Ale to nie wszystko. Zatem weterani wojenni doświadczają także innych objawów: „nieumotywowanej czujności”, „reakcji wybuchowej”, „napadów wściekłości”, „nadużywania alkoholu, narkotyków i narkotyków”, „przeżyć halucynacyjnych”, „myśli samobójczych”. obejmują i tak zwany objaw określonej godziny (kiedy dana osoba ma kłopoty). W Wołgodońsku, gdzie doszło do ataku terrorystycznego o godz. 5.57 – objaw 6 rano. Wiele osób wciąż boi się tego czasu, czeka na coś strasznego, a ich stany psychosomatyczne i behawioralne w naturalny sposób ulegają zmianie. Tak w literaturze specjalistycznej opisuje się stan neuropsychiczny ludzi podczas trzęsienia ziemi w Aszchabadzie. U osób, które doznały poważnych obrażeńcios moralny, nastąpiła reakcja psychiczna, którą można scharakteryzować jako stan swego rodzaju odrętwienia, wyrażający się głęboką izolacją wewnętrzną, całkowitą obojętnością na otoczenie. Ludzie poruszali się jak maszyny, nie zwracając uwagi na sygnały samochodowe, na krzyki i jęki rannych, na leżące na ulicach i podwórkach zwłoki pomordowanych. Wyraźnie silne wstrząsy, powtarzające się przez długi czas po pierwszym trzęsieniu ziemi, podtrzymały ten stan psychiczny, powodując raz po raz stan przerażenia znacznej części Wołgodońska... Najpierw był huk. Każdy, kto to słyszał, nie miał czasu pomyśleć, co to może być, gdy natychmiast rozległ się ogłuszający, rozdzierający powietrze wybuch. Ziemia zadrżała i zatonęła, kolumny czarnego dymu i pyłu, niczym pociski niektórych obiektów latających, pokryły poranne niebo, domy i miasto. Utonęły w nich krzyki ludzi wraz z hukiem spadających paneli, zrywanych balkonów i powykręcanych bloków okiennych. Kiedy dym trochę się rozwiał, w miejscu ciężarówki z „ziemniakami” powstał ogromny krater, który szybko wypełnił się wodą. Cudem ocalali mieszkańcy, nie czując w szoku żadnych ran i siniaków, przenosili ofiary, schodząc po nagich szkieletach korytarzy klatek schodowych. Panele elewacyjne, które nie odleciały w wyniku eksplozji, powoli opadły. Poszarpane ciała ludzkie, kawałki potłuczonego szkła, betonu, pokruszone meble, naczynia i wszystko to, co jeszcze chwilę temu było zwyczajnym, spokojnym życiem ludzkim, zmieszało się w niesamowity, kruchy bałagan. Jęki i płacze, wycie syren wozów strażackich i karetek pogotowia połączyły się w niesamowitą kakofonię dźwięków. Jugosłowiańscy badacze zidentyfikowali trzy fazy stanu psychotraumatycznego ludzi po trzęsieniu ziemi w Skopje. Początkowa reakcja (pierwszy, najsilniejszy szok nastąpił o godzinie 5.17, kiedy znaczna część ludzi spała) miała charakter paniki. Zdarzały się przypadki, gdy zrozpaczeni rodzice wyrzucali swoje dzieci z okien wielopiętrowych budynków, wyskakiwali za nimi i rozbijali się. Pierwsza faza (2-3 dni) to stan ciężkiej depresji psychicznej, ucisku, odrętwienia. Ludzie w ogóle nie reagują na otoczenie, trudno nawiązać z nimi kontakt. Wędrują po ruinach, jakby czegoś szukając, lub siedzą bez ruchu w pobliżu zniszczonych domów. Drugi (5–12 dni) to kontynuacja mniej wyraźnej depresji psychicznej u niektórych, przejaw ogólnego pobudzenia, lęku, rozhamowania u innych (u dzieci - całkowite nietrzymanie moczu, u kobiet w ciąży - samoistne poronienia i przedwczesny poród). Trzeci (od 10 - 12 dni do 2 - 3 miesięcy) to stopniowe łagodzenie zaburzeń neuropsychicznych, pojawienie się zainteresowania otoczeniem, troska o przyszłość, chęć przystosowania się do życia w nowych warunkach. Ilościowa strona neuropsychiczna zaburzeń wśród ludności Skopje przedstawia się następująco. Ostre stany reaktywne zaobserwowano u wszystkich mieszkańców miasta. Jednak u 20% stan ten szybko minął, u 70% trwał od kilku godzin do 2-3 dni, a u 10% zaobserwowano poważne zaburzenia psychiczne wymagające szczególnej opieki lekarskiej i leczenia F. Martwi się o strach i Z przerażeniem podkreśla się, że nawet zamachy bombowe miały mniej traumatyczny skutek niż trzęsienia ziemi, w których „uczucie trzęsącej się ziemi i nagłość ich wystąpienia” wzmagają strach. Na tę przypadłość ludzie cierpieli także po atakach terrorystycznych w Bujnaksku, Moskwie i Wołgodońsku. Różnica między tymi ekstremalnymi sytuacjami a wojną polega na tym, że podczas wojny ludzie spodziewają się kłopotów, ale tutaj pojawia się efekt zaskoczenia. Co więcej, jeśli wszystko dzieje się rano, kiedy organizm zgodnie z prawem biorytmu ma we krwi dużo hormonów kortyzolu. Aktywacja tych hormonów i ich wpływ na podświadomość dodatkowo prowadzi do stresu pourazowego. Kiedy rano wysadzili domy w powietrze, ci fanatycy doskonale o tym wiedzieli. Całą ścieżkę od stresu traumatycznego do stresu pourazowego można podzielić na trzy okresy; w którym obserwuje się różne zaburzenia psychogenne. Okres pierwszy (ostry) charakteryzuje się nagłym zagrożeniem własnymżycie i śmierć bliskich. Trwa od początku narażenia na czynnik ekstremalny do momentu zorganizowania akcji ratowniczej (minuty, godziny). Silna ekstremalna ekspozycja w tym okresie wpływa głównie na instynkty życiowe (na przykład samozachowawczość) i prowadzi do rozwoju niespecyficznych, pozaosobowych reakcji psychogennych, których podstawą jest strach o różnym natężeniu. W tym czasie obserwuje się głównie reakcje psychogenne na poziomie psychotycznym i niepsychotycznym. W niektórych przypadkach może rozwinąć się panika. W drugim okresie, który ma miejsce podczas przeprowadzania akcji ratowniczych, w przenośni rozpoczyna się „normalne życie w ekstremalnych warunkach”. W tym czasie w powstawaniu stanów nieprzystosowania i zaburzeń psychicznych znacznie większą rolę odgrywają cechy osobowości ofiar, a także ich świadomość nie tylko aktualnej w niektórych przypadkach sytuacji zagrażającej życiu, ale także nowych stresujące czynniki, takie jak utrata bliskich, separacja rodzin, utrata domu i mienia. Ważnymi elementami długotrwałego stresu w tym okresie są oczekiwanie na powtarzające się uderzenia, rozbieżność oczekiwań z rezultatem akcji ratowniczej oraz konieczność identyfikacji zmarłych bliskich. Stres psycho-emocjonalny charakterystyczny dla początku drugiego okresu zastępuje się jego końcem z reguły zwiększonym zmęczeniem i „demobilizacją” z objawami astenodepresyjnymi lub apatodepresyjnymi w trzecim okresie, który rozpoczyna się dla ofiar później podczas ewakuacji do dotkniętych obszarów wielu doświadcza złożonego emocjonalnego i poznawczego przetwarzania sytuacji, ponownej oceny własnych doświadczeń i odczuć, swego rodzaju „kalkulacji” strat. Jednocześnie istotne stają się czynniki psychogennie traumatyczne, związane ze zmianą trybu życia, zamieszkaniem na zniszczonym terenie lub w miejscu ewakuacji. Stając się chronicznymi, czynniki te przyczyniają się do powstawania stosunkowo trwałych zaburzeń psychogennych. Oprócz utrzymujących się nieswoistych reakcji i stanów nerwicowych w tym okresie zaczynają dominować przewlekłe i rozwijające się zaburzenia patocharakterologiczne. Somatogenne zaburzenia psychiczne mogą mieć różny charakter podostry. W tych przypadkach obserwuje się zarówno „somatyzację” wielu zaburzeń nerwicowych, jak i w pewnym stopniu przeciwieństwo tego procesu, „neurotyzację” i „psychopatię”. We wszystkich okresach rozwoju sytuacji psychologowie, psychiatrzy i inni pracownicy medyczni stają przed różnymi pytaniami, nie tylko dotyczącymi bezpośredniego leczenia chorób psychicznych, które powstały lub uległy pogorszeniu w ekstremalnych warunkach, ale także oceny stanu psychicznego i kliniczno-psychopatologicznego. Charakterystyka ludzi znajdujących się na obszarze katastrofy. Jest to konieczne w wielu przypadkach, aby zapobiec reakcjom paniki, zidentyfikować i psychokorektować cechy, które przyczyniają się do powstawania niepożądanych form zachowań i zaburzeń psychogennych, powodujących komplikacje w relacjach i wzajemnym oddziaływaniu poszczególnych grup ofiar i uczestników pracy rekonwalescencji. Ma to również znaczenie dla zapobiegania rozwojowi zaburzeń patocharakterologicznych i psychosomatycznych oraz dla kwalifikowanej oceny postaw najemczych na etapach długoterminowych. Charakterystyczne cechy wpływów psychotraumatycznych, ich interakcja z konstytucyjnymi, typologicznymi i somatycznymi indywidualnymi cechami osoby oraz jej doświadczeniem życiowym mogą prowadzić do rozwoju różnych zaburzeń psychicznych na wszystkich etapach rozwoju skrajnego narażenia. Co więcej, ich częstotliwość i charakter w dużej mierze zależą od nagłości wystąpienia i ciężkości sytuacji życiowej. Planowane badanie zespołu stresu pourazowego (zespołu stresu pourazowego) rozpoczęło się od badania konsekwencji konfliktów zbrojnych. A w 1995 r. „Stawiliśmy czoła” przejawom tego syndromu, kiedy chłopaki zaczęli wracać z wojny w Czeczenii. Należy zauważyć, że zjawiska stresowe spowodowane udziałem w działaniach wojennych i innychsytuacje ekstremalne stały się przedmiotem szeroko zakrojonych badań podczas drugiej wojny światowej. Wszystkie informacje na temat takich zaburzeń z konieczności zawierały wiele wspólnych elementów, które po raz pierwszy zostały opisane w 1941 r. przez Kardinera. Ogólnie rzecz biorąc, zidentyfikowane przez niego objawy odnotowywano w kolejnych badaniach masowych. Do 1980 roku zgromadzone informacje pozwoliły stwierdzić, że takie naruszenia są charakterystyczne nie tylko dla weteranów wojennych, ale także dla osób, które doświadczyły różnych katastrof, wypadków i klęsk żywiołowych, a także tych, które brały udział w usuwaniu skutków takich katastrof. Główną cechą tego zjawiska jest tendencja nie tylko do tego, aby z czasem nie zanikać, ale także nasilać się, a także pojawiać się nagle na tle ogólnego dobrostanu. Uogólnienie uzyskanych danych pozwoliło od 1980 roku oficjalnie mówić o obiektywnym istnieniu zespołu stresu pourazowego. W pracach poświęconych wojennym zaburzeniom psychicznym podkreśla się bezpośredni związek powstałych zaburzeń z wielowymiarowością mechanizmów patofizjologicznych, polietiologią, poligenicznością czynników chorobotwórczych występujących w sytuacji wojennej, jednak dotychczas nie ma ogólnie przyjętej koncepcji, która pozwalałaby wyjaśnić przyczyny ich powstawania uporczywe naruszenia zdrowia psychicznego i somatycznego większości ludzi narażonych na działanie czynników różnych skrajnych sytuacji, ale jedno pozostaje bezsporne - cechy psychologiczne jednostki odgrywają znaczącą rolę w powstawaniu różnych zaburzeń psychicznych i somatycznych na temat cech psychologicznych osób z PTSD, należy podkreślić, że w wielu pracach zwraca się uwagę na rolę wyobraźni w rozwoju zespołu PTSD. Niektórzy autorzy zwracają uwagę, że większość osób cierpiących na zespół stresu pourazowego ma tendencję do poszukiwania niezwykłych, ekscytujących wrażeń. Wiele badań wykazało znaczące różnice w cechach fizjologicznych osób z objawami PTSD od osób zdrowych. W Rosji dużą uwagę poświęcono badaniu konsekwencji działań bojowych już podczas II wojny światowej. W ówczesnych pracach zaburzenia obserwowane u personelu wojskowego najczęściej nazywano „zmęczeniem wojennym” lub „wyczerpaniem bojowym”. Pojęcia te obejmowały objawy, które następnie zostały wpisane na listę objawów zespołu PTSD. Pod koniec lat 80-tych - na początku 90-tych. problem zaburzeń psychicznych, takich jak zespół stresu pourazowego, zaczął jeszcze bardziej przyciągać uwagę krajowych naukowców. Ogólna charakterystyka stanu psychicznego personelu wojskowego, w zależności od cech osobistych i okresu aktywności bojowej, jest następująca. Wśród personelu wojskowego, który brał udział w działaniach bojowych, jedynie 25%, na podstawie wyników badań psychologicznych i badań specjalistów, można uznać za praktycznie zdrowego. Wyniki badań psychologicznych, obserwacji i rozmów z personelem wojskowym pozwoliły określić dynamikę powstawania i rozwoju zaburzeń psychicznych. Zatem powstawanie przesłanek zaburzeń psychicznych następuje w okresie przygotowania do działań bojowych. Na tym etapie dochodzi do przeciążenia mechanizmów regulacji neuro-emocjonalnej, co prowadzi do niepowodzenia adaptacji u części personelu wojskowego i objawia się różnymi reakcjami i stanami astenofneurotycznymi. Nasilenie stanów astenicznych osiąga największe maksimum w okresie działań bojowych, kiedy zagrożenie śmiercią jest bardziej realne niż kiedykolwiek, ale na tym samym etapie następuje przemiana zaburzeń nerwicowych w reakcje psychotyczne. Po zakończeniu działań wojennych lub wycofaniu z nich personelu wojskowego na krótki odpoczynek zmniejsza się nasilenie osłabienia i nasilenie objawów psychotycznych. Zatem wpływ czynników psychotraumatycznych na warunki bojowe wpływa przede wszystkim na sferę emocjonalną, a następnie, ze względu na cechy osobowe wielu żołnierzy, regulacja zachowania, a także sfera moralna i poznawcza zostaje w wystarczającym stopniu zaburzona zaufanie, oparte naBadając dynamikę cech psychologicznych personelu wojskowego podczas działań bojowych, można postawić tezę, że „załamanie” mechanizmu regulacji psychicznej następuje w okresie bezpośrednich działań bojowych. W tym momencie odnotowuje się przekształcenie stanów astenodepresyjnych w reakcje psychotyczne i stany psychopatologiczne, ale najbardziej negatywne zmiany w stanie psychicznym odnotowuje się po zakończeniu działań wojennych lub w przerwie między aktywnymi bitwami. W konsekwencji największe uszczuplenie zasobów psychicznych uczestników konfliktów zbrojnych obserwuje się po zakończeniu działań wojennych. Konsekwencje wojen odbijają się na zdrowiu uczestników tych wydarzeń przez długi czas. Należy wziąć pod uwagę, że większość weteranów tego typu konfliktów zbrojnych w chwili zakończenia lub zaprzestania działań wojennych ma zaledwie 20 lat i całe życie przed sobą. Dlatego też, aby móc skutecznie pomagać weteranom lokalnych wojen i konfliktów zbrojnych, ułatwiając im powrót do aktywnego życia i aktywności, należy przede wszystkim mieć pojęcie o możliwych konsekwencjach wydarzeń co miało miejsce i na czym ma polegać ta pomoc. Wnioski są następujące: przeprowadzone badania wskazują, że „załamanie” mechanizmów regulacji psychicznej w warunkach konfliktu zbrojnego następuje na etapie bezpośrednich działań bojowych. Poprzedzają go różne zaburzenia emocjonalne (przede wszystkim strach). Jednak główny negatywny stan psychiczny personelu wojskowego obserwuje się po zaprzestaniu działań wojennych lub zmniejszeniu intensywności walk. W zespole „czeczeńskim” stres psycho-emocjonalny jest główną przyczyną i powoduje wiele chorób psychosomatycznych; rehabilitacja powinna mieć na celu przede wszystkim przywrócenie stanu psycho-emocjonalnego organizmu, łagodzenie napięcia (na poziomie podświadomości). boleśnie, często „w sobie”, przeżywając już w swoim życiu dramatyczne wydarzenia, których nie da się już naprawić, lub przez długi czas odczuwają wyrzuty sumienia, skruchę, pewne niezadowolenie ze swojego życia, tj. - to konflikt wewnętrzny. Osobiste dramatyczne wydarzenia w życiu człowieka zawsze były i pozostają czynnikiem wywołującym stres psycho-emocjonalny. Ustalono bezpośredni związek pomiędzy długotrwałym dyskomfortem psycho-emocjonalnym a urazem neuropsychicznym. Ten stan jest zespołem pourazowym - konsekwencją pierwszymi objawami tego zespołu są niepokój lub podejrzliwość, tajemnica lub odwrotnie, nadmierna szczerość, następnie nasila się zachowanie introwertyczne. Osoba wyraża wyraźną nietowarzystwo, brak charakterystycznej dla młodości pogody ducha. Czasami ogarniają go nagłe wybuchy pozornie bezprzyczynowej złości, które są całkowicie nieadekwatne do sytuacji. Główne objawy syndromu „czeczeńskiego”, które można zaobserwować w dzieci, które nie otrzymały na czas pomocy lekarskiej i psychologicznej: otępienie emocjonalne, agresywność, zaburzenia pamięci i koncentracji, depresja, nerwica, ogólny niepokój, nieproszone wspomnienia z negatywną wyobraźnią oraz uczuciem niepokoju i strachu, bezsenność, poczucie winy przed śmiercią, pozbawiona motywacji czujność , reakcja wybuchowa (wydaje się, że bez powodu), ataki wściekłości, nadużywanie alkoholu, narkotyków i leków (w pierwszym rzędzie winę za to ponosi system rehabilitacji - korekta z reguły zaczyna się od leków), halucynacje, myśli samobójstwa. Od strony fizjologicznej - ból serca, bóle głowy, sztywność mięśni szyi i ramion. Zespół stresu pourazowego jest konsekwencją, każdy ma swój własny, chociaż przyczyna jest ta sama - stres psychotraumatyczny; - z obawą o życie swoje lub bliskich. Zawsze ten sam początek - naruszenie rytmu neurohumoralnego (podwzgórze - przysadka mózgowa - nadnercza) i jeśli dana osoba ma słabą siłę adaptacyjną, to wszystkozamienia się w chorobę. A najważniejsze jest naruszenie jednej z form ludzkiej egzystencji - indywidualnej podświadomości. Człowiek rodzi się z dwiema formami istnienia - podświadomością indywidualną i zbiorową oraz z orientacją na świadomość ludzką. I ta instalacja musi się odbyć. Zależy to przede wszystkim od środowiska społecznego. A jeśli dana osoba nie poradziła sobie z traumatycznymi czynnikami, które na nią napierają, wszystko pozostaje w podświadomości. Świadomość, ludzki umysł w tej sytuacji może wyrządzić krzywdę. Co czasami się zdarza z powodu nadmiernej wyobraźni. „Do jednego z więzień zaproszono jednego lekarza, gdzie przeprowadzono eksperyment ogłuszający na jednym z więźniów skazanych na śmierć przez powieszenie. Lekarz namówił go do wyboru innego rodzaju egzekucji – wykrwawienia, zapewniając, że ten rodzaj śmierci będzie bezbolesny, choć nie natychmiastowy. Więzień zgodził się, po czym został przywiązany do łóżka i zawiązanymi oczami. W czterech rogach łóżka zawieszono pojemniki z wodą. Woda z nich spływała kropla po kropli do basenów stojących pod pojemnikami. Skóra na rękach i nogach skazańca była lekko podrapana, po czym do basenów zaczęła kapać woda, najpierw szybko, potem coraz wolniej. Więzień słabł z każdą minutą, jego głos brzmiał coraz ciszej. Chociaż był zdrowym młodym mężczyzną, pod koniec eksperymentu, gdy woda przestała kapać, wszyscy myśleli, że stracił przytomność. Badanie wykazało, że więzień zmarł, nie tracąc ani jednej kropli krwi”. Lekarze od dawna wiedzą, że działanie układu nerwowego wpływa na każdy narząd ludzkiego ciała. Około 350 lat temu William Harvey, odkrywca krążenia krwi, napisał: „Każdy przypływ świadomości wywołany bólem lub przyjemnością, nadzieją lub strachem jest przyczyną podniecenia, którego działanie sięga samego serca. ” Należy „usunąć” (neutralizować) te negatywne informacje z podświadomości, a osoba pozbywa się stanu pourazowego. Praktyka pokazuje, że tak właśnie się dzieje, gdy ciało jest wystawione na działanie fal milimetrowych. Od 1991 r do 1995 r przywracał zdrowie pacjentów za pomocą fal milimetrowych, kierując się zasadami i przepisami nauk medycznych; w szczególności refleksologia, która została omówiona i zademonstrowana w praktyce w różnych placówkach medycznych w Kijowie. Główne przykazanie brzmi: „Nie czyń krzywdy”. Bardzo się zaniepokoili, gdy powiedzieli: „Dzisiaj nie czuję się dobrze!” Zwykle działo się to 3-4 dnia. I zawsze pojawiały się te same objawy i odczucia, które pacjent miał wcześniej, nawet wiele lat temu. Ale po tym „zaostrzeniu” efekt gojenia był lepszy niż bez „pogorszenia”. Dlaczego ? Już w 1993 roku niezwykłe wydarzenie sprawiło, że zaczęliśmy się zastanawiać, co się dzieje? Leczyliśmy pasterza, mężczyznę w wieku około 60 lat, z zaburzeniami czynności wątroby. Poczuł się lepiej i wrócił do domu (mieszkał w sąsiedniej okolicy). Miesiąc później wraca i ponownie skarży się na ból w okolicy wątroby, ale bliżej wyrostka mieczykowatego. Robimy badania – pobudzony jest układ żołądkowy (E), a nie wątroba (F). Wpływamy na pewne punkty na ciele – ból nie ustaje. Drugi dzień - brak rezultatów. Ale nagle, bez powodu, na łuku stopy pojawia się ropień, więc zabrano go do chirurga. Kiedy nacięli miejsce guza, wypadł jeden mały paznokieć. Wieczorem ból w okolicy brzucha ustąpił. Pacjent pamiętał, że około trzy lata temu nadepnął na deskę gwoździami, wyciągnął dwa, ale trzeciego najwyraźniej nie zauważył. Co to jest? Jakie jest połączenie między nogą a brzuchem? Teraz możemy jasno powiedzieć, że jest to naruszenie ram elektromagnetycznych (pola), a polem jest wibracja komórek. Kiedy zaczęliśmy przywracać informację energetyczną układu E (zaczyna się tuż pod okiem, przechodzi przez cały tułów, nogi i kończy się na drugim palcu), komórka w tym miejscu musiała drgać z określoną częstotliwością i amplitudą, które były przed uszkodzeniem, ale barierą był gwóźdź. Co robi ciało? On„kieruje” limfocyty T (komórki zabójcze) w to miejsce. To po raz kolejny potwierdza, że ​​nasze ciało jest samoregulującym się, samosterującym, samoleczącym się systemem, który posiada „pamięć” zdrowia na poziomie podświadomości i możliwe i konieczne jest oddziaływanie na podświadomość w celu przywrócenia zdrowia ludzkiego poprzez punkty połączenia ciała i ucha falą milimetrową – falowym językiem żywych. . Ciało „wie” co się z nim stało, co jest, a nawet co się stanie, a informację tę można uzyskać oddziałując na ciało falami milimetrowymi. Natomiast na szóstej międzynarodowej konferencji naukowo-praktycznej na temat terapii kwantowej, która odbyła się w Moskwie w grudniu 1999 r., podano przykład pojawienia się „przyszłych” wrażeń u młodej kobiety po ekspozycji na pewne obszary ciała falami milimetrowymi i postawiono pytanie: podniesiono, czy przy pomocy fal nakłuciowych EHF (fal milimetrowych), równoznacznych z rezonansem magnetycznym o niskiej intensywności, można usunąć „ślady” przebytych chorób i zdarzeń? Bazując na naszej wieloletniej praktycznej działalności, ośmielamy się twierdzić, że uzdrowienie następuje dopiero wtedy, gdy wyeliminujemy z podświadomości negatywne wspomnienia (kompleksy). I można to wyraźnie zaobserwować podczas korekcji osób, które przeżyły traumatyczny stres za pomocą FAL MILIMETROWYCH; ich uzdrowienie następuje poprzez doświadczenie zmysłowo-biograficzne - indywidualną podświadomość (ten okres korekty wygląda jak okres zaostrzenia). A to, że ciało „wie” wszystko, potwierdzają wyniki terapii holotropowej – psychologii transpersonalnej. Terapia holotropowa (od greckich holos – całość i tropos – kierunek, obrót) – teoria i praktyka psychoterapii i siebie. -badania opracowane przez Stanislava Grofa. Fenomenologiczny opis przeżyć w zmienionym stanie świadomości obejmuje cztery poziomy ludzkiej psychiki i odpowiadające im doświadczenie: 1. Doświadczenie zmysłowe to intensywne przeżycie, które pojawia się w dowolnym obszarze zmysłowym, ale jest pozbawione jakiegokolwiek osobistego, symbolicznego znaczenia. Aktywowanie obrazów może nie ujawnić tego, co nieświadome i może nie mieć żadnego znaczenia psychoterapeutycznego.2. Doświadczenie psychodynamiczne (biograficzne) wiąże się z najważniejszymi negatywnymi i pozytywnymi wydarzeniami w życiu człowieka, które niosą ze sobą silny wyładowanie emocjonalne. Na tym poziomie, po zanurzeniu w zmienionym stanie świadomości, może zostać zaktualizowany wcześniej nierozwiązany konflikt, znaczące przyjemne wspomnienie, które zostało wyparte ze świadomości i niezintegrowane z nią, traumatyczne doświadczenie itp..3. Doświadczenie okołoporodowe (prebiograficzne) składa się z doświadczeń powtarzających się biologicznych narodzin, umierania i śmierci, beznadziei i uduszenia, bolesnego poczucia winy i grzeszności, silnej udręki fizycznej i duchowej, odrodzenia i zbawienia.4. Doświadczenie transpersonalne (superbiograficzne) obejmuje doświadczenia 1) tymczasowego poszerzenia świadomości, doświadczenia przodków, doświadczenia poinkarnacyjne, doświadczenia filogenetyczne itp. 2) przestrzenna ekspansja świadomości (identyfikacja z innymi jednostkami, ze zwierzętami, roślinami, świadomością planetarną itp. 3) przestrzenny osąd świadomości – do poziomu odrębnego organu. 4) poczucie innej rzeczywistości - archetypowe doświadczenia, postrzeganie skomplikowanych wątków mitologicznych, intuicyjne rozumienie świętych symboli itp. Praktyka terapii holotropowej obejmuje intensywne oddychanie, stymulującą muzykę i skupioną pracę z ciałem. Odmienne stany świadomości powstające podczas hiperwentylacji tlenem mają z punktu widzenia S. Grofa potężny potencjał uzdrawiający, przemieniający i ewolucyjny. Głównym celem terapii holotropowej jest aktywacja nieświadomego materiału, odblokowanie energii stłumionej w objawach emocjonalnych i psychosomatycznych oraz przekształcenie statycznego bilansu energetycznego w przepływ doświadczeń. Pacjentów doświadczających pojawiających się obrazów z różnych poziomów nieświadomej kartografii zachęca się do podążania za przepływem energii i doświadczeń, gdziekolwiek się on pojawi.kierowana, głęboko wierząc, że sam proces zakończy się korzyścią dla pacjenta. Pacjent musi zachować określony sposób oddychania i w pełni otworzyć się na to, co się wydarza – przeżywanie na nowo wydarzeń życiowych, spotykanie się ze zjawiskami doświadczenia transpersonalnego. W takich „oczyszczających” doświadczeniach następuje spontaniczna i spontaniczna integracja przejawionego materiału ze świadomością, co z punktu widzenia S. Grofa prowadzi do głębokiej przemiany osobowości w krótkim czasie. W tym przypadku pacjent kończy proces w całkowicie rozwiązanym, zrelaksowanym stanie o głębokiej duchowej naturze lub przynajmniej mistycznych odcieniach. Terapia holotropowa czasami wykorzystuje skupioną pracę z ciałem, której główną zasadą jest uzewnętrznianie różnych form dyskomfortu fizycznego związanego z cierpieniem emocjonalnym, przy jednoczesnym odbieraniu sygnałów z ruchu ciała pacjenta. Pacjent proszony jest o uwydatnienie objawu, zachęcany do całkowitego poddania się pojawiającym się doznaniom i emocjom, poszukiwania sposobu ich wyrażenia (dźwięki, ruchy, postawy, grymasy). Jednocześnie terapeuta wykorzystuje różne techniki od bioenergetyki, elementów Rolfingu, masażu polarnego itp., aby pogłębić i zintensyfikować proces. Kolejnym ważnym aspektem pracy ciała w terapii holotropowej jest wykorzystanie wspierającego kontaktu fizycznego. Zanurzenie się w zmienionym stanie świadomości jest potężnym czynnikiem terapeutycznym, który samoistnie i spontanicznie niszczy radykał neurotyczny w procesie samointegracji podmiotu i jego integracji ze światem. Terapia holotropowa ma nie tylko znaczenie psychoterapeutyczne, ale także ukierunkowanie na samopoznanie i rozwój duchowy jednostki. Oto kilka przykładów z praktyki terapii holotropowej. „Badani kładli się na matach. W pobliżu znajdowały się ich opiekunki. Zaczęła głośno grać rytmiczna muzyka. Była zadziwiająco piękna, ale zupełnie nieznana. Jeden z uczestników tak opisuje swój stan: „Zacząłem szybko oddychać... Wydawało mi się, że całe moje ciało przeszły wibracje dźwiękowe. I nagle poczułem, że muzyka wywołuje we mnie wibracje odpowiedzi (i tu widzimy zasadę komunikacji fali rezonansowej). Najpierw pojawiły się na palcach rąk i nóg. Energia zdawała się płynąć od nich do środka ciała. Kiedy dotarła do głowy, w jej umyśle zaczęły pojawiać się żywe obrazy. Widziałem siebie... z zewnątrz. Białe płomienie tańczyły wokół mnie. Byłem całkowicie pochłonięty ogniem, ale nie czułem strachu ani bólu. Był to zimny, przyjemny płomień. Wydawało mi się, że przenika do mojego wnętrza i wypala wszystko, co niezdrowe i złe, które nagromadziło się w moim ciele i duszy. Poczułam, że zachodzi we mnie proces uzdrawiania o niespotykanej mocy. Często wibracje stawały się tak silne, że trząsłem się jak w gorączce, ale jednocześnie nie odczuwałem żadnych bolesnych wrażeń. Wydawało mi się, że strumienie energii i ognia wypełniły i przytłoczyły moje ciało. Potem zaczęły się prawdziwe konwulsje, ale nie powodowały cierpienia. Wręcz przeciwnie, doznania były przyjemne. Nagle zachciało mi się... płakać. Chciałem się powstrzymać, ale łzy już płynęły mi po twarzy. Nie wywołały uczucia goryczy ani wstydu; z jakiegoś powodu poczułem radość. Ale ogniste strumienie przecinały się w jednym miejscu - w okolicy miednicy. Powoli się kręciły - wydawało się, że rodzi się we mnie wicher. W jego centrum rozpoczęły się silne wibracje i konwulsje. Poczułam ogromne napięcie i ból w dolnej części brzucha. Chciałem krzyczeć o pomoc, ale moje szczęki też były zaciśnięte. Nie mogłem nawet oddychać. Czy to naprawdę śpiączka? Ale nagle mięśnie się rozluźniły – poczułem błogą lekkość, niemal nieważkość. Potem rozpoczęły się mimowolne ruchy. Ciało albo wygięło się do tyłu, albo skręciło. Jednocześnie wysuwałem i wciągałem brzuch. Nagle nagle dotarło do mnie: ja… rodzę. Ale czy kiedykolwiek miałem żeńskie narządy? Te myśli przerwał nowy atak bólu. W jego trakcie z jakiegoś powodu znów byłam pewna, że ​​przeżywam poród. Co więcej, znałem te doznania – moje ciało je pamiętało. Jak mogły powstać takie doświadczenia? Może przywołuję wspomnienia uczuć mojej matkiktóre w niewytłumaczalny sposób zostały mi przekazane i zapamiętane? Lub telepatycznie „odczytaj” informacje z podświadomości opiekuna - był matką wielu dzieci. A może, zgodnie z filozofią Wschodu, doświadczyłam wspomnienia z „poprzedniego życia”, w którym byłam kobietą?” „Obcym ​​prawdopodobnie wyda się to zabawne” – powiedziała później Christina Grof – „ale podczas sesji często obserwujemy, jak zachowują się mężczyźni doświadczyć porodu. Czasami mówią, że czują się... jednością z matką. Na innym poziomie świadomości może nastąpić identyfikacja z kobietą w ogóle lub ze wszystkimi kobietami. „Chodzi o to” – wyjaśnił Stanislav Grof – „kiedy rodzi się dziecko, nie ma granic między nim a matką – jest to pojedyncza psychosomatyczna całość. I mają wspólne doświadczenia. Nic dziwnego, że dziecko pamięta uczucia swojej matki. Całkiem możliwe, że podczas sesji wskrzesiłaś doświadczenia swojego rodzica i poczułaś w sobie żeńskie organy. Możliwa jest jednak także inna opcja, o której wspomniała Christina: odkryłeś informacje o archetypach nieświadomości zbiorowej Junga. Według Junga każdy człowiek może ożywić pamięć o swoich przodkach. Są to uogólnione obrazy - zasady męskiej i żeńskiej, stan matki, doświadczenie porodu... Ale możliwe jest również trzecie wyjaśnienie. Jak mówią Hindusi, na najwyższym poziomie świadomości wszystkie żywe istoty wydają się być ze sobą stopione (Wernadski mówił o noosferze, pojedynczym polu informacyjnym Ziemi). Dlatego każdy człowiek wie o każdym. W każdym razie podczas porodu osoba otrzymuje informacje o doświadczeniach matki. I nic dziwnego, że wskrzeszając to wydarzenie, pamięta uczucie kobiety rodzącej. Można spierać się o różne poziomy świadomości, ale jedno nie ulega wątpliwości: mężczyźni naprawdę potrafią doświadczyć porodu”. sesja. - Stał na najwyższej platformie piramidy, która z jakiegoś powodu nie miała wierzchołka. Miałem związane ręce i czekałem, tj. czekał na śmierć. Trzeba było wyciąć mi serce... Po śmierci widziałem siebie unoszącego się nad piramidą. Nagle znalazłem się w innym miejscu. Widziałem siebie jako dużego, brązowego, dzikiego kota. Najbardziej niesamowite jest uczucie, gdy opuszki łap miękko dotykają podłoża. Z jakiegoś powodu wydawały mi się znajome. Moje ciało je zapamiętało... W tym momencie otworzyłam oczy i spojrzałam na swoje dłonie. Myślałem, że zobaczę opuszki na łapach, ale to były dłonie. Potem zamknęła oczy – wizje trwały nadal. W pewnym momencie obrazy zaczęły się zastępować w odwrotnej kolejności czasowej – ponownie zawisłem nad piramidą, potem przygotowałem się na śmierć, aż w końcu wróciłem do swojego ciała.” Najważniejsze po takiej terapii jest to, że człowiek pozbywa się dolegliwości: psychosomatycznych, behawioralnych. „Pracownicy Ogólnounijnego Centrum Endokrynologii Psychiatrycznej byli zdumieni zmianą, która nastąpiła po sesji z kolegą. Wcześniej była osobą raczej pasywną, którą trudno było wyprowadzić z równowagi. Wyglądało to tak, jakby natychmiast została zastąpiona. Radosny uśmiech, energia w pracy, nieznośna życzliwość wobec ludzi – wydawało się, że światopogląd Very się zmienił… Żadna praca edukacyjna nie była tak skuteczna jak sesja zanurzenia w niezwykłych stanach świadomości. To nie jedyna zmiana w jej ciele. Valentinie nie przeszkadza już dystonia wegetatywno-naczyniowa. Wcześniej czuła zimno, gdy temperatura powietrza spadała poniżej 25 stopni, a jej stopy i dłonie „stawały się zimne jak lód”. Teraz zrobiło się gorąco – po raz pierwszy od wielu lat.” A taki jest stan innego człowieka: „Widziałem siebie jako pilota „latającego spodka” i twórcę „kosmicznej muzyki świetlistej”, doświadczyłem radość z pracy z komputerem. Byłem bogiem, który to robił. Leciałem na inne planety, komunikowałem się z kosmitami. Psychoterapeutka powiedziała, że ​​sama doświadczyła przyjemności obserwując, jak błogo się czułam podczas sesji. „Przed sesją byłem zagorzałym przeciwnikiem postępu technologicznego. Skąd taka reakcja? Prawdopodobnie we wczesnym dzieciństwie byłemprzestraszył się jakiegoś samochodu, a potem o nim zapomniał? Tak czy inaczej, moje ciało „wiedziało” o traumie psychicznej. W stanie transu komunikowałem się z technologią, a rozbudzona miłość do technologii zdawała się wypierać z podświadomości strach i nienawiść do niej! Doświadczyłam niezwykłego spokoju i życzliwości wobec ludzi. Przestałam krytykować innych za błędy, a zamiast tego chętnie chwaliłam ich za najdrobniejsze sukcesy, a oni zaczęli mnie traktować inaczej: dawni wrogowie stali się przyjaciółmi – ​​przynajmniej tak mi się wydaje. Czy nieświadomie nadal odgrywam rolę Boga, którą przyjąłem podczas sesji? Ale to nienaturalne, powie inny sceptyk, Boga nie ma i nie wypada, żeby człowiek zachowywał się jak Wszechmogący, a ty, młody człowieku, powinieneś zasięgnąć porady psychiatry...” No, to poważny zarzut . I prawdopodobnie wiele osób, które doświadczyły niezwykłych stanów świadomości, słuchało podobnych argumentów. Odpowiedzmy na to słowami S. Grofa. „Zamieściłem w tej książce („Kosmiczna gra”) krótką wycieczkę po współczesnej fizyce, ponieważ wyobraźnia i twórcze myślenie w tej dyscyplinie tworzy tak uderzający kontrast w porównaniu z ograniczonym podejściem akademickich psychiatrów i psychologów do problemu ludzką psychikę i świadomość. Z pewnością zachęcające jest obserwowanie, w jakim stopniu fizycy, próbując zrozumieć świat materii, byli w stanie przezwyciężyć utrwalone w swoich badaniach idee. Możliwe, że śmiałe hipotezy współczesnych fizyków pomogą nam bez ostrzeżenia podejść do niezwykłych i interesujących wyników współczesnych badań nad świadomością. Fantastyczne i pozornie absurdalne spostrzeżenia dotyczące stanów holotropowych bledną w porównaniu z śmiałymi hipotezami dotyczącymi mikroświata i makroświata, jakie formułowali czołowi przedstawiciele fizyki relatywistycznej kwantowej. Dzięki magicznemu czarowi matematyki najśmielsze teorie na temat natury rzeczywistości są traktowane poważnie, gdy pochodzą od naukowców zajmujących się fizyką kwantową, astrofizyką i kosmologią, zaś gdy podobne koncepcje wywodzą się z badań świadomości czy psychologii transpersonalnej, są krytykowane i nawet wyśmiewany.” Co się dzieje? Według metody Grofa łatwiej jest wyleczyć pacjenta, niż wyjaśnić mechanizm gojenia. Najważniejsze, że osoba została uzdrowiona. Ale profesjonalizm w tej kwestii musi być na najwyższym poziomie. Kim jesteś? Jaka jest Twoja esencja? Wielu próbowało i próbuje to wyjaśnić od czasów starożytnych. Psychologia przednaukowa i naukowa, jej różne nurty i kierunki, próbowały rozwikłać tę istotę. Psychologia transpersonalna (terapia holotropowa) udowodniła energetyczno-informacyjną jedność człowieka i kosmosu. Metoda ta zdaniem Grofa leczy ludzi i dowodzi: 1. istnienia dwóch form życia człowieka: podświadomości indywidualnej i zbiorowej; 2. Człowiek jest cząstką Natury, Kosmosu, Boga. I nawet nauka – genetyka – poświadcza: – nosimy w sobie informacje o naszych przodkach, o całej Naturze. Wydaje się, że cała Natura jest zawarta w nas. Osoba wprowadzana jest w stan hipnozy („wyłączenia” świadomości), gra na skrzypcach nie gorzej niż specjalista, rysuje jak artysta, chociaż w „normalnym stanie” nie umie trzymać smyczka ani szczotka. Każdy człowiek ma pamięć całej ludzkości, Natury, Wszechświata i podczas terapii holotropowej może „wejść” w tę pamięć i być tam wszystkim. „Wychodząc” z tej pamięci, człowiek ulega przemianie, a jego przyszłe życie zmienia się tylko na lepsze, człowiek zostaje uduchowiony, uzdrowiony fizycznie i duchowo, zmienia się jego zachowanie. Zaczyna żyć zgodnie z zasadą: „kochaj bliźniego swego”. Ponieważ istnieje zbliżenie z Bogiem, ponieważ Bóg stworzył na swój obraz, tj. człowiek rodzi się dobry z postawą wobec ludzkiej (Boskiej) świadomości, ale wybiera własną drogę, Bóg daje mu takie prawo. I oczywiście w życiu stawia czoła różnym próbom. Bez poradzenia sobie z nimi, bez względu na wiek, osoba zachoruje. Ale wszystko to pozostaje w nim w podświadomej formie istnienia. Jedną z metod leczenia jest terapia holotropowa. Ale powinno.