Starzec osiadł w jednym z najbardziej odległych i suchych zakątków pustyni. Był niewiarygodnie wysoki i szczupły i pomimo palącego, palącego pustynnego słońca miał jasne włosy i bladą twarz. Jego dom znajdował się na niewielkim wzgórzu i przypominał duży namiot, który przy dobrej pogodzie był otwarty i zamieniany prosty kopułowy baldachim od słońca; pośrodku niego, na małym dywaniku, siedział starszy i spokojnie coś czytał. Nie miał ani własnego gospodarstwa, ani studni, co jadł i pił, pozostawało tajemnicą – nikt nie widział, jak wychodził poza pustynię. Nikt nie wiedział, skąd pochodził i jak długo tam mieszkał, ale starzy dziadkowie opowiadali o nim młodym ludziom, a z kolei ich pradziadkowie opowiadali o nim. Tyle, że był to ten sam staruszek albo inni – historia milczy. Ale ona nie tylko opowiada o bezprecedensowych cudach stworzonych przez maga, którego nie było wśród nich - umiejętności kontrolowania słońca, wiatru i deszczu, pogody, zrozumienia języka roślin i zwierząt, uzdrowienia ze śmiertelnych chorób, a nawet zmartwychwstania śmierć. Niektórzy przypisywali mu także zdolność latania, zamieniając się w gryfa białogrzywego. Jedyną stałą rzeczą w życiu mędrca była jego samotność, nie miał ani uczniów, ani współmieszkańców i niezależnie od tego, jak bardzo prosili go o dzielenie się wiedzą i mądrością, pozostawał nieugięty, tylko kilka razy w roku oddawał cześć ludziom z jego uwagą. Wtedy zjechał się ogromny tłum ludzi z całego świata, z którego przyjął tylko kilka osób. Jednak z każdym rokiem liczba osób pragnących zetknąć się z niesamowitymi cudami nie wysychała. Żył więc w tajemnicy i spokoju przez nie wiadomo ile lat, aż pewnego dnia doszło do niezwykłego zdarzenia w burzy piaskowej, osłabieni już długą i bolesną przeprawą przez pustynię, ze wszystkich sił próbowali przeciwstawić się żywiołom przyrody. Jednak większość z nich zginęła w piaszczystym pandemonium, a ci, którzy wyszli, padli wyczerpani na ziemię, nie mogąc się ruszyć. Jedna z nich, mała dziewczynka, utknęła w niewoli w piasku, nie mogła się wydostać, modliła się o zbawienie, ale nikt z ludzi nie mógł jej usłyszeć i pomóc, jedynie pustynny gryf usłyszał jej wołanie o pomoc i udał się do jedyna osoba, którą znał i mógł zaufać. -Uratuj ją! – błagał starszego, który rzeczywiście rozumiał mowę zwierząt – odpowiedział, nie podnosząc głowy znad księgi. – Czy nie jesteś władcą burzy? Niebo i ziemia? Rozkaż im, a burza natychmiast ucichnie - To wszystko jest pod moją kontrolą, ale jej to nie pomoże, jej losem jest śmierć, a nawet ja nie mam władzy nad losem. Ratując ją teraz, skażę ją na jeszcze straszliwszą i bolesną śmierć - Nie rozumiem tych wszystkich Twoich zawiłych wywodów - powiedział gryf - Błagam - ratuj ją! Uratuj ją teraz! A ty sam zostaniesz ocalony we właściwym czasie! Starzec spojrzał na ptaka ze zdziwieniem, ale zobaczył tylko dobre serce i szczerą chęć pomocy. „OK - skoro o to prosisz, niech opatrzność zdecyduje o wszystkim”. podniosłem z ziemi garść piasku i natychmiast zamienił się w mały, gładki kamień z dwiema stronami - czarną i białą - rzucę kamień trzy razy, a jeśli biała strona pojawi się więcej razy, to go uratuję , ale jeśli jest czarny, to nie. Za pierwszym razem kamień spadł białą stroną i zachwycony gryf zatrzepotał skrzydłami, gdy starzec rzucił kamień po raz drugi, chcąc, aby spadł na białą stronę, ale tak się stało. upadł na czarną stronę... „Jakże śmieszni jesteście w swoich sztuczkach” – powiedział starzec i rzucił kamień po raz trzeci. „No cóż, niech tak będzie” – powiedział mędrzec – „Jeśli taka jest wola losu ”, Uratuję ją i niech to będzie nauczką dla nas wszystkich – mnie, ciebie, niej i wszystkich ludzi, kimkolwiek by to nie było – kamień spadł białą stroną. Mag machnął ręką i natychmiast zrobił to niezwykle mocno zerwał się wiatr, który uwolnił małą więźniarkę z więzienia i sprowadził mędrca do domu mędrca. Przez kilka dni starzec opiekował się nią i leczył, ale wszystkie jego wysiłki poszły na marne, jej stan się nie poprawił. Kiedy odzyskała przytomność, przemówił do niej: „Nadal jesteś spokojnadziewczynko - ale widzę, że zrozumiesz wszystko, co ci powiem - posłuchaj mnie uważnie - teraz opowiem ci twoje przyszłe losy, a kiedy skończę - wskazał na kubek stojący obok jej głowy - to jest twoje lekarstwo, jeśli wypij, wtedy całkowicie wyzdrowiejesz, a jeśli nie, to zamykając oczy, zaśniesz i już się nie obudzisz. Poza tym nigdy więcej nie będę mógł ci w niczym pomóc i pomóc, bez względu na to, w jakich kłopotach się znajdziesz, teraz pomagam ci po raz pierwszy i ostatni. A mędrzec pochylił się nad nią, kiedy skończył i odeszła, podniosła kielich i wypiła go do dna. W ten sposób ocalała Sara, córka wodza cygańskiego. Przez jakiś czas przebywała w domu starszego, gryf poleciał do dziewczynki i zakochał się w niej całym sercem i duszą, gdy wreszcie wyzdrowiała i nadszedł czas, aby wróciła do obozu – opowiadała do starszego: „Nigdy nie zapomnę twojej dobroci i przysięgam na wszystko, co święte”. Dla mnie będę z tobą, dopóki mi wolno, i zrobię dla ciebie wszystko, co w mojej mocy nie jestem łaskawy – odpowiedział mędrzec – i w twoim zbawieniu nie ma ani mojego pragnienia, ani zasługi, wszystko zawdzięczasz gryfowi pustynnemu i nie spiesz się z dziękowaniem – dodał – dopóki nie przeżyjesz tego, co zostało odmierzone - Tak czy inaczej - słowa nie zmienią twoich czynów - i ja będę wierny swoim odtąd aż do końca - i nie zapomnę też na zawsze gryfa. Czas minął i wszystko, co się ukazało spełniła się jako starzec, prawie zginęła ratując brata z pożaru, a część jej twarzy została poważnie zniekształcona przez ogień, po czym prowadząc stado z otchłani, spadając z konia, zmiażdżyła część nogi, przydarzały jej się jeszcze inne podobne rzeczy, ale nie traciła ducha, była tak samo miła i wesoła jak wcześniej. Pomagała staruszkowi najlepiej jak mogła, codziennie wyruszała w podróż przez pustynię do jego domu, pokonując upał i palące słońce, przynosiła mu chłodną źródlaną wodę, świeże owoce, zakładała obok jego domu piękny ogród kwiatowy, ozdobił dom bogatymi, ręcznie haftowanymi tkaninami, pomógł mu w organizacji przyjęć dla wędrowców, których nieczęsto prowadził. Na jednym z takich przyjęć wraz z innymi poszukiwaczami cudów i mądrości przybył z drugiej strony niesamowity wędrowiec na świecie. Był prawie równy starszemu, szczupły i blady na twarzy. „Czy naprawdę nie pochodzi z tych samych ludzi co STARSZY?” – szeptali zaskoczeni ludzie – w takim razie prawdopodobnie jest nie mniej czarownikiem i magiem. „Jestem Marek” – powiedział młody człowiek do Sary, która spotkała go przy wejściu do namiotu mędrca. „I pochodził z takiego kraju o której nigdy nie słyszałaś, ale dotarły do ​​niej pogłoski o WIELKIEJ MĄDROŚCI. Wyruszyłem w drogę z nadzieją, że go spotkam. A oto jestem, proszę – poproś go, żeby mnie przyjął. – Nie – odpowiedział mędrzec Sara – Nie mam dla niego czasu. – Proszę, przyjmij go – błagała – nie wiem dlaczego, ale musisz posłuchać do niego Mędrzec jest zaskoczony taką namiętnością. Na prośbę dziewczyny przyjął młodego mężczyznę. Rozmawiali do późnego wieczora, nadszedł czas, aby młody człowiek wyszedł. „Proszę, pozwól mi zostać i uczyć się od Ciebie!" – zawołał. „Nie możesz tu być, ale możesz iść z Sarą i zamieszkać z jej ludźmi, jeśli cię zaakceptują, przyjdź tutaj, nie mam nic przeciwko”. Od tego dnia w opuszczonym mieście rozpoczęło się nowe życie. Marek nauczył ich wielu pożytecznych rzeczy ze względu na schronienie, jakie zapewnili mu jego mieszkańcy: zasugerował nowy sposób znajdowania i gromadzenia wody, ulepszone środki transportu oraz opowiadał o lubrykacie, dzięki któremu sztylety i noże pozostają ostre przez długi czas, jakby dopiero co je naostrzono. „Nie jestem czarodziejem” – powiedział. „Dopiero się uczę, więc nie wiem zbyt wiele, ale chcę, żeby przyszedł czas, kiedy wszyscy będą najedzeni i szczęśliwi, Chcę znaleźć lekarstwo na wszystkie choroby, aby nikt nie umarł, a wszyscy żyli wiecznie!” – Tak, tak – odpowiedział mu na to starzec – Jakże przypominasz mi siebie z młodości! Byłam dokładnie taka sama, pełna naiwnych marzeń... i wtedy... wtedy... - Co się stało? – zapytał Marek. Wtedy zdałem sobie sprawę, że dobro, o którym marzyłem dla wszystkich, zamieniło się w zło. A korzyść, dobro, o którym mówisz, jest tylko w twoich snach: leki staną się trucizną, nieśmiertelność zamieni się wśmierć, wolność przez uwięzienie – to niemożliwe! - wykrzyknął młody człowiek - czy naprawdę tak jest? Nie wierzę, zawsze można znaleźć rozwiązanie! „Zgadza się” - odpowiedział starszy - „Ja też szukałem tego rozwiązania, ale go tam nie ma i nie ma czego szukać!” Co chcesz? Nieśmiertelność dla wszystkich ludzi? Ale spójrz na nich, większość z nich ma twarde serca, jest zazdrosna i agresywna. Dlaczego tacy ludzie mieliby żyć wiecznie? Dla mnie niech wszyscy umrą jak najszybciej. Oczywiście nie wszyscy ludzie są tacy i są wśród nich dobrzy i dobrzy, ale nawet tacy ludzie nie potrzebują nieśmiertelności! Nie przyjmuję studentów, pewnie o tym słyszałeś, ale widzę w Tobie siebie i chcę Ci pomóc, powstrzymać Cię póki mogę. Nie do mnie i do ciebie należy decyzja o losie; samo życie radzi sobie ze swoim zadaniem nie gorzej, mierząc życie i śmierć, chorobę i zdrowie, jednakowo dla wszystkich. Pomyśl lepiej o sobie, znajdź swoje osobiste szczęście i w ten sposób wniesiesz swój wkład w rozwój ludzkości - A co z Sarą? – wykrzyknął młodzieniec – Słyszałem o jej zbawieniu! Czy życie dobrze ją potraktowało!? W życiu nie spotkałem piękniejszej i życzliwszej dziewczyny! Miała umrzeć? Gdzie tu sprawiedliwość! – policzki młodzieńca pokryły się gęstym rumieńcem. „Tak, przy niej okazałem słabość, wzburzyły się we mnie te same echa przeszłych uczuć, byłem zmęczony stratami, samotnością, a potem…” – zamilkł mędrzec. milczy przez sekundę - Nie jest nam dane wiedzieć wszystkiego, dopiero teraz jestem pewien, że nie musiałem jej wtedy ratować, nie ma dla niej miejsca na tym świecie. Nie możecie sobie wyobrazić bólu, jakiego doświadcza z powodu odniesionych ran, udręki, jaką musi znosić, aby móc się poruszać, mówić, a jednocześnie być pogodną i tchnąć nadzieję i optymizm w innych, znacznie zdrowszych i silniejszych ludzi... Kto wie, kto wie? może gdzieś tam czekałoby na nią nowe życie, godne jej.... a teraz przez moje tchórzostwo pozbawiłem ją takiej szansy i skazałem na tę bolesną egzystencję - Nie, nie nie waż się tego żałować... ty... ty..... - szepnął Mark bez tchu - Ale wtedy - oto moja rada - zabierz Sarę ze sobą i wyjdź, najpierw uszczęśliw ją, a potem pomyśl o człowieczeństwie - Don! nie rozumiesz! – wykrzyknął młodzieniec – Obawiam się, że nie starczy mi czasu na wszystko, jeśli założę rodzinę… – To jasne – odpowiedział starzec. Prowadzili długie rozmowy, mędrzec próbował otworzyć oczy młodego człowieka, aby odwieść wszystkich ludzi od poszukiwania szczęścia, ale wkrótce zdał sobie sprawę z daremności swoich prób. I pewnego ranka powiedział do podróżnika: „Twój czas minął i czas wyruszyć w drogę”. Na koniec opowiem Ci jedną historię o człowieku, który tak jak Ty był kiedyś naukowcem i szedł w stronę światła, prawdy i dobra. Bardzo się bał, że nie będzie miał czasu na wszystko, dlatego zmagał się z tajemnicą nieśmiertelności i rozwikłał ją, udało mu się wynaleźć eliksir, który przedłużył mu życie na wiele stuleci. Na początku był ogromnie szczęśliwy, a potem... zdał sobie sprawę, że to za długo... i taka przerwa w czasie, o wiele większa, niż chciał.... W dążeniu do celu stracił całą rodzinę i bliskich, gdy już opamiętał się.... Nie było komu zaproponować tego leku, trochę się zdenerwował i zdecydował, że wtedy pomoże nieznajomym, ale bez względu na to, co zrobił, zrobił dobrze, jak mu się wydawało , za każdym razem konsekwencje stawały się coraz gorsze i gorsze... A potem został sam, ludzie zaczęli mu się wydawać odlegli i zimni, jak gwiazdy... na początku go przyciągali i przywoływali, a potem, gdy się nauczył tajemnicę ich blasku, opuścił głowę i już jej nie podniósł...przestały dla niego istnieć. Ta osoba jest teraz przed tobą. Wiele osób mówi o Twojej relacji ze mną, nie wiedząc, jak blisko jesteśmy naprawdę. I powiedział swoje imię: „To wszystko... Nie mam ci nic więcej do powiedzenia, możesz wyruszyć w podróż do swojej ojczyzny”. Młody człowiek cofnął się z przerażeniem i chwiejąc się, opuścił namiot. „Sara. – zwrócił się do dziewczyny, która spotkała go w progu – Proszę cię, chodź ze mną, kocham cię i zrobię wszystko, co w mojej mocy, abyś był szczęśliwy – Jesteś wyjątkowo blady, Mark – odpowiedziała – Wiedziałam, że dzisiaj to ty wyruszaliśmy w drogę powrotną i całą noc płakaliśmy, ale nie mogę z wami wyjechać, mój ojciec jest już stary, nie ma spadkobierców poza mnąnie, moi ludzie mnie potrzebują i nie mogę ich opuścić, ale obiecuję, że jak tylko będę mógł, przyjdę do ciebie, gdziekolwiek jesteś. Kochankowie przytulili się, a Marek odszedł! Sara, nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca, zwróciła się do mędrca - Powiedz mi tylko jedno! Czy umrze? - Czy umrze? - pomyślał mędrzec - Nie, na początku będzie pełen swoich iluzorycznych snów i pójdzie w ich stronę nie znając ani snu, ani spokoju i kiedyś to osiągnie, ale stanie się jeszcze bardziej nieszczęśliwy niż wcześniej i stopniowo zacznie zmienić i zakończy swoje dni beznamiętnie i obojętnie... .- Czy to nie jest śmierć? – zawołała. „Dlaczego go nie zatrzymałeś?” Puść mnie? - Próbowałam, ale pozostał głuchy, gdyby... - Gdyby tylko... wrócił do mnie po 10 latach, to może udałoby mi się go przekonać... ale nie. wróć, już niedługo zapomni i o mnie, i o tobie, jakbyśmy nigdy się nie spotkali! „Ach” – wykrzyknęła dziewczyna i wybiegła z namiotu. Biegała cały dzień, aż do późnej nocy, aż w końcu pojawiła się znajoma sylwetka w oddali Mark patrzył na nią ze zdziwieniem. W imię naszej miłości! Błagam, obiecaj, że za dokładnie dziesięć lat wrócisz tu ponownie! Gdziekolwiek jesteś i bez względu na to, co się dzieje! I weź ode mnie ten pierścionek na pamiątkę - podała go młodemu mężczyźnie! Obiecuję! - Przysięgam na wszystkich świętych, których mam, że dotrzymam słowa! A kilka lat później nadszedł czas, aby Sara wyruszyła w podróż wraz ze swoim ludem, z którym przybyła, aby się pożegnać mędrzec. - Jesteśmy tu już tak długo - a nasza wolna, koczownicza dusza prosi o długą podróż! - No cóż, powiedział - Żegnaj, Saro, już cię nie zobaczymy, ale spełni się to, co przepowiadałem. pamiętasz to!? - Przepowiedziałeś, że w tej podróży zginie cały mój lud, ale jeśli taki jest nasz los, to kłaniam się temu. I Tobie, jak wiele lat temu, mówię - DZIĘKUJĘ, że mnie wtedy uratowałeś i pozwoliłeś cieszę się pięknem wczesnego poranka, widzę uśmiech mojej mamy i śmiech mojego ojca, czuję dotyk dziecięcej dłoni mojego brata na policzku, słyszę cudowny śpiew ptaków o wieczornym świcie i znów latam na czarnym kłusaku... ...i znowu śmiech i płacz i miłość....! Łzy spłynęły jej po policzkach - pochyliła się i mocno przytuliła staruszka - Nieważne co powiesz, wiem, że „Jesteś miłą i dobrą osobą w głębi serca!” – powiedziała. I pustynny gryf był tutaj. „Poprowadzę SARU wzdłuż naszych ziem w najbardziej niezawodny sposób i dalej… dopóki starczy mi sił – ten myśliwiec powietrzny nie był już wcale młody. ”wierny przyjaciel – i najwspanialsza istota, jaką kiedykolwiek znałem – powiedział mu mędrzec – Za swoje życie jesteś godzien nagrody, proś o to, czego chcesz, a ja spełnię twoje pragnienie – chcę, żeby był Marek blisko Sary i jestem z nimi w tym życiu i w następnym. „Niestety, nie mogę tego spełnić - nie warto ingerować w plany losu!”, odpowiedział .” I karawana nomadów Cyganów wyruszyła, przemierzali długie dni i noce pustynię, pokonując nieznośny upał, palące słońce i palący piasek. Wydawało się, że upragniona kraina już się zbliża i już wyłania się na horyzoncie, po czym znów się oddala, wabiąc upiornym mirażem. Wkrótce znaleźli się w straszliwej burzy piaskowej i zdali sobie sprawę, że nie mogą uciec przed końcem. „Uratuj nas” – zawołał ponownie pustynny gryf. „Wiem, że nas słyszysz”. „Oto moje ostatnie życzenie - ocal nas!” Wszystko wokół wirowało z potworną siłą, ogromne tony piasku tańczyły w przedziwnym tańcu, jeszcze chwila i wszystko ucichło. Słońce wschodziło już na horyzoncie, a w oddali ludzie widzieli długo oczekiwany ląd. Sarah i jej ojciec nie zostali uratowani, zostali pochowani z głębokim szacunkiem i smutkiem. Pustynny gryf przeżył i po pewnym czasie postanowił wrócić do ojczyzny i spotkać się z mędrcem. „Jeszcze raz dziękuję” – powiedział gryf po spotkaniu starzec. - za ocalenie nas. Przecież to byłeś ty? „Tak, to prawda” – odpowiedział mędrzec „Powiedziałeś, że nie da się zmienić losu, ale możesz, wiedziałem, że twoja siła nie zna granic i naprawdę masz dobre serce! ” – kontynuował ptak. – Nie było to łatwe – odpowiedział mag – Musiałem zerwać nitki losu i utkać je na nowo – Spełniłem też twoje pierwsze.".