"Dobre dzieci nie płaczą", Holandia, 2012. O tym filmie usłyszałam wczoraj, gdy dzieci w dzień spały, miałam trochę wolnego czasu, więc zdecydowałam żeby to obejrzeć. Sen dzieci okazał się krótkotrwały i 20 minut po rozpoczęciu filmu przyszedł Mishka. Wątpiłem w to. Film jest skomplikowany, opowiada o 11-letniej dziewczynce Ekke, która dowiaduje się, że ma białaczkę. W chwili przybycia Mishki zastanawiała się, co zrobić z włosami wypadającymi w wyniku chemioterapii. W pierwszym odruchu odmówiłem, powołując się na to, że jestem mały. Potem zatrzymałem się i pomyślałem, że to, co widziałem do tej chwili, wydawało mi się bardzo szczere, ważne i prawdziwe, czy coś. Ostrzegłem go, że film jest trudny i jeśli w którymkolwiek momencie poczuje się przestraszony lub nieprzyjemny, przerwimy go i nie będziemy go oglądać ponownie. Zgodził się i poprosił o przewinięcie do początku. Włączyłem to. Gdzieś w połowie filmu pojawił się także Rodion. Przyjrzeliśmy się temu za jednym razem, rozmawialiśmy więcej w trakcie i po zakończeniu procesu. O tym, czym jest rak, co przydarzyło się dziewczynce, dlaczego jej koledzy z klasy, lekarze, rodzice i nauczyciele zachowali się tak a nie inaczej... Kiedy Ekke trafia do szpitala, musi opuścić przygotowania do meczu piłkarskiego, którym tak naprawdę jest nie mogę się doczekać. Co więcej, zaraz po tym, jak zostanie ustalone, kto będzie w drużynie i jak będzie trenować, zachoruje. Udaje się do szpitala na badania – i tam pozostaje. „Jej choroba nazywa się białaczką... Jakieś pytania?” - tak nauczyciel opowiada klasie o tym, dlaczego Ecke nie chodzi do szkoły. To zdanie stało się dla mnie frazą kluczową w całym filmie. Nie jest w zwyczaju, żebyśmy rozmawiali o tym, co przydarza się danej osobie. Nie ma zwyczaju mówić o tym, co czujesz, co myślisz, z czym się nie zgadzasz, czego chcesz. Trudno mi sobie wyobrazić, aby w naszej szkole nauczyciel głośno mówił przed klasą, na co choruje kolega z klasy i dawał dzieciom możliwość porozmawiania o tym, co ich z tego powodu niepokoi. Najbardziej prawdopodobna odpowiedź brzmi: „Katya jest chora i przez jakiś czas nie pójdzie do szkoły. Teraz otwórz podręcznik na stronie 28”. Zastanawiałam się, czy taka otwarta dyskusja o tym, co dzieje się z człowiekiem, nie jest naruszeniem jego praw, granic rodziny... I uświadomiłam sobie, że odbieram to raczej jako bardzo trudną, ale bardzo mocną, słuszną decyzję. Wydaje mi się, że tak jest lepiej, otwarcie i słuchając opinii innych, niż w parach za plecami, na uboczu, bo plotki wciąż wyciekają… Dla mnie ten film to przede wszystkim wsparcie. Jest tego tak dużo, jest tak inne, tak nowe dla mnie – i tak niesamowicie potężne. - „Witam, jestem Afida. Chodźmy, masz wiele do zobaczenia w jeden dzień.” - Pielęgniarka oprowadza Ekke po oddziale onkologii. - „Dlaczego wszyscy mają takie długie koraliki?” - „To są koraliki odwagi – każdy otrzymuje koralik po każdym zabiegu.” - „Nie możemy jeszcze jechać do jej szpitala, ale możemy dać jej rysunki, które powiesi w swoim pokoju. Odwołamy lekcję i wylosujemy najwięcej piękne rysunki.” – Ecke wraca do szkoły po chemioterapii. Dzieci bardzo się boją, widząc ją bladą, cichą i bez włosów. Po zaczepieniu jeden z chłopaków zaczyna piosenkę, którą podchwytuje reszta - „Bardzo za tobą tęskniliśmy... Wejdź!” - „Fajna czapka! Co myślisz o mojej?” - a chłopak zakłada na głowę doniczkę? "Pokaz mody!" - oznajmia nauczycielka - Wąsaty lekarz - stół z maszyną do pisania i guzikami, hulajnoga, wygolone wąsy - Karel w etui na maszynę do szycia - Wycieczka szkolna - kłótnia z mamą i rozmowa z tatą: „Ja nie chcę, żeby siedziała obok mnie w autobusie!” - „Oczywiście, że nie usiądzie, będzie strasznie niezręcznie!” - Zabawa w chowanego na drzewie i tajemnica dla dwojga - Kłótnie o to, czy omawiać rozmieszczenie graczy w nadchodzącej grze w obecności Ekke lub bez niej. - Łzy, uściski i całus w rękę. - Włosy, czapka i ołówek do brwi. - Magnesy na tablicy - „I. Ecke powiedział, że dam radę.” - Zapałka pod oknami do szpitala.- Voor Akkie - i koszulkę z numerem cztery. Obejrzyj ten film.