W poprzednim artykule omawialiśmy zaburzenia odżywiania. Obiecałam, że opowiem o jednej z głównych przyczyn występowania zaburzeń odżywiania. Osobie z patologicznym PERFEKCJONIZMEM bardzo trudno jest przyznać się do swojej niedoskonałości; ta udręka prowadzi do lęku i depresji. Z kolei zaburzenia psychiczne przyczyniają się do poważnych lub częstych zaburzeń odżywiania. PERFEKCJONIZM to przekonanie, że doskonalenie, zarówno własne, jak i innych, jest celem, do którego człowiek powinien dążyć. Osoba posiadająca tę cechę dąży do niemożliwych do osiągnięcia celów i standardów. Dla nich jest jedno: „wszystko albo nic”. Żaden wysiłek nigdy nie jest wystarczający i taka osoba nieustannie poszukuje oceny i aprobaty z zewnątrz, dzięki czemu stara się uniknąć błędów i niepowodzeń. Dlatego bardzo trudno jest dostrzec krytykę skierowaną do siebie. Takiej osobie bardzo trudno zaufać specjalisty, bo i on może okazać się dla niej niedoskonały. Radzenie sobie z neurotycznym perfekcjonizmem wymaga dużo czasu i wysiłku. Jak powstaje perfekcjonizm? Wróćmy jeszcze raz do dzieciństwa. Bardzo ważne jest, aby dziecko odzwierciedlało emocje matki. Jeśli w pewnym momencie dziecko natknie się na obojętność ważnej osoby, gdy doświadcza radości i otwartości, to w tym momencie doświadcza emocji wstydu. Wstyd to postrzeganie siebie jako „jestem zły”. Podobne pojęcie jak poczucie winy oznacza „Zrobiłem coś złego”. I oczywiście mówimy o tym, że mama niejednokrotnie frustrowała pozytywne emocje dziecka. W rezultacie u dziecka rozwija się trauma i chęć ukrycia „Prawdziwego Ja” przed oczami innych ludzi. Jeśli połączymy te myśli z faktem, że wstyd jest raczej emocją wizualną, wówczas zła część „ja” zostanie rzutowana na widoczne aspekty osoby. W ten sposób rozwija się anoreksja, bulimia i inne zaburzenia odżywiania. W częstych przypadkach osoby cierpiące na takie zaburzenia odczuwają presję emocji wstydu. Im większa jest przepaść pomiędzy „Złym Ja” a „Idealnym Ja”, tym bardziej dana osoba cierpi..