„Nie żyj” to nieświadomy program, który niszczy wszelkie struktury stworzone przez człowieka: relacje, rodzinę, biznes, pracę, zdrowie i życie sam w sobie. Z powodu obecności takiego programu wszystkie pomysły i aspiracje człowieka (pochodzące z jego twórczego początku) po przełożeniu na rzeczywistość ulegają zniszczeniu i nie są realizowane. W rezultacie powstaje osobiste negatywne doświadczenie, co brzmi typu: „Wszystko, czego chcę (osiągnąć i stworzyć) jest nierealne i niewykonalne, prowadzi z kolei do przekonania: „Nie mogę nic zrobić”. Nic nie zależy ode mnie. Nie mogę nic zrobić. itd.” Odmian tego przekonania może być wiele, jednak u jego podstaw leży ukształtowane przekonanie o własnej „niższości” w porównaniu z innymi ludźmi. Przekonanie to zaczyna być poparte coraz większą liczbą faktów, które urzeczywistniają się w praktyce. młodość i młodość, zasoby ciała i psychiki są jeszcze w stanie zrekompensować (niestety nie u każdego) negatywny wpływ takiej wiary w „świetlaną przyszłość” na duszę człowieka, a on nadal „przepycha się”, chwytając się pojawiające się możliwości nie zdaje sobie sprawy z destrukcyjnego wpływu swojej nieświadomej postawy „nie żyj”, przypisując powstałe niepowodzenia okolicznościom. Przychodzi moment, gdy masa negatywnych doświadczeń osiąga wartość krytyczną, po prostu przeważa, przyćmiewając wszystko pozytywne doświadczenie. Co widzi dana osoba: „Wszystko, do czego dążę, umyka mi. To tak, jakby wisiała nade mną „Evil Rock”. Im więcej mam pragnień i aspiracji, tym mocniej i boleśniej uderza mnie życie, „stawiając mnie na swoim miejscu”. Oczywiście człowiek widząc taki obraz swojego życia dochodzi do następującego wniosku: „Skoro nie mogę rób cokolwiek, wtedy nie ma sensu robić czegokolwiek.” rób, musisz zadowolić się tym, co daje ci życie. Wniosek ten oczywiście tworzy styl zachowania „unikający”. Człowiek zaczyna unikać nie tylko problematycznych sytuacji, ale także pojawiających się możliwości (znalezienie na to odpowiednich wyjaśnień). W ten sposób jego życiowe credo „Zawsze” (według słów bohatera dzieł Ilfa i Pietrowa) staje się credo życiowym „. Nigdy". W rezultacie szczęście, będąc stałym elementem ludzkiego życia, staje się jedynie rzadkim gościem. Oczywiście wszystkie te destrukcyjne programy i negatywne przekonania nie biorą się znikąd. A kiedy się pojawili, nie zaczynają od razu dominować. Zawsze opierają się na zdarzeniu początkowym, odbieranym przez psychikę człowieka (najczęściej dziecka) jako niebezpieczne i negatywne. Tutaj stworzone przez naturę mechanizmy ochronne psychiki płatają człowiekowi okrutny żart. Ukrywają traumatyczne wydarzenie z pierwszego planu percepcji, dalej w głąb ludzkiej pamięci. Tam, jak małe nasionko, zaczyna kiełkować, karmione podobnymi sytuacjami. A ponieważ wydarzeniem (źródłem problemu) jest amnezja, mechanizmy ochronne zaangażowanej psychiki nadal działają nieświadomie. Efektem jest, jak wspomniano powyżej, „życie takie, jakie trzeba”. W takiej sytuacji możesz sobie wmawiać, ile chcesz, że trzeba wierzyć w najlepsze, szukać pozytywów w sytuacji itp., wszystkie wcześniejsze doświadczenia będą dominować, przekonując cię do czegoś przeciwnego. Rozwiązanie, jak to często bywa, leży w samym problemie. Postawa „nie żyj” ukształtowała się na skutek braku pewnego zasobu mentalnego potrzebnego do rozwiązania zaistniałej wówczas sytuacji. Sama postawa i uruchomione przez nią mechanizmy obronne są ukryte w nieświadomości. Oznacza to, że w tej części mózgu, w której zlokalizowane są procesy biologiczne organizmu, których nie można zrozumieć. (Na przykład nie jesteś świadomy procesu powstawania fenyloetyloamidu we krwi, chociaż bardzo odczuwasz jego działanie). A ponieważ problem tkwi w nieświadomości (żywej i istotnej), nie ma potrzeby go stamtąd wyciągać. Pracując za pomocą kodów modalności, możesz bezpośrednio zapewnić osobie pozytywne rozwiązanie przeszłej sytuacji. W ten sposób w sieci neuronowej powstaje nowy łańcuch połączeń, w którym nie powstają traumatyczne doświadczenia..👌