Przez wiele lat pracowałam z młodzieżą. Najpierw w szkole, potem w ośrodku psychologicznym. W szkole dzieci przychodziły do ​​mojego gabinetu rzadziej, przyprowadzali je nauczyciele. Teraz rodzice przychodzą do „centrum psychologicznego”, czasami bez dziecka, bo ono odmawia. Nie jest dla mnie nowością, gdy na zdanie rodzica: „Mamy problem…”, dziecko albo mówi, albo całą swoją miną demonstruje: „Nie mam problemów”. W obliczu tego początkowo próbowałem zniewolić i zainteresować nastolatka. Wtedy zdałem sobie sprawę – mogę i pracuję z kimś, kto IDENTYFIKUJE problem. Ci, którzy naprawdę widzą, czują, że istnieje problem. Zazwyczaj jest to rodzic. Dziecko też ma pytania, ale to jego historia i on sam zadaje te pytania, bez ojca i matki. Tutaj pojawiło się kolejne pytanie: „Jak wytłumaczyć rodzicowi, że problem tak naprawdę leży w jego obszarze odpowiedzialności, w jego rękach?” Przecież ty i ja wiemy, że NIEMOŻLIWE jest zmienić osobę na siłę! I nikt nie anulował obron psychologicznych... Znalazłem. Czy jako dziecko rozbierałeś kiedyś zepsuty budzik? bardzo ciekawa rzecz! Jak zdumiewająco precyzyjnie wszystkie koła zębate, koła zębate i sprężyny są ustawione w jednej linii! Jak regularne i wyraźne są rowki, jak wyraźnie są oszlifowane krawędzie i jak wyraźnie widoczne są awarie lub zatrzymania mechanizmu w przypadku pęknięcia jednej z „anten”. Cały system się zatrzymuje! Rodzina to także SYSTEM, w którym wszyscy członkowie rodziny (znacznie bardziej złożeni niż koła zębate) są również idealnie do siebie dopasowani swoimi „wybrzuszeniami”, „rogami” i „nacięciami”… Każda rodzina, przyjmująca nowego członka , „wyostrza” go pod Systemem, nie ma innego wyjścia. W przeciwnym razie nastąpi awaria - KONFLIKT. Dziecko w każdym wieku jest idealną częścią systemu zwanego RODZINĄ. A jest TAK właśnie dlatego, że jest częścią TEJ KONKRETNEJ RODZINY... Pracując z rodzicami i uzyskując pozytywne rezultaty, doszedłem do wniosku, że dewiacyjne lub zbyt specyficzne zachowanie dzieci, a czasem także psychosomatyczne, jest często „Wskaźnikiem” choroby. ważne jest nie to, co się mówi, ale to, jak znaczący ludzie się zachowują, ważny jest algorytm, dziecko jest niejako zmuszone „DOKOŃCZYĆ” swoje „NIE NAUCZONE” lekcje życia dla swoich rodziców! Gdy tylko rodzic weźmie odpowiedzialność i uporządkuje się, sytuacja z dzieckiem zostanie rozwiązana! Wyłączanie czerwonego światła jest bezużyteczne, a czasem nawet niebezpieczne, zwłaszcza jeśli jest to taki wskaźnik. Później znalazłem potwierdzenie mojego poglądu w pracach C. G. Junga, B. Helingera, buddyzmie, psychologii kwantowej... Życzę powodzenia w zmienianiu świata przez siebie, w swojej wewnętrznej podróży