Ślub to święto, radość, nadzieje, życzenia szczęścia... Ale wakacje się kończą i pojawia się pytanie: jak znaleźć to samo szczęście w rodzinie życie? Ludzie odpowiadają na to różnie. W dawnych czasach mawiano: „Mąż jest głową wszystkiego”. Wierzono, że harmonia w rodzinie jest możliwa tylko wtedy, gdy żona całkowicie podporządkuje się mężowi. Niektórzy nadal uważają, że mężczyzna powinien przewodzić zarówno w pracy, jak i w domu. Są ludzie, którzy swoje zrozumienie harmonijnych relacji wyrażają poprzez powiedzenie „mąż jest głową, żona szyją”, co oznacza, że ​​żona manipuluje mężem ( kieruje w wybranym przez siebie kierunku). Zarówno w pierwszym, jak i drugim wariancie relacje budowane są na zasadzie zarządzania, podporządkowując interesy jednego partnera interesom drugiego. W tym przypadku uzasadnieniem jest przekonanie o słuszności: „Wiem, co będzie najlepsze dla rodziny (dla dzieci)”. O metodach manipulacji i tłumienia pisałam w artykule „Samiec alfa i jego dziewczyna” (Refleksje na temat przemocy domowej). Spotkałam się z oburzeniem w odpowiedziach ze strony osób, które uważają, że męska dominacja w rodzinie jest czymś dobrym. Jednak w mojej pracy z rodzinami często mam do czynienia z przemocą domową w różnych jej przejawach i widzę, jak cierpią z jej powodu członkowie rodziny, głównie kobiety i dzieci. „Łzy niewidoczne dla świata” – napisała A.P. o tych przeżyciach swoich bohaterów. Czechow. To samo mogę powiedzieć o niektórych moich klientach, którzy za fasadą pozornie dostatniego i wygodnie ułożonego życia ukrywają urazy, rozczarowania i depresję. Tym razem jednak chcę napisać o harmonijnych relacjach równość praw i obowiązków wszystkich członków rodziny. Równość ta wyraża się we wzajemnym szacunku, uznaniu wartości każdego z małżonków i każdego dziecka, świadomości wagi wkładu wszystkich członków rodziny w tworzenie ciepła w domu, zrozumieniu i wspieraniu indywidualności oraz równych szansach dla każdego urzeczywistnienia się. ich potrzeb Jakie cechy małżonków są ważne dla stworzenia harmonijnej atmosfery w rodzinie? Dojrzałość emocjonalna. Obejmuje: - wiedzę o sobie, charakterystyce swoich reakcji emocjonalnych, - zrozumienie swoich podstawowych potrzeb, wartości i priorytetów; - umiejętność prawidłowej oceny sytuacji i podejmowania optymalnych decyzji; - umiejętność odpowiedniego postrzegania doświadczeń, działań i wypowiedzi partnera, aby być wolnym od przypisywania mu nieistniejących intencji i doświadczeń. Umiejętność negocjowania, koordynowania interesów wszystkich członków rodziny i znajdowania rozwiązań, które są jednakowo akceptowalne dla wszystkich. Aby to zrobić, musisz rozwinąć w sobie - umiejętność słuchania, co mówią wszyscy członkowie rodziny; - zrozumienie tego, czego chcą: wyjaśnianie, wyjaśnianie, pytanie; - umiejętność współczucia z ich doświadczeniami; - chęć koordynowania interesów wszystkich, podjęcia wspólnej decyzji - cierpliwość i umiejętność wzajemnego wybaczania sobie niedociągnięć; Wzajemne wsparcie emocjonalne jest bardzo ważne dla szczęśliwego życia rodzinnego. Czasami rodzice (zwłaszcza matki) dobrze rozumieją i wspierają swoje dzieci, ale zapominają o swojej drugiej połówce. Często utrudnia to ciężar niewypowiedzianych skarg i irytacji. To obciążenie uniemożliwia nam traktowanie siebie nawzajem ze współczuciem i zrozumieniem, akceptowanie partnera takim, jaki jest oraz zapewnianie i otrzymywanie wsparcia emocjonalnego. Ale jest to tak ważne, aby stworzyć ciepły mikroklimat w rodzinie. Ponadto udzielając wsparcia emocjonalnego, ważne jest, aby wziąć pod uwagę różne cechy członków rodziny. Na przykład żona chce, aby mąż siedział obok niej w trudnych chwilach i słuchał, współczuł i współczuł. A na jego chęć wyjścia z domu (aby np. kupić jej jedzenie na obiad) może się obrazić i zarzucić mężowi brak wrażliwości. W krytycznej sytuacji on może chcieć być sam, a żona potrzebuje usiąść obok go i współczucie mu, może zostać przez niego odebrane jako obsesja. Ważnym warunkiem harmonijnego życia rodzinnego jest umiejętność podziału obowiązków. Każdy członek rodziny, w tym dzieci, musi mieć swój własny obszar pracy, za który jest odpowiedzialny.