Osoby z wyraźnym brakiem wewnętrznej energii miłości, kontrolowane przez własne ego, pogrążone w egoizmie lub egocentryzmie, są zależne od opinii zewnętrznych. Zależność od opinii innych jest dla nich istotą interakcji ze światem. Uzależnienie może objawiać się w różnych postaciach Rozważmy dwie skrajności – „ważne jest dla mnie, co ludzie mówią” i „nie przejmuję się opinią ludzi”. Pierwsze stanowisko jest charakterystyczne dla egoistów, którzy najczęściej pełnią rolę „dziecko” w kontaktach z ludźmi. Takie wzorce zależności ukształtowały się już w dzieciństwie, w wyniku interakcji z rodzicami, którzy nauczyli je wymuszać miłość. Warto każdemu udowodnić, że zasługuje się na miłość – motyw przewodni takiej strategii Egoiści (kompleks niższości) Dążą do zadowolenia innych, zwłaszcza najważniejszych osób w swoim życiu (rodziców lub małżonków). Wykazują niepokój w związkach: poprzez zależność, przypodobanie się, nadmierną gotowość do przystosowania się. Nadmiernie zaniepokojeni tym, co inni o nich pomyślą. I za każdym razem są zaskoczeni, gdy zostają odrzuceni. Tak naprawdę nie rozumieją, kiedy i komu powinni wylewać swoje uczucia. Nie doceniają błędów, niedociągnięć i niebezpieczeństw, jakie stwarzają ludzie, których lubią lub z którymi są kojarzeni. Często nie doceniają swojego niezadowolenia z życia i wmawiają innym, że są o wiele szczęśliwsi, niż są w rzeczywistości. Nie mają pojęcia o głębi swojej złości i agresji. Takie uzależnienie tylko przyczynia się do wzrostu niepokoju w człowieku, przynosi cierpienie i poczucie nieszczęścia z powodu niemożności dobrego współdziałania z ludźmi. W pewnym momencie znudzi im się bycie „pod wpływem opinii” i popadają w drugą skrajność, niestety, tylko w formie reakcji zewnętrznej – „Nie przejmuję się opiniami ludzi” (kompleks wyższości). To jest pozycja „rodzica”, pozycja „powyżej”. Tak objawia się egocentryzm – to tylko moja słuszna opinia. Wydawać by się mogło, że życie powinno zmienić się biegunowo i powstaje nawet iluzja zmiany – arogancko patrzą na ludzi z góry, dewaluują to, co się do nich mówi, ALE w środku wciąż ten sam niepokój i strach, ból i oburzenie z powodu tego, co usłyszeli skierowane do nich, ponieważ osoba zmieniła formę, nie mogła zmienić wewnętrznej treści reakcji na świat. Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ u podstaw egoizmu i egocentryzmu leży z reguły samoocena , mało obiektywny. Tak i nauczyli nas oceniania zewnętrznego. Trudno jest ocenić siebie. Przerzucanie się ze skrajności w skrajność – od „jestem najgorszy” do „jestem najlepszy” – to droga donikąd. Co robić? Nauka odnoszenia się do opinii innych jest fioletem. Tak, dobrze słyszeliście, stwierdzenie „cenię opinię innych” jest w naszym społeczeństwie zniekształcone. Z jakiegoś powodu wiele osób utożsamia to ze stwierdzeniem „nie przejmuj się opinią innych”. Są to różne wyrażenia, zarówno w istocie, jak i w formie. Fiolet to kolor mądrości, psychologii, kreatywności. Cenię zdanie innych = - mądrze traktuję opinie innych, wykorzystuję je dla własnego dobra - nie oczerniam cudzych emo-śmieci, - odsiewam cudze projekcje kierowane do mnie, - głuchnę. ucho do krytyki (bo jest to agresja werbalna), - mało mnie pociągają pochlebstwa i pochwały kierowane do mnie, a najważniejsze jest to, że monitoruję swoje reakcje na opinie innych. Co mnie najbardziej boli, irytuje lub wywołuje negatywne emocje jest najbardziej znaczący. To jest obszar mojego rozwoju. Bo być fiołkowym w stosunku do opinii innych = umieć cenić siebie i akceptować, kochać siebie i otaczający świat, widzieć swoje odbicie w świecie - w twarzach innych ludzi i być przepełnionym jakością w interakcji z Ty wybierasz: być „pod opinią” lub stać się aroganckim lub równym fioletem, aby wejść w interakcję ze światem, uzyskując piękny wynik! Violet dla Ciebie w interakcji ze światem. Będzie mi miło, jeśli moje artykuły będą dla Ciebie przydatne! praktyka twojego życia!