Większość podstawowych potrzeb dziecka kierowana jest właśnie do rodziców. Rodzice pomagają budować „fundament” człowieka.🏠Lubię porównywanie rodziców z ziemią, dzięki której rośnie dziecko, nowym pędem🌱. Wiele zależy od jakości gleby. Matka rodzi dziecko fizycznie. To nie jedyna jego funkcja. Uczestniczy w narodzinach jego „życia psychicznego”. Ale do tego sama matka musi „żyć”. Co to oznacza? 🧐Zjawisko „martwej” matki opisał francuski psychoanalityk Andre Green, nazywając je „kompleksem martwej matki”. Zaabsorbowana sobą matka jest blisko dziecka fizycznie, ale nie emocjonalnie (ze względu na depresję). W najwcześniejszych okresach życia dochodzi do traumatycznego zniszczenia więzi pomiędzy dzieckiem a matką. W psychice dziecka odciska się obraz matki jako zimnej i „martwej”, choć tak naprawdę matka żyje. „Ojciec najczęściej nie reaguje na bezradność dziecka. Matkę trawi jej żal, co sprawia, że ​​czuje całą swą bezsilność. Matka nadal kocha dziecko i nadal się nim opiekuje, ale mimo to, jak mówią, „jej serce nie jest przy nim”. Dziecko podejmuje daremne próby odnowienia relacji, walczy z lękiem różnymi aktywnymi środkami, takimi jak pobudzenie, sztuczna wesołość, bezsenność czy lęki nocne” – Greene pisze o kompleksie zmarłej matki w swojej pracy pod tym samym tytułem. Pogrążając się głęboko w depresji i żalu, takie matki stają się osamotnione w swoich doświadczeniach. Nadal mechanicznie opiekują się dzieckiem (karmią, ubierają, myją itp.), ale nie „podkręcają” emocjonalnie (tracą zainteresowanie dziećmi, „nie widzą” i „słyszą” ich potrzeb, unikają wzroku i dotyku) kontakt). Są tak pogrążeni w żalu, że inne aspekty życia blakną. 🤷Mówimy konkretnie o niemożności zaspokojenia potrzeb dziecka, a nie o chęci ich zaspokojenia. Taka matka nie jest w stanie w pełni zaspokoić potrzeb dziecka. Bo dziecko potrzebuje nie tylko jeść, spać i chodzić. Potrzebuje komunikacji z matką, kontaktu z nią, czułości. Poprzez zaspokojenie potrzeb rodzi się nowy Człowiek (w pełnym tego słowa znaczeniu). Niezdolność matki do zaspokojenia tej potrzeby prowadzi do poważnych problemów w jego rozwoju psychicznym. Dla dziecka „utrata” matki, jej miłości, uwagi i opieki jest katastrofą. Próbując w jakiś sposób ocalić matkę, dziecko identyfikuje się z nią, staje się wewnętrznie zimne i odrętwiałe. Nabywa umiejętność nie odczuwania niczego, co odtworzy się w każdym bliskim związku. Zamiast doświadczać miłości i uczucia, osoba z taką postawą, w obawie przed utratą związku i ponownym „opuszczeniem”, będzie dewaluować jego znaczenie. i osobą, z którą związał się ten związek. Powód zachowania matki jest ukryty przed dzieckiem. Nie rozumie, dlaczego najbliższa osoba nagle pozbawia go miłości i ciepła; prawdziwy sens zachowania matki okazuje się niedostępny. Osoba taka będzie próbowała przewidzieć zachowania, uczucia, nastroje i myśli otaczających ją osób (mechanizm ochronny). W rezultacie w dorosłym życiu człowiek nie jest świadomy problemu, ponieważ okazuje się, że jest on głęboko ukryty w nieświadomej warstwie psychiki. Smutek pozostaje nieprzetworzony, nienazwany, niedoświadczony. Człowiek czuje, że są w nim duże rezerwy miłości. Ale w rzeczywistości nie może dawać miłości. Uczucia są „zamrożone”. Terapia z takimi pacjentami jest dość trudna. Pacjent nieświadomie oczekuje odrzucenia ze strony psychoterapeuty i aktywowane są reakcje obronne. Tylko doświadczenie i umiejętności psychoterapeuty pozwalają dotrzeć do sedna prawdziwych przyczyn stanu pacjenta, uświadomić go i pozwolić doświadczyć zablokowanych uczuć. Mamy! ❤️ Jeżeli czujesz, że coś jest nie tak, pierwszymi objawami depresji jest wizyta u specjalisty (psychoterapeuty). Depresję można wyleczyć! A im szybciej, tym lepiej. ☀️Zadbaj o siebie, aby w pełni zaspokoić potrzeby swojego dziecka i sprawić mu radość