Świat współczesnej psychologii obfituje w nowe produkty; Nie najmniejszą rolę w tej różnorodności odgrywa tzw. psychotechnika oddechowa. To cała gama metod pomocy psychologicznej, polegająca na terapeutycznym wykorzystaniu odmiennych stanów świadomości wywołanych zmianami rytmu (częstotliwości i głębokości) oddychania. Obecnie w arsenale psychologów znajdują się cztery takie psychotechniki - odrodzenie, wibracja, swobodne oddychanie i oddychanie holotropowe. Artykuł ten poświęcony jest ostatniej z tych technik. Oddychanie holotropowe (od greckiego „holos” – całościowy, holistyczny, „tropein” – prowadzący, czyli „oddychanie prowadzące do integralności”) jest metodą psychoterapii i rozwoju osobistego opracowaną przez Stanisława. i Christina Grof, aby wykorzystać unikalne możliwości terapeutyczne i badawcze odmiennych stanów świadomości. Oddychanie holotropowe ma podwójne zastosowanie. Z jednej strony pomaga uporać się z szeroką gamą problemów psychologicznych charakterystycznych dla współczesnego człowieka. Należą do nich stres i depresja oraz ich bezpośrednie skutki – zaburzenia psychosomatyczne i emocjonalne, uzależnienia i uzależnienia (w tym alkoholowe i narkotykowe). Kolejny aspekt oddychania holotropowego otwiera drzwi do twórczego magazynu naszej nieświadomości, sprzyjając poszukiwaniu niestandardowych rozwiązań, twórczych przełomów i bardziej udanej pozycji życiowej. Wydawałoby się, co może mieć wspólnego psychoterapia z oddychaniem? Okazuje się, że takie powiązanie istnieje i jest całkiem bliskie. Pomysł wykorzystania różnych form oddychania w celu osiągnięcia jakościowych zmian w życiu człowieka nie jest niczym nowym. Zasada ta pojawiła się stosunkowo niedawno w zachodniej psychoterapii, choć stosowana jest od wieków, a nawet tysiącleci w praktykach szamańskich i uzdrawiających wielu ludów, w rytuałach różnych tradycji duchowych. Specjalne metody oparte na przyspieszaniu, zwalnianiu, zatrzymywaniu oddechu stosowano w różnych obszarach jogi (joga kundalini, joga siddha), buddyzmie (buddyzm zen, buddyzm tybetański), taoizmie (chi gong), sufizmie i wielu innych praktykach duchowych między oddechem a psychiką jest ustalona w ogólnej semantyce słów „oddech” i „duch” („dusza”). Te dwa pojęcia mają wspólne korzenie nie tylko w języku rosyjskim. Hebrajskie słowo „ruach” ma kilka znaczeń – „tchnienie”, „duch”, „wiatr”. Po łacinie „respirare” – oddychać, „spiritus” – duch, po francusku „espirit” – oddech, umysł, świadomość. Tę listę można kontynuować długo, ponieważ związek między świadomością a oddychaniem można znaleźć w wielu starożytnych tekstach (Rigweda, Avesta), a także w światowej literaturze etnograficznej. Psychologowie i psychoterapeuci ponownie zastanawiają się nad tą wiedzą i wykorzystują ją w swojej praktyce praca. Oddychanie holotropowe z powodzeniem łączy w sobie zarówno tę starożytną wiedzę, jak i osiągnięcia współczesnej psychoterapii. Współczesna nauka wzbogaciła tradycyjne formy pracy z oddychaniem o specjalny akompaniament muzyczny, ułatwiający uwolnienie stłumionych emocji, elementy arteterapii i formę pracy z ciałem, która sprzyja relaksowi. umożliwia dostęp do blokad chronicznego napięcia mięśniowego – będącego efektem przebytych urazów i stresu. W porównaniu z innymi formami współczesnej psychoterapii, oddychanie holotropowe ma szereg zalet. Po pierwsze, jest to szybkość pojawienia się wymiernego pozytywnego efektu. Według niektórych badań oddychanie holotropowe może z powodzeniem zastąpić tradycyjną, długoterminową terapię. Po drugie, oddychanie holotropowe nie jest metodą manipulacyjnego oddziaływania ze strony psychoterapeuty. Czyni to terapię holotropową istotną alternatywą dla metod różnych szkół psychologii głębi, w których pracę psychologiczną organizuje specjalista: tj. definiuje obszar problemu, nad którym będziemy pracować w przyszłości. W praktyce często prawdziwy problem klienta jest ukryty zarówno przed nim samym, jak i przed psychoterapeutą. Podczas pracy w odmiennych stanach świadomości wewnętrzna mądrość klienta,.