Od autora: www.kushetka.comPonad sto lat temu austriacki neurolog Zygmunt Freud zaproponował nowe rozumienie ludzkiej psychiki i jej wpływu na zachowanie i zdrowie. Badania nie rozpoczęły się od razu, lecz stały się naturalną kontynuacją prób pomocy szczególnej kategorii pacjentów, uznawanych wówczas za nieuleczalnych. Spędzając dużo czasu z pacjentami, słuchając ich, sugerował, że przyczyny choroby mają charakter psychiczny i tkwią w nieświadomych dla pacjentów przeżyciach. Odkrywając te doświadczenia i rozumiejąc ich naturę, możliwe było pozbycie się objawów somatycznych niosących cierpienie. Pojęcie „nieświadomości” istniało już wcześniej, jednak dopiero pod koniec XIX wieku zaczęto aktywnie badać jej wpływ zarówno na życie codzienne, jak i na zdrowie psychiczne i somatyczne człowieka oraz metodę pozwalającą wejrzeć w nieświadomości nazywano psychoanalizą. Proponowane przez Freuda rozumienie człowieka w dużej mierze zaprzeczało ogólnie przyjętemu poglądowi. Obrazy, fantazje i pragnienia ukryte w nieświadomości wydawały się przerażające i niedopuszczalne, a rozpoznanie ich istnienia groziło człowiekowi niebezpieczeństwem wyrzucenia z piedestału racjonalności w niekontrolowaną otchłań tego, co najbardziej obrzydliwe i zwierzęce. Dotknięcie wewnętrznego świata przestraszyło mnie możliwością wypuszczenia ukrytych demonów na wolność. Jednak, jak pokazał czas, psychoanaliza nie tylko nie odebrała człowiekowi umysłu, ale pozwoliła mu stać się bardziej twórczym i ludzkim, pomimo rozpoznania ciemnych stron, które czasami szaleją w jego duszy. Współczesna psychoanaliza reprezentuje sporo ruchów i kierunków, które mają podobieństwa i różnice. Freud jako założyciel położył solidny fundament i zadał wiele pytań, na które do tej pory nie znaleziono odpowiedzi. Rozwój trwa, techniki się zmieniają, niektóre pomysły są odrzucane jako przestarzałe, inne pojawiają się, aby je zastąpić. W centrum pozostaje zdolność człowieka do uwolnienia swojego życia od konfliktów wewnętrznych i zewnętrznych, do kochania, do ciekawego i owocnego życia, wykorzystując maksymalnie swoje zasoby. Psychoanaliza pozwala myśleć i widzieć w nim świat i siebie w mniejszym stopniu zniekształconym, a co za tym idzie, podnosi poziom spontaniczności i niezależności. Prawdopodobnie ze względu na takie możliwości metoda ta została zakazana w Rosji w latach 30. XX wieku, a uznawana przez kolegów w innych krajach szkoła domowa praktycznie przestała istnieć aż do roku 1990, kiedy to ponownie powołano Rosyjskie Towarzystwo Psychoanalityczne. Obecnie trwa integracja naszych specjalistów ze światową społecznością psychoanalityczną, a kształcenie rodzimych psychoanalityków odbywa się w ramach międzynarodowych programów szkoleniowych. Termin PA ma trzy różne znaczenia, które czasami są mieszane, przecinają się i uzupełniają. Teoria psychologiczna Metoda psychoterapeutyczna Ruch filozoficzny Teoria psychoanalityczna obejmuje zrozumienie rozwoju psychicznego człowieka, spojrzenie na jego psychikę i wpływ czynników psychicznych na. ludzkie zachowanie w najszerszym znaczeniu, tj. na temat działań, myśli, relacji, bieżących wydarzeń, dobrego samopoczucia fizycznego itp. Teoria ta, w różnych jej odmianach, leży u podstaw większości współczesnych koncepcji psychoterapeutycznych. Psychoanaliza jako metoda leczenia wymaga intensywnej pracy – częstotliwość spotkań od 3 do 5 tygodniowo i czas trwania kursu od 6 miesięcy do kilku lat. Jednym z narzędzi jest kanapa, na której analizowana osoba może wygodnie usiąść i zanurzyć się w swoich uczuciach i myślach. Jednak ani częstotliwość spotkań, ani czas trwania leczenia, ani korzystanie z kanapy nie są wystarczające, aby analiza mogła się odbyć. Wszystko to jest jedynie formalnymi znakami i narzędziami, które, jeśli zostaną umiejętnie wykorzystane, umożliwiają parze analityk-analityk osiągnięcie pożądanego zrozumienia i zmian. Niemniej jednak sama istota analizy leży w interakcji z analitykiem, w umiejętności wspólnego tworzenia sytuacji terapeutycznej, która pomoże odkryć.