Ten temat jest trudny do podjęcia, ponieważ trzeba mówić o czymś bardzo głębokim i delikatnym, o czymś, co wywołuje gęsią skórkę. Pierwszą rzeczą, z którą wiąże się wrażliwość, jest słabość. Kiedy o tym myślę, widzę obraz bardzo kruchy i bezbronny, jak nowo narodzone dziecko. Na początku nie rozumiesz, jak do niego podejść, jak go podnieść i nie zrobić mu żadnej krzywdy, ale wiesz na pewno, że bez twojej uwagi i troski umrze. Jest w tym sporo niepokoju. Z jednej strony komunikując się z taką osobą, boisz się, że ją skrzywdzisz lub zrobisz coś złego. Czujesz się jak konserwator, w którego rękach znajduje się rzadki chiński wazon – jeden zły ruch, a rozsypie się na kawałki. Wymaga to ostrożnej i spokojnej pewności siebie. Z drugiej strony, gdy znajdziesz się w stanie bezbronności, jest to niepokojące, ponieważ nie masz wystarczających własnych zasobów i nikt nie da ci stuprocentowej gwarancji zewnętrznej opieki i wsparcia. Takie bezwarunkowe bezpieczeństwo zostanie znalezione z naszego doświadczenia wynika, że ​​tylko w łonie matki. Gdy dziecko poznaje świat, pojawia się potrzeba budowania własnych granic. Granice te muszą być wystarczająco mocne, aby chronić, ale także przepuszczalne. To prawo wymiany energii działa nawet na poziomie komórkowym i zapewnia życie. Zadanie polega na tym, aby wpuścić to, co konieczne i pożyteczne, i nie dopuścić do przedostania się rzeczy szkodliwych. Jednakże wrażliwość polega na przepuszczalności granic. Tak jak w błonie komórkowej znajdują się najcieńsze obszary, przez które z łatwością może przeniknąć każdy wirus, tak w naszej osobowości znajdują się słabe ogniwa i punkty bólowe, których dotknięcie może łatwo zranić, urazić, a nawet zniszczyć. Innym aspektem wrażliwości jest jej powiązanie z czymś dla nas bardzo ważnym. Jesteśmy niewrażliwi na rzeczy, które nie mają dla nas znaczenia. Krąży historia, że ​​ci, którzy nie mają poważnych przywiązań, stają się dobrymi oficerami wywiadu. Przecież w tym przypadku nie marnuje się energii na martwienie się o bliskich, a jeśli zadanie się nie powiedzie, wróg nie będzie miał prawie o co go zaczepić. Z reguły najważniejsze jest dla nas to, co jest najbliższe rdzeniowi osobowości i jest z nią najsilniej powiązane. Są to podstawowe, systemotwórcze wartości i przywiązania. Stanowią tę samą podstawę, co konstrukcja nośna w budynku. Mocno cementują nas od środka i łączą ze światem. Ale cios w nie będzie najbardziej zauważalny i niszczycielski. Możemy zadeklarować jedno, ale pamiętaj chociaż jedną sytuację, w której naprawdę poczułeś się zraniony, przestraszony, zawstydzony lub urażony. To doświadczenie było znacznie bliższe sednu twojej osobowości niż jakiekolwiek nominalne ideały czy wartości. Bezbronność nie jest cierpieniem samym w sobie. To otwartość i bezbronność przed nim. Jak często zadręczamy się czymś niepokojącym i odczuwamy ulgę, gdy to się dzieje? Oczekiwanie i bezbronność są czasami odczuwane bardziej dotkliwie niż sam ból. Jest dużo niepokoju i niepewności, co oznacza mniej energii i zdolności do działania. Kolejnym ważnym aspektem jest to, że podatność jest ściśle powiązana z interakcją. Możesz być bezbronny tylko przed kimś lub czymś. Zilustruję tę myśl cytatem z Małego Księcia. I tak Mały Książę oswoił Lisa. A teraz nadeszła godzina pożegnania. „Będę za tobą płakać” – westchnął Lis. „To twoja wina” – powiedział Mały Książę. „Nie chciałem, żebyś stała się krzywda”. Sam chciałeś, żebym cię oswoił. „Tak, oczywiście” – powiedział Lis. „Ale będziesz płakać”. „Tak, oczywiście”. „Więc czujesz się źle?” „Nie, czuję się dobrze”. Lis sprzeciwił się, „pamiętaj, że mówiłem o złotych uszach. Teraz będą mi przypominać Twoje włosy. Ta historia opowiada o wyjątkowości relacji i intymności. To intymność pozwala ujawnić się wrażliwości. Obecność drugiej osoby zachęca nas do otwarcia się, co oznacza stawanie się bezbronnym. W zasadzie ten krótki szkic zawiera prawie wszystko, co wiąże się z tematem podatności. Kruchość i wrażliwość bohaterów, potrzeba intymności i troski, otwartość i przepuszczalność granic, kontakt z czymś.