Chcesz być najbardziej nieszczęśliwą osobą na świecie? Zacznij więc dewaluować to, co masz i przywiązuj wielką wagę do tego, czego nie masz. Niestety, to właśnie z powodu tego rodzaju błędów w myśleniu ludzie zaczynają mieć bardzo poważne problemy z poczuciem własnej wartości i pewnością siebie. Bardzo dobrze potwierdza to jeden przypadek z mojej praktyki, kiedy z podobną prośbą zgłosiła się do mnie 25-letnia dziewczyna. Rozpoczęliśmy pracę od profesjonalnej diagnostyki, mającej na celu zidentyfikowanie źródeł problemu psychicznego. I rzeczywiście klientka się znalazła zdiagnozowano zwątpienie, niepokój i poczucie niepewności co do swojej przyszłości. Miała wiele wątpliwości, co robić, gdzie się przenieść, jakie decyzje podjąć. Według dziewczyny w jej życiu wszystko wydaje się być w porządku, ale nie ma moralnej satysfakcji ani z pracy, ani ze związków. Wszystko jest jakoś przeciętnie, a to skutkuje dekadenckim nastrojem i utratą pewności siebie. Zaczęliśmy szczegółowo rozumieć, skąd wzięła się ta niepewność i dlaczego utknęła w takich myślach i uczuciach. Następnie postanowiłam zbadać nastawienie klientki jej osobiste korzyści i własne osiągnięcia. I zapytała, co o nich myśli? Wszystko, co miała w życiu, opisała tymi słowami: jak zwykle i zupełnie nic. Oznacza to, że wszystko jest jak wszyscy inni: proste mieszkanie, które odziedziczyli po rodzicach, wyższe wykształcenie, które każdy ma, zwyczajny wygląd itp. A ja nie dokonałam w życiu żadnego wyczynu, za który bym siebie kochała, ceniła i szanowała – stwierdziła klientka. Następnie zasugerowałam dziewczynie, aby zebrała w myślach dwa wyimaginowane kosze, do których umieścimy to, co ma, a czego nie. życie, z towarzyszącymi mu emocjami. W jednym umieściliśmy: mieszkanie, edukację, pracę... Plus emocje i przekonania: zwykle nieważne, nieistotne, jak wszyscy, itd. W drugim umieściliśmy to, czego w jej życiu nie ma i czego nie osiągnęła jeszcze w wieku 25 lat. Dziewczyna nie miała dzieci ani męża i w tym momencie w jej oczach pojawiły się łzy. Okazało się, że nadała superważność czemuś, czego jeszcze w jej życiu nie było. Wtedy od razu przypomniała mi się klasyczna formuła: „Chcesz być najbardziej nieszczęśliwą osobą na świecie? Następnie zacznij dewaluować to, co masz i nadaj wielką wagę temu, czego nie masz. I nie zapomnij stworzyć między tym przepaści nieosiągalności.” Ogólnie rzecz biorąc, odkryliśmy problem i zaczęliśmy szukać jego źródeł za pomocą hipnozy i pracy z przekonaniami. W rezultacie pojawiły się postacie rodzicielskie. Dziewczyna dorastała i wychowywała się w dość silnej rodzinie, co jest rzadkością w naszych czasach. Mama i tata żyli razem przez całe życie, starając się dać dziecku wszystko, czego potrzebowało i wychować „porządną dziewczynkę”. Rodzice dali też córce do zrozumienia, że ​​zapewnili jej wszystko, czego potrzebowała, a ona jeszcze nic w tej kwestii nie osiągnęła własny. A to, że dziewczyna dobrze się uczyła i robiła dobre rzeczy, to wszystko dzięki ich opiece. W ogóle to, co dziewczyna robi, nie jest tak ważne, bo nie ma w tym nic specjalnego. W rezultacie klientka miała przeczucie, że jej rodzice w oparciu o dobre intencje stworzyli podstawę do jej osiągnięć i wyczynów, lecz ona nigdy nie spełniła ich oczekiwań. Musiała dosłownie „zejść sobie z drogi” i niemal zostać astronautką, prezydentem lub cudownym dzieckiem, aby rodzice docenili jej osiągnięcia i sukcesy. W rezultacie takie postawy tylko pozbawiły dziewczynę niezależności i przegrała umiejętność pozytywnej oceny swoich działań. Brakowało także pewności siebie, braku zrozumienia, gdzie dalej się poruszać, co stanowiło doskonałą pożywkę dla depresji. Dzięki wglądowi klientka zyskała zrozumienie, którego potrzebowała, że ​​nie jest tak ważne, w jaki sposób osiągnęło się to, co się ma. Niezależnie od tego, czy było to warte ogromnego wysiłku, czy nie, nie ma potrzeby dewaluować swoich osiągnięć. Nie trzeba też podejmować żadnych kosmicznych wysiłków, aby rodzice zaakceptowali fakt, że ich córka dorosła i odniosła sukces.