Pamiętajcie, że była taka popularna piosenka: Uformowałem go z tego, co miałem. A potem się zakochałem. Te wersety pozostają bardzo istotne dla większości relacji między mężczyzną i kobietą. Tylko materiał do modelowania faktycznie pochodzi z dzieciństwa. W większości przypadków wzorem kobiety dla tej kreatywności jest jej ojciec i jej związek z nim lub brak związku, ale nadal ojciec. To według tego modelu kobieta odnajdzie swojego wybrańca i zbuduje z nim własny model relacji. Często istniejąca relacja z ojcem nie odpowiada dziewczynie i nie zaspokaja jej emocjonalnych potrzeb miłości, zrozumienia, akceptacji, opieki itp. W mojej głowie rysuje się idealny obraz tego, jak chciałbym, jaki byłby mój tata i jak okazywałby swoją miłość. Solidne „byłoby”))) Obraz jest rysowany na przykładzie ich rówieśników, wydaje się, że ich ojcowie są lepsi i bardziej ich kochają, według bajek, filmów, książek. Ogólnie rzecz biorąc, powstaje taki idealny charakter, który absolutnie nie odpowiada rzeczywistości. I szczerze mówiąc, rzeczywistość jest często bardzo smutna i rzeczywiście dziecko nie otrzymuje od ojca pełnej miłości i uwagi. I naprawdę chcę! Tak powstaje przyszły scenariusz relacji dziewczyny, przyszłej kobiety z mężczyzną. Znowu niezaspokojone potrzeby emocjonalne Podam przykład: dziewczynka, nazwijmy ją „O”, wychowała się w rodzinie, w której jej tata dużo pił, bił mamę, mama płakała, dziewczyna się bała i marzyła: Jak to możliwe? wspaniale byłoby, gdyby tata nie pił! Kochał mamę i mnie, w niedziele zabierał mnie na spacery (zamiast pić z kumplami do picia), kupował pyszne lody, sadzał mnie na kolanach i mówił: „Jesteś moją córką! Moja kochana mała księżniczko! (zamiast strasznego kaca, kiedy nie wiadomo, czy to tata, czy starszy ghul). Dziewczyna spojrzała na swoich rówieśników, ich ojcowie, jak jej się wydawało, byli zupełnie inni, a ona musiała dostosować się do istniejącej rzeczywistości i tak spełniło się nie tylko marzenie o „dobrym tacie”, ale także syndrom ofiary i syndrom emocjonalnego masochizmu. Cóż za wspaniały posag, który dziewczyna otrzymała od dzieciństwa do dorosłości! I tak dorosła, teraz, gdy jest już dorosła, będziemy ją nazywać „O”. Jak myślisz, kogo „O” wybrała na swojego wybrańca? Prawidłowy! Mężczyzna znacznie starszy od siebie i ciężki alkoholik! W końcu głównym pragnieniem dziewczynki było, aby jej tata się zreformował i nie pił, i tak spełniło się jej marzenie z dzieciństwa. A raczej w ogóle się to nie zmaterializowało, ale teraz „O” ma misję skorygowania tego człowieka, a zadanie jest wciąż takie samo dziecinne - żeby nie pił i kochał. Oznacza to, że przenosi na tego mężczyznę swoją postawę i marzenia o tacie. A mężczyźnie nigdy nie śni się, że „O” postrzega go jako ojca i swoje dziecięce zadanie, aby go poprawić. On ma zupełnie inną historię! I dlatego wcale nie będzie się poprawiał, jak chce „O”, ale tak jak pił przez całe życie, pije nadal. Ale „O” po prostu nie może uwierzyć, że ta misja poprawienia taty jest w rzeczywistości niemożliwa! I nieważne, co by zrobiła, nieważne, jak bardzo by się starała, nic nie pomaga! A sposób, w jaki zadręcza wybrańca poprawkami, on ją bije i zdradza. Generalnie żyje tak jak chce i lubi. A ponieważ „O” otrzymała w posagu, oprócz zadania korygowania taty, ma też syndromy ofiary i masochisty, zmaga się w tym neurotycznym związku, płacze, skarży się znajomym, chodzi do wróżek i twierdzi, że ja kocham go i żyć bez niego nie mogę! Oczywiście, że nie może! Bez tej misji jej życie jako odrębnej, niezależnej osoby traci sens. Zadanie nie zostało wykonane - tata nie poprawił się, a ona była przyzwyczajona do cierpienia od dzieciństwa, więc w zasadzie atmosfera emocjonalna jest znajoma. Przykładem jest sytuacja z pijącym tatą i istnieje wiele opcji scenariuszy korygowania taty: „tata alkoholik”, „tata tyran”, tata „dziobak”, „nie tata”, różne odmiany. Misja jest tylko jedna – zrobię to! Co należy zrobić: Najpierw spójrz na swoje dzieciństwo i przeanalizuj swoje relacje z tatą, jakie one były i jakie chciałbyś, żeby były.!